εν ήταν ένα οποιοδήποτε καπρίτσιο. Δεν ήταν απλώς μια παραξενιά τεσσάρων νέων που μπορούσαν να αγοράσουν ένα νησί με το χαρτζιλίκι της εβδομάδας. Ήταν καλοκαίρι του 1967 και οι Beatles δεν ήθελαν άλλο τη φήμη. Ήθελαν μια απόσυρση, μια ουτοπία.

Η Ελλάδα, με τα νησιά της, τις ηλιόλουστες παραλίες και την αρχαία ιστορία της, φάνταζε το ιδανικό σκηνικό για το όνειρό τους. Η αίσθηση της νησιωτικής απομόνωσης, μακριά από το χάος της κοινωνίας, και η γαλήνη του Μεσογειακού τοπίου ενσωμάτωνε την ιδανική «χώρα» στην οποία οι Beatles θα μπορούσαν να αποδώσουν τα καλύτερα μουσικά τους έργα.

Το νησί, όπως και οι ίδιοι οι Beatles, ήταν σύμβολο της εποχής. Μια εποχή που ήθελε να διαταράξει τους κοινωνικούς κανόνες, να αποτινάξει τις παλιές αντιλήψεις για την τέχνη και τη ζωή και να αναζητήσει νέα μορφές έκφρασης και ελευθερίας. Η Ελλάδα φάνταζε ο τόπος όπου αυτή η επανάσταση θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, ήταν η σύνδεση του δυτικού πολιτισμού με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο εποχές: εκείνη της ιστορίας και εκείνη του μουσικού και κοινωνικού αναστεναγμού της δεκαετίας του ’60.

Στην καρδιά αυτής της μεγαλειώδους φαντασίωσης, η Ελλάδα λειτούργησε σαν ο καμβάς του κλασικού αποικιοκρατικού daydream της δυτικής ελίτ: λευκά σπίτια, καθαρά νερά, και ένα τοπίο «ανέγγιχτο» — τουλάχιστον στα μάτια εκείνων που μπορούσαν να πληρώσουν για να μη δουν την πραγματικότητα.

Εξερεύνησαν τα Τσουγκριά, απέναντι απ’ τη Σκιάθο: κατάφυτο, όμορφο, σχεδόν ανεξίτηλο από τον χρόνο. Λέγεται πως ενθουσιάστηκαν. Το ίδιο και με ένα άλλο νησί κοντά στην Εύβοια, την Αγία Τριάδα. Μικρό και με σχήμα που θύμιζε κιθάρα. Ένα σχέδιο άρχισε να υφαίνεται: τέσσερις βίλες για τους τέσσερις Beatles, στο κέντρο ένα κοινόχρηστο στούντιο - η καρδιά της μουσικής τους απομόνωσης.

Αλλά το όνειρο του νησιού δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Παρά την επιθυμία τους, δεν βρήκαν το ιδανικό νησί και η ζωή τους συνεχίστηκε με άλλους τρόπους. Έτσι, το όνειρο, όπως πολλά όνειρα ανθρώπων με υπερβολικά μεγάλο πορτοφόλι και ελάχιστη επίγνωση της πραγματικότητας, άρχισε να ξεφτίζει όσο εύκολα γεννήθηκε. Η γραφειοκρατία, οι πολιτικές συνθήκες, και –μάλλον– η ίδια η φούσκα του «γιατί όχι;», έκαναν την ιδέα να μοιάζει λιγότερο με ουτοπία και περισσότερο με βραχύβιο τουριστικό ερέθισμα. Κι έτσι, το όνειρο κατέρρευσε κάτω από το βάρος του ίδιου του σουρεαλισμού του.

Αυτό που έμεινε, όμως, είναι η εικόνα. Οι Beatles με λινά πουκάμισα, να κοιτούν από μια ελληνική βάρκα τον ήλιο να δύει στο Σαρωνικό. Ένα όραμα όπου οι μυθικοί ήρωες της ποπ ονειρεύονται να γίνουν απλοί άνθρωποι, αν και για τρεις μέρες το πολύ.

Το ταξίδι τους στην Ελλάδα δεν είναι παρά μια φευγαλέα υποσημείωση στην ιστορία της μπάντας. Αλλά είναι και μια υπενθύμιση: ακόμη και οι πιο δυνατοί θεοί της μουσικής, με όλα τα λεφτά και τη φήμη του κόσμου, κάποιες φορές θέλουν απλώς ένα νησί για να χαθούν. Κι έτσι, για λίγο, πολύ λίγο, το Αιγαίο φάνηκε να κρατά τον απόηχο μιας κιθάρας και την προσμονή ενός "Let it be" που θα γραφόταν, ίσως, σε ένα λευκό σπίτι με μπλε παντζούρια, υπό το φως ενός καλοκαιρινού φεγγαριού.