Ιδιωτικά σκάφη συνδράμουν στις υπηρεσίες του λιμεναρχείου για την ασφαλή μετακίνηση ασθενών προς το Νοσοκομείο Βόλου

Μάχη με τα κύματα, μάχη με τον χρόνο και τα δευτερόλεπτα, μάχη ακόμη και με τον θάνατο δίνουν σε καθημερινή βάση οι ήρωες – οδηγοί των ιδιωτικών σκαφών στις Βόρειες Σποράδες, οι οποίοι συμβάλλουν τα μέγιστα στο να πραγματοποιούνται οι διακομιδές προς το Γενικό Νοσοκομείο Βόλου.

Ρεπορτάζ: ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οι διακομιδές από τα Κέντρα Υγείας και τα Περιφερειακά ιατρεία των νησιών της Μαγνησίας προς το Γενικό Νοσοκομείο Βόλου είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητας. Χρόνο με τον χρόνο και, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, οι διακομιδές που πραγματοποιούνται αυξάνονται σημαντικά, χωρίς, όμως να αυξάνονται παράλληλα και τα σκάφη που τις πραγματοποιούν.

Από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Βόλου διατίθεται ένα πλωτό ασθενοφόρο, το οποίο βρίσκεται στη Σκόπελο και καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια υγειονομικής κάλυψης των περιστατικών. Όμως, δυστυχώς, δεν φτάνει.

Στο δύσκολο, απαιτητικό και, συνάμα, επικίνδυνο – πολλές φορές- έργο συμβάλλουν τα ιδιωτικά σκάφη νησιωτών, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι τις ανάγκες που υπάρχουν στα νησιά τους, έχουν «ριχθεί» στη μάχη της διακομιδής.

Δεν είναι επάγγελμα, είναι προσφορά»

«Η διακομιδή δεν είναι επάγγελμα» είναι η βροντερή επισήμανση του Δημήτρη Διολέττα, επιχειρηματία από τη Σκιάθο που δραστηριοποιείται στα θαλάσσια σπορ και στις μεταφορές. 12 μήνες τον χρόνο, επτά ημέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο βρίσκεται πάνω από το κινητό του τηλέφωνο, έτσι ώστε, αν δεχθεί κλήση από το λιμεναρχείο, να προστρέξει. «Δεν το κάνω για να ζήσω, το κάνω για να προσφέρω. Μένουμε σε νησιά, τι να κάνουμε; Χρειάζονται και οι διακομιδές» επισημαίνει χαρακτηριστικά.

Με πέντε σκάφη στο δυναμικό του ο κ. Διολέττας βοηθάει όσο το δυνατόν περισσότερο, όταν χρειαστεί. Τους τελευταίους μήνες στη μάχη των θαλασσών έχει μπει το σκάφος «Ζαχαρένια», το οποίο έχει χωρητικότητα τεσσάρων φορείων και καθήμενων ασθενών. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, έχει μεταφέρει – και συνεχίζει να μεταφέρει- ασθενείς με τον «Αρχάγγελο» και τον «Αγ. Ιωάννη Ρώσσο».

Συνήθη του δρομολόγια είναι από τη Σκιάθο προς τον Βόλο, αλλά εάν χρήζει ανάγκης πηγαίνει και στα άλλα νησιά. Την ίδια «κάλυψη» παρέχει από την πλευρά του και το ιδιωτικό σκάφος «Αξιον Εστί», που είναι εγκατεστημένο στην Αλόννησο.

Ο κυβερνήτης Γιώργος Κυριαζής, με τη σύζυγό του και αναπόσπαστο μέλος του πληρώματος Αναστασία Κιουτσιούκη, πραγματοποιούν διακομιδές τα τελευταία οχτώ χρόνια.

Πραγματοποιώντας για χρόνια τουριστικές εκδρομές με το σκάφος το ζευγάρι είδε τις ανάγκες και τα …κενά που υπήρχαν στις διακομιδές και θέλησαν να συμβάλλουν.

Από τότε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, σε σημείο που οι τουριστικές εκδρομές πήγαν… πίσω. Με ίδια έξοδα έχουν καταφέρει να στήσουν ένα πλήρως υγειονομικά εξοπλισμένο σκάφος, το οποίο ακόμη και την περίοδο της καραντίνας μπορούσε να μεταφέρει με ασφάλεια τους ασθενείς από τα νησιά τηρώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

«Θέλαμε να βοηθήσουμε και αγαπήσαμε τη διακομιδή. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι κάτοικοι, οι γείτονες, οι φίλοι μας νιώθουν ασφαλείς γιατί ξέρουν ότι υπάρχει ένα σκάφος που θα τους μεταφέρει στο νοσοκομείο, εάν και όταν χρειαστεί. Και την εισπράττουμε αυτή την αγάπη» επισημαίνει μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η κ. Κιουτσιούκη.

