Στον Βόλο βρέθηκε το προηγούμενο τριήμερο η Αγγελική Λεμονή, η οποία πρωταγωνιστεί στον μονόλογο με τίτλο «Ζωή χαρισάμενη» που έγραψε και σκηνοθετεί ο Κώστας Τσιάνος και έδωσε τρεις παραστάσεις ενώπιον του κοινού της πόλης. Η Σκοπελίτισσα στην καταγωγή ηθοποιός μίλησε στο SkiathosLife.gr και μοιράστηκε τις καλύτερες στιγμές της καλλιτεχνικής πορείας της, ενώ αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της ζωής της: Τις πρώτες αναμνήσεις από το νησί της Σκοπέλου, την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική, το πέρασμά της από το πάλκο στο πλευρό του «αιρετικού» Ντίνου Χριστιανόπουλου, τη θητεία της στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, ενώ με αφορμή τον τελευταίο ρόλο της αναφέρθηκε στα μαθήματα που πήρε από την ηρωίδα που υποδύεται. Επόμενος σταθμός της βραβευμένης ερμηνεύτριας, μετά τον Βόλο, θα είναι η Θεσσαλονίκη. Εκεί θα εμφανιστεί στη σκηνή του θεάτρου Φαργκάνη δίπλα από την Καμάρα, στην «καρδιά» της συμπρωτεύουσας, από την Παρασκευή 18 έως και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022. Η επιτυχία της παράστασης «Ζωή χαρισάμενη» καλά κρατεί, αφού η θερμή, ενθουσιώδης ανταπόκριση του κοινού σε κάθε παράσταση επιτρέπουν στην Αγγελική Λεμονή να συνεχίσει την περιοδεία της με το συγκεκριμένο έργο, το οποίο το 2017 - τη σεζόν που ανέβηκε για πρώτη φορά - απέσπασε δύο βραβεία από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης. Τότε διακρίθηκε ως το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς, ενώ και η Αγγελική Λεμονή απέσπασε το πρώτο βραβείο ερμηνείας γυναικείου ρόλου. [caption id="attachment_167150" align="alignnone" width="1000"] Κώστας Τσιάνος και Αγγελική Λεμονή. Οι δύο συντελεστές της «Ζωής χαρισάμενης», μιας παράστασης που πέντε χρόνια τώρα δεν παύει να συγκινεί το κοινό[/caption] «Η συνεργασία με τον Τσιάνο, η Ζωή και ο… Μάνος Χατζιδάκις» Ο ρόλος της Ζωής στην παράσταση «Ζωή χαρισάμενη», για τον Κώστα Τσιάνο έμοιαζε… κομμένος και ραμμένος για την Αγγελική Λεμονή:  «Με τον κ. Τσιάνο γνωρίστηκα το 1998, όταν είχε έρθει διευθυντής στο Κρατικό. Τότε ανήκα ακόμη στο δυναμικό του θεάτρου, αλλά δεν δουλέψαμε εκείνη την περίοδο, γιατί έφυγε πολύ γρήγορα. Δεν το θυμάται και ο ίδιος ότι είχαμε γνωριστεί, παρότι με είχε πιάσει και μου είχε πει: «Ό,τι θέλεις, θα το κάνεις». Δεν γνωρίζω εάν με είχε δει στον «Θείο Βάνια». Η ουσία είναι ότι μετά το σύντομο πέρασμά του από το Κρατικό, δεν τον ξαναείδα, μέχρι που έλαβα ένα μήνυμα από εκείνον που μου έγραφε: «Σκέφτομαι κάτι και θα ήθελα να σε δω». Πήγα, και μου εκμυστηρεύθηκε ότι είδε κάτι στην τηλεόραση και του ήρθα στο μυαλό σαν φιγούρα. Είχε μια έμπνευση με μένα. Αυτό το «κάτι» ήταν η Ζωίτσα. Έτσι έγινε η δουλειά. Τον Δεκέμβριο του 2016 ξεκίνησαν οι πρόβες στη «Ζωή χαρισάμενη» και το 2017 κάναμε πρεμιέρα». Η συνέχεια είναι γνωστή. Η παράσταση ξεχώρισε αμέσως και μέχρι σήμερα η έμπειρη ηθοποιός βρίσκεται επί σκηνής υποδυόμενη τη Ζωή: «Ήταν ένας αγώνας που ανταμείφθηκε. Κερδίσαμε τους ανθρώπους που μας είδαν και