Στις 15 Οκτωβρίου 2025, σε ένα δημοτικό σχολείο της Αττικής , πραγματοποιήθηκε όπως κάθε χρόνο η κλήρωση για τον σημαιοφόρο της 28ης Οκτωβρίου. Παρόντες ήταν ο Διευθυντής, η δασκάλα και η γυμνάστρια της τάξης. Ανάμεσα στους 14 αριστούχους μαθητές της ΣΤ’ τάξης, βρισκόταν και ένα παιδί με επίσημα αναγνωρισμένη διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή , με ποσοστό αναπηρίας 67%. 

Η κλήρωση έγινε. Το χαρτάκι που τραβήχτηκε είχε πάνω του το όνομα αυτού του παιδιού. Ήταν η στιγμή του. Η στιγμή της χαράς, της δικαίωσης, της περηφάνειας. Ένα παιδί που δίνει κάθε μέρα έναν δύσκολο αγώνα να σταθεί ισότιμα, να κατακτήσει ό,τι για άλλα παιδιά έρχεται φυσικά, είδε να επιβραβεύεται η προσπάθειά του.

Λίγες ώρες αργότερα, όλα ανατράπηκαν. Το παιδί κλήθηκε μόνο του στο γραφείο του Διευθυντή. Εκεί του ανακοινώθηκε ότι η κλήρωση «έγινε λάθος» και πως θα επαναληφθεί. Στη δεύτερη κλήρωση, τα χαρτάκια ήταν 13 αντί για 14. Το όνομα του παιδιού δεν υπήρχε καν. 

Ο Διευθυντής, όταν επικοινώνησαν μαζί του οι γονείς, επιβεβαίωσε τα γεγονότα και απέδωσε το «λάθος» σε τεχνικό πρόβλημα του συστήματος mySchool, το οποίο –όπως είπε– υπολόγισε λανθασμένα τους μέσους όρους. Μόνο που ο μέσος όρος του παιδιού είναι 9,88 δηλαδή ξεκάθαρα αριστούχος. Δεν υπήρχε κανένα λάθος στα νούμερα — μόνο ένα λάθος στους ανθρώπινους χειρισμούς.

Το παιδί αυτό δεν έχει λάβει παράλληλη στήριξη τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω έλλειψης διαθέσιμου προσωπικού, παρότι υπάρχει επίσημη έγκριση. Κι όμως, με τη βοήθεια της οικογένειας και των θεραπευτών του, με επιμονή και ψυχική δύναμη, έχει καταφέρει να διαπρέπει στο σχολείο. 

Η αριστεία του δεν είναι απλώς βαθμοί. Είναι καθημερινή υπέρβαση. Είναι νίκη απέναντι σε δυσκολίες που πολλοί ούτε μπορούν να φανταστούν. Και γι’ αυτό η στιγμή της επιλογής του ως σημαιοφόρου δεν ήταν απλώς μια τιμή — ήταν ένα σύμβολο ελπίδας.

Το λάθος δεν ήταν στην κλήρωση. Ήταν στη στάση.

Όταν ένα παιδί με αυτισμό καλείται μόνο του να ακούσει μια τόσο δύσκολη είδηση, χωρίς παρουσία γονέα ή ειδικού εκπαιδευτικού, δεν πρόκειται απλώς για διοικητικό λάθος. Πρόκειται για έλλειψη παιδαγωγικής ευαισθησίας.

Ένα παιδί που χρειάζεται συναισθηματική προστασία βρέθηκε ξαφνικά να αντιμετωπίζει μόνο του μια απόρριψη που ούτε ενήλικας δεν θα μπορούσε εύκολα να διαχειριστεί. Το αποτέλεσμα; Θλίψη, απογοήτευση, ματαίωση.

Κι όμως, αυτό το παιδί δεν ζήτησε προνόμια. Ζήτησε μόνο δικαιοσύνη και σεβασμό.

Οι γονείς του παιδιού δεν ζητούν να αλλάξει η απόφαση. Δεν ζητούν να πάρει τη σημαία πίσω. Μιλώντας στο newsbomb τονίζουν ότι: "Δεν θέλουμε να αδικηθεί κανένα παιδί. Θέλουμε μόνο να μην ξαναζήσει κανένα παιδί κάτι παρόμοιο. Το παιδί μας είναι λυπημένο μετά από αυτό αλλά προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Θα τα καταφέρει όπως όλα αυτά τα χρόνια. Το μόνο που θέλουμε εμείς είναι ποτέ κανένα παιδί να μη ζήσει κάτι παρόμοιο "

Αυτό το αίτημα δεν είναι απλώς δίκαιο. Είναι ανθρώπινο. Γιατί η παιδεία δεν είναι μόνο βιβλία και βαθμοί — είναι το πώς φερόμαστε στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους πιο ευάλωτους.

Η σημαία, για την οποία μιλάμε τόσο συχνά αυτές τις μέρες, δεν είναι απλώς ένα πανί. Είναι σύμβολο αξιών. Αν δεν μπορούμε να σηκώσουμε τη σημαία της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ευαισθησίας, τότε καμία κλήρωση δεν έχει νόημα.

Το παιδί αυτό —και κάθε παιδί που δίνει τον δικό του αγώνα— είναι η πραγματική σημαία αυτού του τόπου. Μπορεί ο μικρούλης να μην γίνει σημαιοφόρος φέτος όμως σίγουρα είναι σημαιοφόρος της ζωής.