Με τη γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ξεκινάει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, η οποία αποτελεί και το ξεκίνημα του κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Άρχεται, λοιπόν, τη διήγησή του ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέροντας τους προγόνους του Χριστού ξεκινώντας από το Δίκαιο Αβραάμ έως τον Ιωσήφ τον μνήστορα της Παναγίας. Απαριθμεί, όχι φυσικά, όλα τα πρόσωπα που έζησαν από την εποχή του Αβραάμ, αλλά τα σημαντικότερα τα οποία ήταν «σταθμός», θα λέγαμε, στη θρησκευτική ιστορία των Εβραίων και αναφέρονται μες στην Αγία Γραφή. Βέβαια ο Αβραάμ έζησε περίπου το 2000 π.X. και ο Ιωσήφ το 0, θα λέγαμε. Επομένως αυτά τα δύο άκρα τα χωρίζουν δύο χιλιετίες ενώ κάθε γενιά λογίζεται σε 30 χρόνια, είναι τα χρόνια που χρειάζεται περίπου ο άνθρωπος ώστε να κάνει δικά του παιδιά και να δημιουργήσει μια νέα γενιά. Ο δε Ευαγγελιστής Λουκάς μας απαριθμεί ότι από τον Αβραάμ μέχρι τον Προφητάνακτα Δαυίδ μεσολάβησαν 14 γενιές, από το Δαυίδ μέχρι την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας πάλι 14 γενιές και από την απελευθέρωση από τη Βαβυλώνα μέχρι το Χριστό άλλες 14 γενιές. Αν όμως προσθέσουμε όλες τις γενιές μαζί μάς κάνουν 42 γενιές, και αν υπολογίσουμε 30 χρόνια τη γενιά το σύνολο είναι 1260 χρόνια. Επομένως υπολείπονται ακόμα 800 χρόνια που δεν ονοματίζονται οι γενιές τους αλλά και είναι λίγο ανακριβής ο ίσος χωρισμός των γενεών σε τρεις δεκατετράδες γιατί δεν είναι δυνατόν να χωρίστηκε η ιστορία των Εβραίων ακριβώς σε τρία ίσα μέρη. Αυτό το χρησιμοποιούν πολλοί πολέμιοι της Εκκλησίας, ώστε να δικαιολογηθούν που δεν πιστεύουν, και λένε ότι η Εκκλησία είναι ανακριβής, λέει ψέματα κλπ. Όμως αυτό που αυτοί δεν καταλαβαίνουν, και οφείλουμε εμείς να μάθουμε, είναι ότι τα Ευαγγέλια και εν γένει η Αγία Γραφή, δηλαδή η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη μαζί, δεν είναι ιστορικά βιβλία, δεν είναι επιστημονικά έντυπα. Περιέχουν μεν ιστορικά στοιχεία για να δείξουν ότι τα γεγονότα που ιστορούν είναι πραγματικά και όχι φανταστικά αλλά ο κύριος σκοπός τους είναι να αποτελέσουν Θρησκευτικά στηρίγματα. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η θρησκευτική ιστορία των Εβραίων η οποία έχει σκοπό να εισαγάγει σιγά σιγά το Χριστό στον κόσμο και η Καινή Διαθήκη είναι ακριβώς η τοποθέτηση των θεμελίων πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η Εκκλησία. Επομένως δε χρειάζεται να αναζητεί κανείς ιστορικές ακρίβειες ακαδημαϊκού επιπέδου στα κείμενα αυτά αλλά οφείλει να προσπαθήσει να βρει τις πνευματικές αλήθειες που έχουν να ιστορήσουν. Άρα όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει τη γενεαλογία όπως τη γράφει, θέλει να μας δείξει ότι καταρχάς ο Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο, τοποθετημένο μες στην ιστορία με σαφείς αναφορές σε γνωστά ονόματα. Έπειτα θέλει να μας αποδείξει ότι όντως από τον Αβραάμ και το Δαυίδ προέρχεται ο Σωτήρας, όπως τους το είχε υποσχεθεί, καθώς φτάνει η γραμμή αυτή του αίματος μέχρι τον Ιωσήφ. Βέβαια ο Ιωσήφ δεν ήταν ο πατέρας του Χριστού με τη βιολογική σημασία της λέξης, όμως τον είχε υπό την προστασία του όσο ήταν παιδί και το θαυμαστό είναι πως μέσα στο ρου της ιστορίας, μετά από χιλιάδες χρόνια, κατέληξε ένας συγγενείς του Αβραάμ και του Δαυίδ να είναι, ονομαστικά μόνο, ο πατέρας του Χριστού. Ακόμα θέλει να μας δείξει ο Ευαγγελιστής πως ο Χριστός είναι όντως τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, ο οποίος έχει και άρτια γενεαλογική προέλευση. Δηλαδή χωρίζεται η ιστορία των προγόνων του Χριστού σε τρεις ίσες περιόδους, όπου ο αριθμός τρία έχει ιερό συμβολισμό (πράγμα που βλέπουμε και στην Αγία Γραφή, η Αγία Τριάδα, οι τρεις Άγγελοι στη φιλοξενία του Αβραάμ, οι τρεις Παίδες εν καμίνω κ.