Επίλεκτο μέλος της ιατρικής επιστημονικής κοινότητας o Γιώργος Ντόντος από το Βελεστίνο, ολοκλήρωσε πρόσφατα με επιτυχία την ειδικότητα της χειρουργικής θώρακος – καρδιάς και θεωρείται πλέον ο νεότερος καρδιοχειρουργός στην Ελλάδα. Ο 32χρονος επιστήμονας από το Βελεστίνο δίνει καθημερινά τη δική του μάχη κατά της πανδημίας στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ως ιατρός και μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την επιστημονική του πορεία, που καθορίστηκε από την επιθυμία του να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ Ηδη από τα σχολικά του χρόνια είχε αποφασίσει ότι θα ακολουθήσει τον συγκεκριμένο τομέα, όπως αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ανατρέχοντας στην αφετηρία της επιστημονικής του διαδρομής, που τον οδηγεί στο επόμενο βήμα, τον τομέα της παιδοκαρδιοχειρουργικής στο μέλλον. «Εδωσα εξετάσεις ειδικότητας και πλέον έχω τον τίτλο του χειρουργού θώρακος και καρδιάς» όπως υπογραμμίζει, για να προσθέσει ότι έλαβε την ειδικότητα στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Γιος του Νίκου και της Μαρίας Ντόντου, έχει μια αδελφή, την Ιωάννα, η οποία δραστηριοποιείται ως κτηνίατρος στο Βελεστίνο κι όπως τονίζει «ήμουν αποφασισμένος γι’ αυτή την ειδικότητα πολύ πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. Στόχος μου είναι η Ακαδημαϊκή καριέρα στην καρδιοχειρουργική». Πρόκειται για μια ειδικότητα «εξαιρετικά απαιτητική τόσο στο χειρουργικό όσο και στο περιεγχειρητικό σκέλος, γιατί πρέπει να αντιληφθείς την σοβαρότητα του κάθε ασθενούς, να καταλάβεις ποιο είναι το πρόβλημά του, να το διαχειριστείς με τον πλέον σωστό τρόπο, όπως επίσης να φροντίσεις για την μετεγχειρητική του πορεία. Ολες οι παράμετροι να είναι ιδανικές, έτσι ώστε να έχει καλή εξέλιξη. Αυτό ισχύει και για τους ενήλικες και για τα παιδιά» αναφέρει. Στην ηλικία των 32 ετών έχει κατακτήσει τον μεγάλο προσωπικό στοίχημα, επισημαίνοντας ότι «έχει μειωθεί πλέον η αναμονή για την έναρξη της ειδικότητας, επειδή πολλοί συνάδελφοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό».

Επιστημονική πορεία Γεννημένος στο Βελεστίνο το 1988, τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στη γενέτειρά του και κατόπιν εισήχθη μεταξύ των δέκα πρώτων στην Ιατρική Αθήνας, για να ολοκληρώσει τις σπουδές του το 2012. Με την αποφοίτησή του, ξεκίνησε το αγροτικό του στη Σκιάθο, για ακολουθήσει στη συνέχεια το πρώτο σκέλος της ειδικότητας στο Νοσοκομείο του Βόλου τα τρία πρώτα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ανατρέχοντας στην περίοδο του αγροτικού στο παλιό Κέντρο Υγείας Σκιάθου το 2013, επισημαίνει ότι έχουν αλλάξει πολλά σε επίπεδο υποδομών, αλλά πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στην στελέχωση των δομών υγείας. Κλήθηκε ως αγροτικός γιατρός να σώσει ανθρώπινες ζωές, να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, αντιμετωπίζοντας κάθε περίπτωση «με ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στις σπουδές και τις γνώσεις του». Τελείωσε με λίαν καλώς την Ιατρική Αθηνών, το μεταπτυχιακό του στο Αριστοτέλειο με άριστα, με επίκεντρο πάντα την καρδιοχειρουργική, πραγματοποιώντας πολλές παρουσιάσεις σε συνέδρια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. «Υπάρχει σε εξέλιξη μια διδακτορική διατριβή η οποία θα ολοκληρωθεί τα επόμενα χρόνια, πάνω στην καρδιοχειρουργική, που μελετάει την ψυχολογία των ασθενών μετά από χειρουργεία καρδιάς, τις ψυχολογικές παραμέτρους, τις διακυμάνσεις τόσο ενήλικες όσο και σε παιδιά. Είναι κάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθεί τα επόμενα χρόνια. