Εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η επέτειος της επανάστασης του ‘21 όπως επί το πλείστον γιορτάζεται, δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός που έχει αποκλειστική σχέση με τον Ελλαδικό χώρο και τα εθνικά χαρακτηριστικά της ιστορίας του. Εύκολα μπορεί επίσης να παρατηρηθεί, στις επίσημες εκδηλώσεις από το ίδιο το κράτος, η απουσία της σχέσης της ιστορίας των γεγονότων του ’21 στον Ελλαδικό χώρο με το περιβάλλον τους, το οποίο όχι μόνο συνέβαλε αλλά υπήρξε η κινητήριος δύναμη για την ανάδειξη αυτής της φάσης της ιστορίας. Γίνεται μνεία σε γεγονότα που έλαβαν χώρα στο σύνολο των δυνάμεων εκείνων που έχουν το χαρακτηριστικό της καταγωγής και της Ελληνικής γλώσσας, όμως και σε αυτό το κομμάτι δημιουργείται ή καλύτερα προβάλλεται, η επανάσταση του ‘21, σαν γεγονός που ορίζεται μέσα στα σύνορα αυτού του επιμέρους χώρου της ιστορίας της κοινωνίας του ανθρώπου. Και ας ξεκινήσουμε από το ερώτημα τι είναι αυτό που κυρίως γιορτάζεται; Το χαρακτηριστικό της επανάστασης ως τέτοιας ή το ότι αυτή είναι Ελληνική, όπως την χαρακτηρίζουν όσοι θέλουν μάλλον να αποφύγουν να αναφερθούν στις γαινεσιουργές σχέσεις αυτής της ιστορίας, στην αλληλεπίδραση των εξελισσόμενων κοινωνικών σχέσεων και μέσα στον Ελλαδικό χώρο και στο περιβάλλον του; Γιορτάζουμε την ‘Ελληνική επανάσταση του ‘21’ επειδή είναι Ελληνική, κατά προτεραιότητα και σημασία ή επειδή είναι επανάσταση και σαν τέτοια δίνει την αντίστοιχη αίγλη και στην ιστορία του λαού στην Ελλάδα; Φυσικά δεν υπήρχε μόνο στον Ελλαδικό χώρο λαός για να φτιάξει την επανάσταση. Συνεπώς η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έχει μόνο μιας εθνικότητας καταγωγή ή καλύτερα δεν έχει εθνικής μορφής καταγωγή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει καταγωγή την κοινωνία του ανθρώπου, και όταν φυσικά λέμε κοινωνία εννοούμε το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων με το δυναμικό τους, τη δυναμική τους ενέργεια, αυτήν που σπρώχνει την ιστορία να εξελιχθεί.

Αυτή η ενέργεια λοιπόν δεν θα έκανε την εξαίρεση στο λαό της Ελλάδας ακριβώς γιατί είναι λαός.

Ένας περήφανος λαός ακριβώς και ιδιαίτερα για την ιστορία των επαναστάσεων του, οι οποίες είναι το σημαντικότερο κομμάτι του πολιτισμού του, πράγμα που ισχύει και για κάθε λαό!

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα και το κύριο δίδαγμα, όπως μπαίνει από τη δουλειά αυτού του άρθρου, είναι ότι αυτή, η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, δεν ολοκληρώθηκε ακόμα και μάλιστα για τον λαό τον ίδιο στην Ελλάδα ή καλύτερα και στην Ελλάδα.

Το ίδιο ισχύει και για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στους λαούς με τους οποίους βρίσκεται σε αλληλεπίδραση, πχ τους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Και αυτό επειδή η ελευθερία που έδωσε και πράγματι έδωσε, σήμερα αποδεικνύεται ότι έχει ξανά γίνει ανεπαρκής για τις ανάγκες του λαού στην Ελλάδα, όπως φυσικά συμβαίνει και για τις ανάγκες της κοινωνίας των λαών, ως αναπόσπαστο μέρος της φύσης μέσα στην οποία ζουν και του πολιτισμού τους.

Πότε επομένως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολοκληρώνεται η σημασία για την οποία αξίζει να γιορτάζεται η επανάσταση από το λαό που την έφτιαξε;

Να ένα καλό ερώτημα!