πιστεύω ότι εκείνοι μίλησαν περισσότερο για την παράσταση αυτή. Και παρότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο γυναικείο, καθώς μια γυναίκα μιλάει για τη ζωή της, θεωρώ ότι έχει «αγγίξει» περισσότερο τους άντρες θεατές». Η προσέγγιση του χαρακτήρα της ηρωίδας, εξελίχθηκε στο «κλειδί» της επιτυχίας: «Ανέκαθεν, όσο πιο περίεργος ρόλος μου δινόταν, τόσο με κέντριζε. Ίσως επειδή ασχολούμαι και τη ζωγραφική, έχω δημιουργήσει έναν δικό μου κόσμο, που με βοήθησε να προσεγγίσω καλύτερα τη Ζωίτσα. . Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια γυναίκα βασανισμένη. Πέρασε τόσες δυσκολίες, εντούτοις κατάφερε να προχωρήσει. Κι αυτό βγάζει ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Το σημαντικό είναι να περνούν τα χρόνια και οι καιροί που έρχονται, να στέκονται πιο καλοί με τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι είναι πάνω απ’ όλα. Εκείνοι πρέπει να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Ενδεχομένως ακούγεται πολύ ρομαντικό αυτό, ίσως και να ‘ναι, αλλά πως αλλιώς; Όταν ο διπλανός είναι καλύτερα, αυτομάτως νιώθεις κι εσύ πιο καλά. Από το να βλέπεις δίπλα σου βάσανα και πίκρες, δεν είναι πιο ωραίο να παρατηρείς χαρούμενους ανθρώπους; Να μην στεκόμαστε μονίμως στο κακό». [caption id="attachment_167154" align="alignnone" width="741"] Το 2017, ο ρόλος της Ζωής χάρισε στην έμπειρη ηθοποιό, το βραβείο καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου[/caption] Στο μεταξύ, στον μονόλογο υπάρχει μια αναφορά στον Μάνο Χατζιδάκι, η οποία προέκυψε έπειτα από την αφήγηση του τελευταίου στον Κώστα Τσιάνο, για ένα περιστατικό στα χρόνια του Εμφυλίου. Ο Χατζιδάκις, είκοσι χρόνων τότε, βρέθηκε στη Λάρισα, όπου έφαγε ξύλο από παρακρατικούς και ταγματασφαλίτες. Το επεισόδιο έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παράστασης «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε» του Αλέξη Δαμιανού, που ανέβαζε ένας ΕΑΜικός θίασος, οι «Ενωμένοι Καλλιτέχνες». Μάλιστα, μετά τον ξυλοδαρμό του, ο συνθέτης βρήκε τότε καταφύγιο σε δύο γυναίκες…. ελευθέρων ηθών, που τον περιποιήθηκαν, μέχρι που ανάρρωσε. Από εκείνη την περιπέτειά του, μάλιστα, εμπνεύστηκε το τραγούδι «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο», που στάθηκε αφορμή να γνωριστεί και με τον συνομήλικό του τότε, Μίκη Θεοδωράκη. «Ο Χατζιδάκις βρισκόταν μαζί με κάποιους θεατρίνους, τον έπιασαν και έφαγε ξύλο, ενώ ύστερα τον περιέθαλψαν δύο γυναίκες.  Φιλοξενήθηκε από την ηρωίδα του έργου και τη φίλη της, Ζαφειρούλα, οι οποίες τον φρόντισαν», επιβεβαίωσε η κ. Λεμονή, κάνοντας παράλληλα και την εξής επισήμανση: «Η ιστορία της Ζωής, είναι μία ιστορία που βγαίνει από σπλάχνα ανθρώπου και αφορά μόνο τη δύναμη και τον αγώνα που δίνει για να τα βγάλει κάποιος πέρα στη ζωή. Αγάπη και δύναμη. Αυτές τις δύο λέξεις να θυμόμαστε πάντα σε κάθε πράξη μας». [caption id="attachment_167153" align="alignnone" width="1024"] Φωτογραφία από την παράσταση «Ο κόσμος του Τσέχωφ», που ανέβασε