Μετά την επανάσταση του 1821 και καθώς είχε καλλιεργηθεί η μεγάλη Ιδέα και πλήθος Ελλήνων τελούσαν υπό τον τουρκικό ζυγό, εμφανίζονταν κάθε τόσο επαναστατικά κινήματα που προσπαθούσαν να τον αποτινάξουν απ’ την περιοχή τους. Στα 1878 τέτοια ξέσπασαν παράλληλα, σε Κρήτη, Ήπειρο, Μακεδονία και Θεσσαλία. Μεταξύ των μαχών, κορυφαίες θεωρούνται και οι δύο μάχες που δόθηκαν τότε στην Μακρινίτσα. Η πρώτη 6/2 και η δεύτερη 16-17/3. Στη μάχη του Φλεβάρη έλαβε μέρος, μαζί με 200 άλλους, και ο ατίθασος αδελφός του Παπαδιαμάντη, Γεώργιος κι αυτό το γεγονός ανησύχησε τόσο τη μητέρα του που ο Αλέξανδρος από την Αθήνα στέλνει μια σειρά επιστολών για να την καθησυχάσει με τον τρόπο του. Όπως είναι γνωστό, ο Παπαδιαμάντης δεν επαίνεσε κανένα επαναστατικό κίνημα, ούτε καν του 21. Όταν λοιπόν μαθαίνει πως ο αδελφός του ξεκόβει απ’ τους επαναστάτες και επαναπατρίζεται στη Σκιάθο, ανακουφίζεται και αποκαλύπτει σε επιστολή προς τον πατέρα του στις 18/2/1878 τα αίτια της αποστροφής του για τη συμμετοχή των πολιτών και δη των νέων, στα σχετικά κινήματα. Γράφει: «Συμβουλεύω (τον Γεώργιο) να μη πειράζεται διόλου η φιλοτιμία του εκ του ότι ανεχώρησεν εκ του τόπου της επαναστάσεως, καθόσον πλείστοι νέοι δυσαρεστηθέντες ανεχώρησαν. Γίνονται δε τόσαι καταχρήσεις περί την διεξαγωγήν των κινημάτων τούτων, ώστε η επανάστασις θεωρείται κοινώς ενταύθα ως ναυαγήσασα. Χύνουσι δε το αίμα των αθώοι τινές νέοι αδίκως και ανωφελώς, ενώ άλλοι πλουτίζονται εκ της διαχειρίσεως των ιερών τούτων χρημάτων και φαίνονται παχυνόμενοι εκ του αίματος της απειροκάκου νεολαίας.» Για την ιστορία: Μετά την δεύτερη μάχη ακολούθησαν οι σφαγές στην Μακρινίτσα από τα τούρκικα στρατεύματα.