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, γιατί συνδυάζει κάτι που είναι πρακτικό όπως η χειρουργική, με κάτι λιγότερο πρακτικό ή περισσότερο θεωρητικό, όπως είναι η ψυχολογία και οι διακυμάνσεις της ψυχολογίας μετά από μεγάλα χειρουργεία στο ΑΠΘ» εξηγεί. Διεθνής αναγνώριση Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργών Θώρακος – Καρδιάς, και της European Association Cardiothoracic Surgery, της Ευρωπαϊκής Εταιρείας των Χειρουργών Θώρακος – Καρδιάς, κατακτά με σταθερά βήματα και συγκροτημένη σκέψη, σημαντική θέση στο επιστημονικό πεδίο. Παράλληλα έχει κάνει εκπαίδευση στην παιδοκαρδιοχειρουργική στην Κολωνία και σήμερα βρίσκεται στο ΑΧΕΠΑ, όπου νοσηλεύονται δεκάδες περιστατικά με κορονοϊό. «Εχω προσωπική εικόνα από ασθενείς που νοσηλεύονται σε όχι τόσο βαριά κατάσταση, αλλά σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό στο ΑΧΕΠΑ. Αυτή είναι η μία παράμετρος και η δεύτερη που σίγουρα θα πρέπει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι έχω δει προσωπικά ασθενείς να νοσούν και να καταλήγουν στην εντατική του ΑΧΕΠΑ από κορονοϊό χωρίς βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό και σε ηλικίες 60 με 65 ετών» επισημαίνει. Συγκλονιστικές οι εικόνες που μεταφέρει από την πρώτη γραμμή της «μάχης» κατά του «αόρατου εχθρού», που προσβάλλει το αναπνευστικό, προκαλεί δύσπνοια και σε πολλές περιπτώσεις σοβαρές επιπλοκές. «Ετσι το βιώνουν οι ασθενείς, έτσι το αντιμετωπίζουμε εμείς και έτσι ακριβώς ακολουθείται η πορεία. Μετά από μια δύσπνοια που συνεχώς εξελίσσεται, και πιθανώς να χρειαστεί και μηχανική υποστήριξη», αναφέρει. Πεδία μάχης οι εντατικές κι ευελπιστεί ότι «δεν θα χρειαστεί να ζήσουμε στιγμές όπως τις είδαμε στην Ιταλία. Αυτό είναι ευχή όλων και πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι και να το αποφύγουμε». Ως γιατρός και λόγω ειδικότητας, βρίσκεται στο πλευρό των συναδέλφων του, πρόθυμος να παρέμβει «σε περίπτωση που εμφανιστεί μια επιπλοκή όσον αφορά το αναπνευστικό και τους πνεύμονες που πιθανώς να χρειαστεί κάποια χειρουργική παρέμβαση στους θώρακες. Μέχρι στιγμής μείζονα επέμβαση δεν έχουμε κάνει, έχουμε κάνει όμως αρκετές μικρότερες που όμως απαιτείται από εμάς η κατάλληλη ενδυμασία και η ανάλογη προετοιμασία για να εισέλθουμε στους χώρους των εντατικών», σημειώνει. Μελλοντικοί στόχοι Κάθε χειρουργική επέμβαση αποτελεί επίπονη διαδικασία, που απαιτεί προσήλωση, σταθερό χέρι και γενναία ψυχή. Κάθε φορά που βγαίνει από το χειρουργείο, έχοντας σώσει μια ανθρώπινη ζωή, «αυτό που έχω ανάγκη, είναι κάποια λεπτά ηρεμίας και συγκέντρωσης. Ανασυγκρότηση σκέψης και δυνάμεων μετά από ένα πολύωρο χειρουργείο», ομολογεί. Στόχος του είναι η άσκηση της καρδιοχειρουργικής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. «Αυτό είναι το σημαντικότερο για μένα και αυτό μέσα περιλαμβάνει και την προσφορά» σημειώνει. Το ερώτημα αν του προκαλεί ανησυχία η εξέλιξη της πανδημίας, βρίσκει απάντηση στη φράση: «Είμαι επιφυλακτικός όσον αφορά κυρίως την εξέλιξή της». Κλείνοντας, εκφράζει τη βεβαιότητα ότι «κάποια στιγμή θα τελειώσει η πανδημία», για να προσθέσει με έμφαση «ας είμαστε αισιόδοξοι, ας κάνουμε λίγο υπομονή και ας έχουμε εμπιστοσύνη στους επιστήμονες».