με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου[/caption] Από… τεχνολόγος τροφίμων, αριστούχος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ «Γι’ αλλού ξεκίνησε, αλλού κατέληξε». Μια φράση που ακούμε συχνά, αλλά ταιριάζει… γάντι στην Αγγελική Λεμονή. «Το 1982 πέρασα ΤΕΙ, στο τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων. Έτσι πήγα στη Θεσσαλονίκη. Δύο χρόνια έμεινα στη σχολή. Στα εργαστήρια με φώναζαν συνέχεια «ο καλλιτέχνης, ο καλλιτέχνης». Ήμουν απόφοιτη Κλασικού Λυκείου και τα βρήκα δύσκολα. Έριχνα αρκετό διάβασμα, για να είμαι εντάξει στη Φυσική και τη Χημεία. Το μόνο που λάτρευα, ήταν τα εργαστήρια. Μου άρεσαν τα πειράματα και με τα χέρια μου μπορούσα να κάνω πολύ ωραία πράγματα. Ή επίσης, λάτρευα την παρατήρηση με το μικροσκόπιο, είχα περιέργεια, αλλά στο υπόλοιπο κομμάτι… άβυσσος. Θεωρώ ότι ήμουν πιο καλή στις εκθέσεις και στα… όνειρα», είπε και χαμογέλασε. «Στη συνέχεια πέρασα στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και άφησα τις σπουδές μου ως τεχνολόγος τροφίμων. Το 1985 αποφοίτησα από τη Δραματική. Εκείνη τη χρονιά βγήκαμε δεκατρία άτομα με άριστα. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, η Άννα Μιχαήλου, ο Θοδωρής Πολυζώνης, ο Ανδρέας Νάτσιος, ο Γιώργος Συμεωνίδης, η Δήμητρα Καλπάκη, η Χριστίνα Ζαχαροπούλου, η Μαρία Μπακοδήμου, ο Ευδόκιμος Τσολακίδης κ.α. Όλοι τους εξαιρετικοί. Κάποιοι έφυγαν για Αθήνα, εγώ δεν ήθελα να αφήσω τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη τη χρονιά έπαιξα κομπάρσος στην παράσταση «Το μπαλκόνι», του Ζενέ, που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Χουβαρδάς. Παρ’ όλο που ήμουν μαθήτρια και είχε ξεσηκωθεί το θέατρο, είχα πάρει πολύ καλές κριτικές. Τον Φεβρουάριο του 1987, στο Βασιλικό Θέατρο ανέβηκε από το Κρατικό «Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας». Σκηνοθέτης ο Μίνως Βολανάκης, ο οποίος ήταν και καλλιτεχνικός διευθυντής. Με πήρε στην κομπαρσαρία, παρότι είχα τελειώσει το θέατρο. Έτυχε μια κοπέλα που ήταν η πρώτη ακόλουθος της Εύας Κοταμανίδου να αρρωστήσει και με κάλεσαν από το γραφείο σκηνής να κάνω αντικατάσταση. Και όταν τέλειωσε η παράσταση, πέρασε ο Βολανάκης από το καμαρίνι και μου είπε: «Κυρία Λεμονή, η πόρτα του Κρατικού Θεάτρου είναι ανοικτή για εσάς. Περάστε αύριο να υπογράψετε το συμβόλαιό σας». Έτσι μπήκα στο θέατρο και ως μια πολύ καλή, υποτίθεται, μαθήτρια και απόφοιτη». [caption id="attachment_167155" align="alignnone" width="554"] Η Αγγελική Λεμονή το 2007 συνεργάστηκε με τον Γιώργο Σαχίνη στο έργο «Το αίμα που μαράθηκε», που βασιζόταν στο μυθιστόρημα «Κερένια Κούκλα» του Κώστα Χρηστομάνου[/caption] Με τη συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από την πολυετή θητεία της στο Κρατικό Θέατρο, η καταξιωμένη καλλιτέχνιδα δεν έκρυψε πως διατηρεί καλές αναμνήσεις. Ο κύκλος της στο ΚΘΒΕ ολοκληρώθηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1999, παίζοντας στο «Καλοκαίρι και καταχνιά» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. «Από εκεί και πέρα, ακολούθησαν αρκετές συνεργασίες. Δούλεψα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με τον Θοδωρή Γκόνη (σ.