Αυξάνονται οι διακομιδές

Κοινή παρατήρηση είναι ότι οι διακομιδές αυξάνονται. Ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε και τα νησιά «βουλιάζουν» από τουρίστες. Ο κ. Διολέττας μετράει, πλέον, 20 χρόνια στον χώρο των διακομιδών, έναν χώρο «ανεξέλεγκτο» όπως τον χαρακτηρίζει, γιατί οι ανάγκες είναι πολλές και κρίσιμες.

«Είναι πάρα πολλές οι διακομιδές που γίνονται. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα και από τα τρία νησιά. Δεν φτάνει μόνο το 1067, το πλήρωμα του οποίου πραγματικά είναι ήρωες με τα όσα περιστατικά καλούνται να εξυπηρετήσουν» τονίζει ο κ. Διολέττας, ο οποίος έχει χρειαστεί να κάνει ακόμα και τρεις διακομιδές μέσα στην ημέρα, ενώ βρίσκεται και άλλο σκάφος σε μεταφορά ασθενούς.

Από την πλευρά της η κ. Κιουτσιούκη αναφέρει ότι η ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό έχει αυξήσει τις διακομιδές. «Παλαιότερα δεν ήταν έτσι. Τα Κέντρα Υγείας ήταν πλήρως στελεχωμένα και εμείς παίρναμε μόνο τα βαριά περιστατικά. Τώρα οι ελλείψεις είναι τέτοιες, που μπορεί να πάρουμε και πιο απλά περιστατικά» εξηγεί.

24 ώρες σε επιφυλακή

«Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο» σημειώνει ο κ. Διολλέτας, ο οποίος δεν θυμάται τον εαυτό του να έχει αρνηθεί κλήση από το Λιμεναρχείο. «Το βράδυ που κοιμάμαι σκέφτομαι “μακάρι να μην χρειαστεί να κινδυνέψει άνθρωπος”, αλλά δεν γίνεται αυτό» επισημαίνει.

Με το τηλέφωνο στο προσκεφάλι κοιμάται και η κ. Κιουτσιούκη. «Είμαστε 24 ώρες το 24ωρο με το κινητό δίπλα. Πάντα κοντά στο σκάφος και πάντα διαθέσιμοι, ώστε αν παραστεί ανάγκη να τρέξουμε» εξηγεί. Η ίδια αναφέρει ότι όταν προκύπτει περιστατικό το εκάστοτε Κέντρο Υγείας ειδοποιεί το ΕΚΑΒ, το οποίο έρχεται σε συνεννόηση με το Λιμεναρχείο ελέγχοντας ποια σκάφη είναι διαθέσιμα και τι χρόνο ετοιμότητας έχουν. Στη συνέχεια, από τα σκάφη δίνεται το αντίστοιχο σήμα και τότε ο γιατρός από το Κέντρο Υγείας ή το Περιφερειακό Ιατρείο αποφασίζει ανάλογα την κρισιμότητα.

Κάθε φορά, πρώτη φορά

«Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, τινάζεσαι. Οι σφυγμοί τριπλασιάζονται και σε πιάνει ένα σφίξιμο, γιατί ξέρεις ότι είναι για «κακό» περιγράφει ο κ. Διολέττας. «Αυτό με το φόβο και το άγχος δεν υπάρχει, κάνω αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια και έχω βοηθό την Παναγία. Μέσα σε καιρικά δύσκολες συνθήκες, σε καταστάσεις πιεστικές και πάντα με το άγχος ότι μία ανθρώπινη ζωή κρίνεται από εσένα».

Τα ίδια συναισθήματα βιώνει και η κ. Κιουτσιούκη που προσθέτει ότι ποτέ δεν κατευνάζει το άγχος. «Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, κακώς κάποιοι νομίζουν ότι η θάλασσα είναι άσφαλτος και όλοι φτάνουν στον προορισμό τους. Ξεκινάς με ήρεμο καιρό και φτάνεις με μποφόρ. Ο καπετάνιος μόνο μπορεί να νιώσει την τεράστια ευθύνη της μεταφοράς του ασθενούς, αλλά και του γιατρού που πρέπει να παραμείνει σε κατάσταση, ώστε να παρέχει και τις πρώτες βοήθειες στον ασθενή» συνεχίζει η ίδια.

Όμως και για τους δύο τα πιο δύσκολα περιστατικά είναι των παιδιών. Η αγωνία είναι τουλάχιστον διπλάσια και ο κόμπος στο στομάχι δεν λύνεται μέχρι και που να πατήσεις έδαφος.

«Ακόμα και αν δεν ευθύνεσαι, πονάς»

Στα 20 χρόνια διακομιδών, ο κ. Διολέττας έχει χάσει μόνο έναν ασθενή. «Αυτό που νιώθεις εκείνη την ώρα δεν περιγράφεται με τίποτα. Ακόμη και εάν δεν ευθύνεσαι, πονάς και παίρνεις το μερίδιό σου. Στα τόσα χρόνια έχασα άνθρωπο, τον οποίο γνώριζα κιόλας. Σπας σε χίλια κομμάτια και συνεχίζεις. Προσπαθούμε για το καλύτερο, τι άλλο να κάνουμε;».

taxydromos.gr