Μα όταν κατακτήσει ή μάλλον καλύτερα όταν συνεχίζει να κατακτάει την ελευθερία. Αυτήν από την οποία παίρνει και την μεγάλη ιστορική της σημασία και αξία, για την κοινωνία του ανθρώπου απανταχού της γης όπως και στην Ελλάδα.

Γιατί ας μην βιαστεί κάποιος να υποστηρίξει, ότι η ελευθερία σήμερα δεν δέχεται συνεχείς επιθέσεις και δεν συρρικνώνεται φτάνοντας σε ασφυκτικά επίπεδα για την ποιότητα της ζωής του σημερινού ανθρώπου; Όπως εκ του αντιθέτου επαίρονται κάποιοι, οι οποίοι μάλλον φαιδροί μπορούν να θεωρηθούν, στις σημερινές συνθήκες μάλιστα που θυσιάζεται η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων προς χάριν των κανόνων της αγοράς, όπως μας διδάσκει με τραγικό τρόπο η ιστορία διαχείρισης της σύγχρονης πανδημίας, η οποία φροντίζει να παράγει φέρετρα για να σώσει την αγοραία μορφή των κοινωνικών σχέσεων που επικρατούν σήμερα!

Αλλά ας βάλουμε και ένα άλλο ερώτημα: “Τι άλλο μπορεί να είναι η ελευθερία πέραν της ευθύνης για ότι το ανθρωπογενές γίνεται από μια κοινωνία”; Μπορεί άραγε να θεωρηθεί ελεύθερος κάποιος που δεν μπορεί να έχει την ευθύνη για την ελευθερία του; Και αν συμβαίνει την ευθύνη να την αναλαμβάνει κάποιος άλλος έναντι κάποιου, αν συμβαίνει να πληρώνει άλλος για ότι κάνει ένας, τότε αυτός ο ένας δεν είναι ελεύθερος αλλά ανεύθυνος ή καλύτερα εκμεταλλευτής! Καταπατώντας την ελευθερία εκείνου που αναγκάζεται να πληρώσει για ότι επιδιώκει να κάνει ο εκμεταλλευτής.

Ελλάδα λοιπόν είναι ο λαός της, όπως το ίδιο συμβαίνει και για όποια άλλη χώρα ή χώρο. Αν λοιπόν η Ελλάδα ελευθερώθηκε τότε πως στην Ελλάδα, όπως και σε τόσες άλλες χώρες και  χώρους, οι λαοί τους δεν είναι ελεύθεροι. Τι μπορεί να σημαίνει η ελευθερία για ένα λαό λοιπόν! Μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό από την κατάργηση της εκμετάλλευσης στις κοινωνικές σχέσεις αυτού του λαού; Ή μήπως θα μπορούσε να επέλθει η ελευθερία χωρίς την κατάργηση της εκμετάλλευσης στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του λαού αυτού, που εννοείται πως ελευθερώθηκε; Μπορεί το νόημα της ελευθερίας να είναι διαφορετικό από την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο; -Μα, θα πουν πολλοί και σήμερα ίσως πάρα πολλοί, αυτό είναι δύσκολο!

-Είναι αδύνατον!

-Που αλλού έχει γίνει αυτό;

Το ότι πιθανώς να μην έχει συμβεί, αν και όσο δεν έχει συμβεί, δεν σημαίνει ότι δικαιολογείται η αντίδρασή τους στην πορεία του αγώνα για να συμβεί.

Και εδώ ο κύριος αντίπαλος της ελευθερίας του ανθρώπου έρχεται να είναι, ποιος άλλος από τον αντι-Κομμουνισμό. Η ελευθερία είναι έννοια και κυρίως είναι κατάσταση, σε μια κοινωνία κοινοχτημονική! Δεν υπάρχει ελευθερία ιδιωτική ή ατομική, που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια, δηλαδή ελευθερία που να καταργεί και να ακυρώνει, να αποκηρύσσει την ελευθερία του πλησίον, δηλαδή την ατομική ελευθερία του όποιου άλλου πλησίον. Επομένως αντι-Κομμουνισμός και ελευθερία είναι αντιμαχόμενες κοινωνικές καταστάσεις. Αυτή λοιπόν προτείνεται στο άρθρο αυτό, ότι είναι η κύρια σημασία της επαναστάσεως του ‘21 για τον λαό της Ελλάδας και ακόμα περισσότερο για τους νέους αυτού του λαού!