σ. διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής το διάστημα 1999 -2007). Με εκείνον σκηνοθέτη ανεβάσαμε τον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, μαζί με την Άννα Βαγενά, ενώ έπαιξα και στον «Κόσμο του Τσέχωφ», σε σκηνοθεσία Χρήστου Καλαβρούζου. Άλλες δουλειές ήταν με τον Γιώργο Σαχίνη στο έργο «Το αίμα που μαράθηκε», βασισμένο στην «Κερένια Κούκλα» του Χρηστομάνου, οι «Τρωάδες» με τον Πάνο Παπαγεωργόπουλο σε μια σύγχρονη εκδοχή του έργου του Ευριπίδη, καθώς και το «Παραβάν», του Ρενέ, με τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη, που παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου. Και από το 2017, έχει προκύψει η «Ζωή χαρισάμενη» με τον κ. Κώστα Τσιάνο». [caption id="attachment_167152" align="alignnone" width="1000"] Στις «Τρωάδες» κράτησε πρωταγωνιστικό ρόλο, σ’ ένα ιδιαίτερο θεατρικό δρώμενο που παρουσίασε στο κοινό μία σύγχρονη εκδοχή του έργου του Ευριπίδη[/caption] Οι αντιδράσεις της οικογένειάς της για την υποκριτική και η «ανακωχή» με τον Θείο Βάνια Η είσοδος της Αγγελικής Λεμονή στον καλλιτεχνικό χώρο δεν ήταν ανέφελη. Μιλώντας στο SkiathosLife.gr, δεν έκρυψε πως υπήρξαν αντιδράσεις στο οικογενειακό περιβάλλον της, μόλις ανακοίνωσε την απόφαση να ασχοληθεί με την υποκριτική. «Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται», αναφώνησε ενθυμούμενη τον στίχο του Καρυωτάκη από την «Πρέβεζα», για να αποδώσει το κλίμα που επικράτησε τότε και πρόσθεσε: «Υπάρχουν πολλά στιγμιότυπα, που θα μπορούσαν να γίνουν θέατρο ή ακόμη καλύτερα κινηματογραφικές σκηνές. Είχα μια μητέρα, την οποία δυστυχώς έχασα τον περασμένο Σεπτέμβριο, παθιασμένη με τα παιδιά της. «Εμείς τακτοποιημένοι, το παιδί μου τακτοποιημένο. Με ποιους πάει να μπλέξει τώρα; Ποιοι είναι όλοι αυτοί;», έλεγε συνεχώς τότε. Οι δικοί μου έκαναν πολλά χρόνια να έρθουν στο θέατρο και να με δούνε να παίζω. Από το 1985, που αποφοίτησα, έλεγαν διαρκώς «όχι». Τελικά, αυτό άλλαξε το 1993, όταν ήρθαν στον «Θείο Βάνια». Και εντελώς συμπτωματικά  παρακολούθησαν μία παράσταση, που γνώρισε τρομερή επιτυχία. Υποδύθηκα τη Σόνια, την ανιψιά του Βάνια, που τον έκανε ο Κώστας Καζάκος. Όλος ο θίασος τότε ήταν ένας κι ένας. Έπαιζαν η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιάννης Τότσικας, η Βάνα Φιτσιώρη και πολλοί άλλοι. Στο συγκεκριμένο έργο, μέχρι και ο τρίτος εξώστης ήταν γεμάτος. Κόψαμε σχεδόν 30.000 εισιτήρια. Στον «Θείο Βάνια» πήρα τις πρώτες διθυραμβικές κριτικές για τη δουλειά μου». Τραγουδώντας την «Κόρη μάγισσα» και η συνεργασία με τον Βέγγο Η συμμετοχή στη θρυλική, πλέον, ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος», που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1998, κατέχει περίοπτη θέση στο βιογραφικό της Αγγελικής Λεμονή. Στη δεύτερη κατά σειρά ιστορία της ταινίας με τίτλο «Η τελευταία νανόχηνα», υποδύθηκε την Ελένη, μια ορνιθολόγο που επισκέπτεται το Δέλτα του Έβρου και με τη βοήθεια ενός ηλικιωμένου θηροφύλακα (στον ρόλο ο Θανάσης Βέγγος), αναζητά με συναδέλφους της την τελευταία νανόχηνα που έχει βρει καταφύγιο εκεί. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή με το τραγούδι, δίπλα στο ποτάμι, ενώ έχει σουρουπώσει, πλάι από μια φωτιά που καίει. «Μάγισσα όταν σε φιλώ, γιατί δε λες μου φτάνει, τι βάζεις στα χειλάκια σου, τι μ’ έχει ξετρελάνει», είναι οι πρώτοι στίχοι από την «Κόρη Μάγισσα» του αξέχαστου Σμυρνιού ρεμπέτη Απόστολου Χατζηχρήστου, που ερμήνευσε a cappella στην ταινία, δείχνοντας έτσι on camera τις ικανότητές της και στο τραγούδι. [caption id="attachment_167156" align="alignnone" width="931"] Στο θρυλικό, πλέον, «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη, η Αγγελική Λεμονή συνεργάστηκε με τον αξέχαστο Θανάση Βέγγο[/caption] «Η ταινία «Όλα είναι δρόμος», ήταν πολύ δυνατή εμπειρία. Ο κ. Παντελής Βούλγαρης, οι ηθοποιοί, το συνεργείο… Όλοι, μα όλοι ήταν υπέροχοι. Όπως θυμάμαι έντονα την αλησμόνητη Ιουλία Σταυρίδου, που τη χάσαμε τον Σεπτέμβριο του 2020 από κορωνοϊό», είπε η κ. Λεμονή, μην ξεχνώντας τη βραβευμένη σκηνογράφο και ενδυματολόγο, που έβαλε τη σφραγίδα της σε έργα σημαντικών σκηνοθετών, όπως ο Ζυλ Ντασσέν, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης κ.α. «Τα γυρίσματα ήταν πολύ έντονα. Ανεπανάληπτο το τοπίο, όπως και η καλύβα στην όχθη, ενώ θυμάμαι ακόμη το φοβερό κρύο που έκανε εκεί. Όσον αφορά στον Θανάση Βέγγο, θα πω το εξής: Ήταν μαγικός. Έντονος πάνω στη δουλειά, αλλά μετά το γύρισμα ήταν πολύ γλυκός. Διέθετε απίστευτη ευγένεια», πρόσθεσε με νόημα η ηθοποιός για τον αξέχαστο πρωταγωνιστή. Πέρα από την παρουσία της Αγγελικής Λεμονή στο καστ, που επέλεξε ο Παντελής Βούλγαρης για το «Όλα είναι δρόμος», στο παρελθόν έχει λάβει μέρος και σε άλλες παραγωγές. Το ντεμπούτο της στη «μεγάλη οθόνη» καταγράφηκε το 1987, όταν έλαβε μέρος στην ταινία «Γενέθλια πόλη», σε σκηνοθεσία του Τάκη Παπαγιαννίδη, στο πλευρό του Τάκη Μόσχου, της Τατιάνας Παπαμόσχου και της Μισέλ Βάλεϊ. Τέλη της δεκαετίας του ’90 (1999), έπαιξε στο φιλμ «Το κυνήγι του λαγού», μαζί με τους Αλέκο Συσσοβίτη και Νίκο Ψαρρά, σε σενάριο - σκηνοθεσία του Νίκου Βεζυργιάννη. Το 2002 συμμετείχε στην κωμωδία «Θα το μετανιώσεις», την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάκου. Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε με τον Σοφοκλή Πέππα, τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Γιώργο Αρμένη στην ταινία «Η σκόνη που πέφτει» (σενάριο-σκηνοθεσία Τάσος Ψαρράς), ενώ το 2011 είχε ρόλο στον «Κόκκινο ουρανό» της Λάγιας Γιούργου, ένα ερωτικό δράμα που πρωταγωνιστούσαν οι Ορφέας Αυγουστίδης και Αποστόλης Τότσικας. [caption id="attachment_167151" align="alignnone" width="675"] Το εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2009 με την υπογραφή του Θωμά Κοροβίνη και αναβιώνει ιστορίες από το ρεμπετάδικο «Όμορφη νύχτα», στο οποίο η Αγγελική Λεμονή τραγουδούσε[/caption] Στιγμές μέθεξης στην «Όμορφη νύχτα», πλάι στον «αιρετικό» Χριστιανόπουλο Ένα σημαντικό, πλην άγνωστο στους