α.) και κάθε περίοδος περιέχει 14 γενιές όπου ο αριθμός αυτός αποτελεί πολλαπλάσιο του, πάλι, ιερού αριθμού 7 (επτάφωτος λυχνία στα Άγια των Αγίων, 7 Εκκλησίες της Αποκάλυψης, 7 διάκονοι της πρώτης Εκκλησίας αλλά και 14.000 Νήπια που εσφάγησαν από τον Ηρώδη, που δεν ήταν ίσως τόσα πολλά αλλά θέλει να δείξει αφ’ ενός το πλήθος των Νηπίων και αφ’ ετέρου ότι ήταν θυσία η σφαγή τους, θεωρήθηκαν δηλαδή από το Θεό ως μάρτυρες αυτά τα Νήπια αφού εσφάγησαν για χάρη του Χριστού, όχι όμως ότι ο Χριστός το ήθελε). Όλη αυτή η αναφορά, τώρα, γίνεται ώστε παρακάτω να μας διηγηθεί ο Ευαγγελιστής το ιστορικό της Γεννήσεως του Χριστού, για να να πεισθούμε ότι όντως ήταν πραγματικό και ιστορικό το γεγονός της Γεννήσεως, ότι όντως γεννάται ο Λυτρωτής του κόσμου ο οποίος είναι όντως υιός Δαυίδ (ιστορικά) και ότι ο Χριστός είναι η κατάληξη όλης της θρησκευτικής ιστορίας των Εβραίων, έγιναν δηλαδή όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης, παιδεύτηκαν οι Εβραίοι τόσες χιλιάδες χρόνια (με την έννοια της Παιδείας) προκειμένου να καταλήξει η ωρίμανση της θρησκευτικής σκέψης των Ισραηλιτών στο να δεχτούν το Χριστό. Γράφει, έτσι, ο Απόστολος Λουκάς όλα αυτά ώστε να δείξει ότι όλη η προετοιμασία των Εβραίων ήταν η έλευση του Χριστού, την οποία και διηγείται παρακάτω, όμως παρ’ όλ’ αυτά οι Εβραίοι μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να αμφισβητούν τα πάντα από το Χριστό. Συνεχίζοντας, λοιπόν, το Ευαγγέλιο μας αναφέρει το ιστορικό της Γεννήσεως και μας λέει ότι μετά τον αρραβώνα της Παναγίας με τον Ιωσήφ, πριν βρεθούν συζυγικά, βρέθηκε η Παναγία έγγυος από το Άγιο Πνεύμα. Εδώ να πούμε ότι και παρακάτω αναφέρεται ότι μέχρι να γεννήσει η Παναγία δε βρέθηκαν συζυγικά με τον Ιωσήφ. Απ’ αυτό το χωρίο πιάνονται πολλοί προτεστάντες και λένε πως η Παναγία μετά τη Γέννηση του Χριστού έζησε μια φυσιολογική ζωή με τον Ιωσήφ και έκαναν κι άλλα παιδιά. Αυτό όμως είναι μια βλασφημία, καθώς εμείς είμαστε βέβαιοι για το αειπάρθενο της Παναγίας, δηλαδή αιωνίως έμεινε παρθένος η Παναγία, ακόμα και μετά τη Γέννηση. Αυτό συμβολίζουν και τα τρία αστέρια στις εικόνες της Παναγίας, στο κεφάλι και στους δύο ώμους, ότι ήταν παρθένος πριν – κατά – και μετά τη Γέννηση του Χριστού. Η αναφορά αυτή από τον Ευαγγελιστή γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλιστεί πάση θυσία η αναφορά στη θεϊκή προέλευση του Χριστού, φροντίζουν δηλαδή οι Ευαγγελιστές με τον τρόπο αυτό να μη μπορεί κανείς μα κανείς να αμφισβητήσει τη σύλληψη του Χριστού από το Άγιο Πνεύμα και πει ότι ο Χριστός συλλήφθηκε φυσιολογικά. Δε συνεχίζουν να μας πουν για το αειπάρθενο της Θεοτόκου όχι γιατί δε νοιάζονται για την Παναγία αλλά γιατί προέχει ο Κτίστης, προέχει ο Χριστός, ενδιαφέρονται στη Γέννηση κυρίως για το Χριστό και τα Ευαγγέλια είναι η διδασκαλία και η ζωή του Χριστού, γι’ αυτό ρίχνουν εκεί όλο το βάρος. Προκειμένου να μη μακρηγορήσουμε όμως, ας μείνουμε στην ερμηνεία του ονόματος του Χριστού, όπως μας τη μεταφέρει ο Ευαγγελιστής, ο οποίος μας λέει ότι το Εμμανουήλ σημαίνει «ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» (ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΛΕΓΕΤΑΙ Η ΣΤΗΛΗ ΑΥΤΗ ΕΤΣΙ, ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΔΗΛΑΔΗ).  Για να καταλάβουμε όμως Χριστούγεννα, αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να καταλάβουμε το νόημα του ονόματος του Χριστού, μόνο αν είναι μεθ’ ημών, δηλαδή μαζί μας, ο Χριστός θα καταλάβουμε αληθινά Χριστούγεννα. Την επόμενη, λοιπόν, Κυριακή που ο Χριστός γεννάται, ας μη λείπουμε από τη φάτνη του, ας μην τον αφήσουμε μόνο του με την Παναγία μητέρα του και τον Άγιο Ιωσήφ, ας είμαστε και εμείς δίπλα του, ας έρθουμε όπως οι βοσκοί να προσκυνήσουμε και ας έρθουμε όπως οι μάγοι να αφήσουμε τα δώρα μας στα πόδια του, και δώρα ας είναι οι αρετές και η αγάπη μας. Και έτσι θα γεννηθεί ο Χριστός στην καρδιά μας και θα κάνουμε αληθινά Χριστούγεννα. Καλά Χριστούγεννα!