Σήμερα η σαββατιάτικη στήλη μας ‘’ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ’’, συμπίπτει με τη μέρα που απεβίωσε Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Θα μνημονεύσουμε λοιπόν τον ήρωα απ’ το διήγημα ‘’Βαρκαρογιάννης’’ που απέκτησε τη φήμη του πρώτου που έκανε θαλάσσιες περιηγήσεις στους επισκέπτες της Σκιάθου….Ας μάθουμε την ιστορία του όπως μας τη διηγείται ο συγγραφέας:
Το Γλυφονέρι πήρε τ` όνομά του απ` τα υφάλμυρα νερά που έτρεχαν υπόγεια ανάμεσα απ` τους βράχους του Κοτρωνιού και κατέληγαν στη θάλασσα. Εκεί κατέβαιναν οι γυναίκες του χωριού και έπλεναν τα στρωσίδια τους. Όταν τα φόρτωναν στους ώμους για να φύγουν, έλεγαν με την καρδιά τους;
-Θεός σχωρέσ`τονε τον καημένο!
Το έλεγαν χωρίς να γνωρίζουν ποιός ήταν ο ευεργέτης τους, "ετσι απλώς εκ παραδόσεως αποκτήσασαι την ευγνώμονα συνήθειαν", μας λέει ο Μωραϊτίδης και συνεχίζει:
"Σήμερον κανένας δεν ενθυμείται το όνομά του. Αι γενεαί έρχονται και παρέρχονται. Τους γέρους διαδέχονται οι νέοι και αυτούς άλλοι, η μια γενιά κατόπιν της άλλης, σαν τα φύλλα των δένδρων και τα άνθη του αγρού".
Ποιός λοιπόν ήταν αυτός που πρώτος έφερε στην επιφάνεια φλέβα γλυκού νερού ώστε να ξαλμυρίζουν τα σκουτιά τους οι γυναίκες της πολίχνης;
Ήταν ο Βαρκαρογιάννης αγνώστων λοιπών στοιχείων!
Τον βρήκε μωρό "επάνω στο μαρμάρινον κατώφλιον του Ενοριακού ναού... η καλόγραια Μακαρία... κανδηλανάπτρια του Αγίου Νικολάου".
Το ανάστησε με στοργή μα ο μικρός της βγήκε `αλιβάνιστος` -ο νους του μόνο στη θάλασσα- και πέθανε η πτωχή, με τούτο τον καημό.
Το Γιαννάκη ανέλαβε ο φιλάργυρος καφεπώλης Νιχωρίτης για να του κάνει όλα τα θελήματα. Ώσπου μια μέρα ο μικρός βρήκε μια αδέσποτη βάρκα στο Ξάνεμο κι έγινε καραβοκύρης!
Απέκτησε τη φήμη του πρώτου και σπουδαιότερου εκδρομέα ταξιδιωτών - πρόδρομου των σημερινών- που τον προτιμούσαν γιατί η βάρκα του ήταν "καλοθάλασση, εύμορφα συυρισμένη, νοικοκυρίστικη" κι ο ίδιος "γελαστός, καλοπροαίρετος, πρόθυμος" και με ωραία φωνή! "Αηδονάκι" τον έλεγαν και γλύκαινε με τη φωνή του όλα τα βράχια και τις ακτές του νησιού.
Μετά την πρώτη βροχή του φθινοπώρου ,που έκοβαν και οι βόλτες των επισκεπτών, επιδιδόταν στην `άγραν ζαργάνας" και υπήρξε "δεξιώτατος κηνυγός" της.
Νοίκιαζε μια κάμαρα στην πλατεία τ` Αη Νικόλα μα προτιμούσε την κούνια της βάρκας του για την οποία έφτιαξε χαμηλά στο Γλυφονέρι, απάγκιο αγκυροβόλιο σπάζοντας τους βράχους με φουρνέλο όπου και αποκάλυψε τη φλέβα του γλυκού νερού για να τον μακαρίζουν στη συνέχεια, μια ζωή οι ταλαίπωρες γυναίκες!
Το τέλος του Βαρκαρογιάννη ήταν άσχημο και πρόωρο καθώς δεν άκουσε ούτε τη νέα του αυτόκλητη κηδεμόνα του, την καλόγρια Ζηνοβία.
-Εζήλεψες παιδί μου τη θάλασσα μα η θάλασσα τρώγει ανθρώπους.
"Φοβερός φυσητήρ, άνω των δέκα οκάδων, από τα λεγόμενα `γκαβοντόλια`" ανέτρεψε τη βάρκα του κι αυτός βρέθηκε παγιδευμένος στο χαβούνι της πλώρης...
Ο άσημος λοιπόν Βαρκαρογιάννης έμελλε να ξεχαστεί κι η κάμαρά του να γκρεμιστεί με φουρνέλο όπως εκείνο με το οποίο βρήκε το νερό...Για το καλό όμως που έκανε στο χωριό, έστω και κατά λάθος, τον μνημόνευαν για χρόνια οι γυναίκες, έστω και χωρίς να γνωρίζουν ούτε τ` όνομά του..