περισσότερους, κεφάλαιο στην καλλιτεχνική διαδρομή της Αγγελικής Λεμονή, είναι το πέρασμά της από το πάλκο. Με το που ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε να τραγουδά στην «Όμορφη νύχτα», ένα μαγαζί που έγραψε… ιστορία στην Κάτω Τούμπα και αποτέλεσε στέκι των φίλων του ρεμπέτικου στη «Νύφη του Θερμαϊκού». «Η «Όμορφη νύχτα» βρισκόταν στην οδό Παπάφη. Ιδιοκτήτες ήταν οι αδελφοί Χουλιάρα. Επρόκειτο για ένα μικρό ρεμπετάδικο, κοντά στον Άγιο Φανούριο. Εκεί τραγουδούσα. Το 2009 για την «Όμορφη νύχτα» ο Θωμάς Κοροβίνης, ο οποίος επίσης έπιανε το μικρόφωνο εκεί, έγραψε το ομώνυμο βιβλίο περιγράφοντας τις εμπειρίες του (σ.σ. κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άγρα). Φίλος ο Θωμάς και οφείλω να πω ότι ζούσε με ένταση κάθε στιγμή», είπε η κ. Λεμονή, γυρίζοντας πίσω τον χρόνο. «Το 1982 βρέθηκα για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο μαγαζί.  Πέρασαν καλοί μουσικοί από εκεί: Ο Παπάζογλου, η Τσαλιγοπούλου, ο Μάλαμας, ο Ζερβουδάκης και πολλοί άλλοι. Τότε, τα βράδια μου με τη μουσική ήταν πιο μαγικά από το θέατρο, ενώ τραγουδούσαμε υπό την αιγίδα του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου. Το 1986 είχε βγάλει και μια κασέτα με δικά του τραγούδια», ανέφερε στη συνέχεια και πρόσθεσε: «Στήναμε από την προηγούμενη ημέρα το πρόγραμμα, μαζί με τον Γιώργο Χουλιάρα. Ήταν ένας από τους δύο ιδιοκτήτες. Πολύ σεμνός άνθρωπος και καταπληκτικός μουσικός. Μαζί βγαίναμε στο πάλκο. Ο αδελφός του λεγόταν Μανώλης, ήταν ο ζωηρός της παρέας μας. Γενικότερα, εγώ τραγουδούσα από το σχολείο. Όμως, κι αυτό κρυφά το έκανα. Δεν το έμαθαν ποτέ οι γονείς μου ότι ασχολήθηκα με το τραγούδι στη Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα πληρωνόμουν. Είχα αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να το μάθουν. Όταν μεγάλωσα και άλλαξαν όλες οι καταστάσεις, ύστερα η μητέρα μου, μου ‘λεγε: «Κάν’ το Αγγελικούλα», όμως δεν υπήρχε περίπτωση. Είχα αποκτήσει παιδί και αφιερώθηκα στη Δάφνη. Δεν ήθελα με τίποτα, η κόρη μου να στερηθεί όλο το πακέτο της μαμάς». Η έμπειρη ηθοποιός έκανε λόγο για μία ατμόσφαιρα μέθεξης, που υπήρχε στην «Όμορφη νύχτα»: «Παίζαμε εξαιρετικά ρεμπέτικα. Όλοι απολάμβαναν το πρόγραμμα. Και σημειωτέον, το κοινό από κάτω ήταν μικτό. Κάτι που είχε το δικό του ενδιαφέρον. Υπήρχαν πανεπιστημιακοί, αν σημαίνει κάτι αυτό τώρα πια, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, εργάτες και ούτω καθ’ εξής. Όλα τα επαγγέλματα… Βέβαια, μιλάμε για μικρό μαγαζάκι, κατά κάποιο τρόπο επικρατούσε και μια αυστηρότητα. Θα ’μπαινες να πιείς το κρασί σου, με κάποιον μεζέ που υπήρχε και να ακούσεις τη μουσική σου. Δεν ερχόσουν για φαγητό εκεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως υπήρχε ένα μικρός, πολύ μικρός διάδρομος που έμενε ανοικτός για να πάει ο σερβιτόρος στην κουζίνα ή να περάσουν οι θαμώνες για να καθίσουν στο τραπέζι τους. Ε, μέσα σ’ εκείνο τον χώρο, σηκώνονταν όσοι ήθελαν και χόρευαν». Στην ερώτηση για το εάν σήμερα στη Θεσσαλονίκη επιβιώνει αυτή η μορφή