O Γιώργος Παρίσσης από τη Σκιάθο, είναι αθλητής των «Πειρατών», που αποτελούν τμήμα του σωματείου ατόμων με αναπηρία όρασης «Μάγνητες Τυφλοί». Ο 52χρονος άνδρας, ο οποίος έχασε την όρασή του σε τροχαίο ατύχημα, συμμετείχε στον 1ο αγώνα «Historic Runs» που έγινε την περασμένη Κυριακή στον Βόλο και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία ΑΜΕΑ. Η συγκινητική ιστορία που κουβαλά ο Σκιαθίτης δρομέας, αποδεικνύει στην πράξη ότι η θέληση στη ζωή μπορεί να κάνει «θαύματα» και υπερνικά κάθε εμπόδιο. «Όταν θέλεις, όλα τα κάνεις. Τα πάντα γίνονται. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Ότι κάνω, με ευχαριστεί πάρα πολύ», εξομολογήθηκε ο Γιώργος Παρίσσης, χαρίζοντας ελπίδα με τα λόγια του και τη στάση που έχει υιοθετήσει στη ζωή, παρά τις δυσκολίες που έχει περάσει. «Γεννήθηκα το 1966. Είμαι ο μικρότερος από εννέα αδέρφια. Πέντε αγόρια, τέσσερα κορίτσια. Ορφάνεψα όμως από πατέρα πολύ μικρός. Μηνών ήμουν, όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο στην Αμερική. Είχε πάει για δουλειά, βρισκόταν ήδη μία θεία μου εκεί. Παρασύρθηκε καθώς προσπάθησε να διασχίσει έναν δρόμο. Το ’67 τον χάσαμε. Όμως, η συχωρεμένη μητέρα μας, τα έβγαλε πέρα. Μάνα και πατέρας μαζί», είπε ο τυφλός δρομέας των «Πειρατών» και συνέχισε: «Πρόβλημα με τα μάτια δεν είχα εκ γενετής. «Πετούσα» πιο νέος. Αποδείχθηκε μοιραίο το ατύχημα με μηχανάκι που μου έτυχε. Εάν φορούσα το κράνος, τίποτα δεν θα πάθαινα. Τέλος του 1990 συνέβη το τροχαίο. Νοέμβρη μήνα. Ανήμερα στα Εισόδια της Θεοτόκου. Λίγο πριν τα 24α γενέθλιά μου. Αεροπορικώς έγινε η διακομιδή μου στο ΚΑΤ. Νοσηλεύτηκα ένα μήνα. Οι γιατροί δεν γνώριζαν εάν θα ζούσα ή όχι. Όμως, άντεξα, αφού ήταν γερός ο οργανισμός μου. Τότε άρχισα να μη βλέπω. Παραπονιόμουν: «Για ποιο λόγο δεν ανάβετε τα φώτα»; Διαπιστώθηκε ότι πειράχτηκε το οπτικό νεύρο κι έχασα την όρασή μου. Δύο φορές πήγα Αμερική, στην Αγγλία και στη Γερμανία, αλλά δεν έγινε τίποτα». Η απώλεια της όρασής του, έφερε τα πάνω-κάτω. Ο ίδιος θυμάται όσα πέρασε πριν από 28 χρόνια: «Έως το ατύχημα, εργαζόμουν ως μηχανικός αυτοκινήτων. Είχα δικό μου συνεργείο. Ήμουν καλός μάστορας. Στην αρχή το πάλευα με την αφή στη δουλειά μου. Το κράτησα ανοικτό για κάποια χρόνια, με την ελπίδα ότι θα ξανάβλεπα. Βέβαια, στην αρχή ένιωθα ότι έχασα τα πάντα. Έσβησε όλος ο κόσμος. Δεν ήθελα να ζω άλλο. Ήταν πολύ δύσκολα. Όμως, αγαπώ τη ζωή και δεν τα παράτησα. Αργότερα, γνώρισα και τη γυναίκα μου, τη Ζάνα, που ήρθε από τα Σκόπια για δουλειά στη Σκιάθο. Παντρευτήκαμε το 2007 στην πατρίδα της, ενώ το 2009 ήρθε στον κόσμο και η κόρη μας, Διαμάντω-Ελένη. Έχει της μάνας μου το όνομα. Αγαπά τον αθλητισμό και την καμαρώνουμε πολύ. Με βοηθά και στην προπόνηση, τρέχουμε μαζί». Η ζωή στο νησί για ανθρώπους με αναπηρία όρασης δεν είναι εύκολη. Ο κ. Παρίσσης λέει: «Δεν υπάρχουν υποδομές. Ό,τι κάνω, το κάνω μόνος. Ευτυχώς κάποιος μου μίλησε για τους «Μάγνητες Τυφλούς». Από το 2003 είμαι. Χάρη στον σύλλογο, εξασφάλισα δωρεάν ακτοπλοϊκά εισιτήρια από τα πρακτορεία, που τους ευχαριστώ πολύ και έρχομαι στον Βόλο 2-3 φορές την εβδομάδα. Κάνω αγγλικά σε braille, πέρυσι έδωσα εξετάσεις και πήρα την πιστοποίηση και στην ελληνική γλώσσα. Διέξοδο βρίσκω και στον αθλητισμό. Πιο πολύ μου αρέσει το τρέξιμο. Τα δέκα χιλιόμετρα τα βγάζω σε 50 λεπτά. Αντέχω για την ηλικία μου. Δεν είναι αυτοσκοπός τα μετάλλια. Η χαρά της συμμετοχής μετρά περισσότερο. Επίσης, παίζω goalball στους «Πειρατές», αλλά και σκάκι».