διασκέδασης, η κ. Λεμονή σχολίασε: «Πλέον έχει πάρει άλλη τροπή το πράγμα, αν και εγώ έφυγα από Θεσσαλονίκη το 2000 και γύρισα στο πατρικό μου στην Αθήνα. Φαντάζει εξαιρετικά μακρινή η εποχή που σας περιέγραψα παραπάνω. Ο κόσμος είχε μαζευτεί. Δεν ξέρω κιόλας. Ενδεχομένως να παίζει ρόλο ότι ταυτόχρονα μεγαλώνουμε και αποσυρόμαστε σιγά σιγά και από τους χώρους διασκέδασης. Όταν απέκτησα τη Δάφνη, δεν πήγαινα στα μπαράκια, δεν κατέβαινα το πρωί για να πάω στο θέατρο και να καθίσω να πιώ καφέ στην επιστροφή. Θέλω να πω, οι ζωές μας άλλαξαν. Και η Θεσσαλονίκη άλλαξε, όπως και η Αθήνα. Ειδικά με τη κρίση όλα είναι διαφορετικά, ενώ, όπως παρατηρούμε, ακόμη γίνονται αλλαγές. Μόνο που δεν μπορούμε ακόμη να είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό…». [caption id="attachment_167149" align="alignnone" width="1074"] Με τον Σοφοκλή Πέππα, σε σκηνή από την ταινία «Η σκόνη που πέφτει»[/caption] Η Σκόπελος και οι αναμνήσεις μιας ζωής Σο τελευταίο μέρος της συνέντευξης, η κουβέντα με την Αγγελική Λεμονή περιστράφηκε γύρω από τις υπέροχες αναμνήσεις που τη συντροφεύουν από τη Σκόπελο μέχρι σήμερα, αλλά και τις στιγμές απόλυτης ευτυχίας που έχει βιώσει στο νησί. Ξεδιπλώνοντας τις παιδικές αναμνήσεις της, η καταξιωμένη καλλιτέχνιδα έκλεισε με τα εξής: «Οι γονείς μου ήταν από Σκόπελο, εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα. Στην Καλλιθέα για την ακρίβεια. Πώς κατέληξαν οι δικοί μου στην πρωτεύουσα; Ο παππούς μου είχε φύγει μετανάστης στην Αμερική. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, στην πρώτη στάση που έκανε στην Αθήνα, αγόρασε δύο μονοκατοικίες στην Καλλιθέα και μια στο Χαλάνδρι. Οι τρεις αδελφές του από τη Σκόπελο, παντρεύτηκαν στην Αθήνα, όπου και προικίστηκαν. Έπειτα, η πρώτη δουλειά του πατέρα μου ήταν εδώ. Έγινε εργολάβος. Έφτιαξε την πρώτη πολυκατοικία, στην οποία εγώ ακόμη μένω εδώ, το πατρικό μου. Τέλος πάντων, Πάσχα - καλοκαίρι ήμασταν πάντα στο νησί. Στην αρχή μάς φιλοξενούσε μία θεία, ενώ όταν έγινα δεκάξι χρόνων αποκτήσαμε δικό μας σπίτι στη Σκόπελο. Όταν ακούω για το νησί, μου έρχονται στο μυαλό πολλά πράγματα: Tο τεράστιο σόι μου, ο παππούς και η γιαγιά, το καλύβι, οι μυρωδιές, τα κοφίνια, τα καλντερίμια όπως ήταν τότε και φυσικά η ατελείωτη θάλασσα. Ήταν όμορφα χρόνια εκείνα, αν και η Σκόπελος φαντάζει μαγική στα μάτια μου μέχρι και σήμερα. Για τη φύση δε, τι να πω; Όταν ανεβαίναμε στο καλύβι πάνω στο βουνό, ο παππούς έπαιρνε το άλογο και το μουλάρι και από πίσω ακολουθούσε ολόκληρο… τσούρμο. Μπροστά εγώ με τον αδελφό μου (σ.σ. πρόκειται για τον γιατρό Σπύρο Λεμονή, ο οποίος το 2014 διεκδίκησε τη δημαρχία στη Σκόπελο) και από πίσω όλα τα ξαδέλφια μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το δάσος και ιδιαίτερα τις φτέρες που συναντούσαμε στη διαδρομή. Ήταν τόσο μεγάλες, που προχωρούσαμε και μας πιτσιλούσε νερά κάθε φυτό από την υγρασία. Ήταν συγκλονιστική η ευφορία του τόπου και η ομορφιά που κρυβόταν σε κάθε γωνιά. Ζούσαμε υπέροχα χρόνια τότε, που δεν τα αλλάζω με τίποτα».