Ο σεβαστός μου πατέρας Κων/νος Καλλιανός |Γράφει ο Γιώργος Σανιδάς
2024-04-30 08:23:43
Έχω ένα όνειρο που προς το παρόν παραμένει ανεκπλήρωτο. Να πάω κρυφά στη Σκόπελο μια μέρα του χειμώνα κι από μια αθέατη γωνιά της εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών να τον βλέπω να ιερουργεί και να ψέλνει, Εκείνον που αν τον γνώριζε ο αγαπημένος του κυρ- Αλέξανδρος θα έγραφε επίσης πως είναι «ὁ ταπεινότερος τῶν ἱερέων καὶ ὁ ἁπλοϊκότερος τῶν ἀνθρώπων» των σημερινών, όπως έγραψε κάποτε για τον Ναξιώτη παπά- άγιο Νικόλα Πλανά.
Τι είδηση κι η σημερινή του ξαφνικού φευγιού του. Τι απέραντη θλίψη με τύλιξε ολόκληρο! Από τη μέρα που κάναμε μαζί την παρουσίαση του βιβλίου μου στη Σκόπελο, σχεδόν κάθε βράδυ, επικοινωνούσαμε με μηνύματα και σχεδιάζαμε να γνωρίσουμε στη γείτονα νήσο και τον Μωραϊτίδη που επίσης εκτιμούσε βαθύτατα. Σχεδιάζαμε κι άλλα πολλά μα...
Δυστυχώς μας πρόλαβε ο αιφνίδιος θάνατός του, αν και δεν πεθαίνουν άνθρωποι σαν τον πατέρα Καλλιανό. Η μνήμη τους είναι αιώνια.
Για το απαράμιλλο ιερατικό του ήθος, με το οποίο καταξιώθηκε στη συνείδηση του λαού των Σποράδων, θα μιλήσουν πολλοί και πιο αρμόδιοι απ’ την ταπεινότητά μου. Για το πνευματικό του έργο έγραψα άλλοτε ελάχιστα με αφορμή τη βράβευση του την 1/8/2020 απ’ τη γενέτειρά του, πως:
«κρατά τα σκήπτρα της μεγάλης πνευματικής παράδοσης των Σποράδων που ξεκινά απ’ τον Σκοπελίτη Καισάριο Δαπόντε, τον σημαντικότερο ίσως λόγιο των Ελλήνων κατά τον 18ο αιώνα, και κορυφώνεται με τους δύο Σκιαθίτες Αλεξάνδρους, τους Διόσκορους της λογοτεχνίας μας τους οποίους κι ο ίδιος λατρεύει και μελετά αδιάλειπτα. Είναι ο συνεχιστής του έργου του σημαντικού Σκιαθίτη φίλου του, αείμνηστου Χρήστου Β. Χειμώνα που έφυγε πρόωρα για τις γειτονιές των αγγέλων. Είναι η «βροχούλα» των δασκάλων του, Ιωάννη Φραγκούλα και παπά Γιώργη Ρήγα που του εμπότισαν την αγάπη για την ιστορία και τη λαογραφία. Αυτή η αγάπη προστιθέμενη στην άπειρη που τρέφει για τον τόπο του, τα νησιά μας, -ο μόνος ίσως που γράφει με τον ίδιο ζήλο και για τα τρία- τον οδήγησαν σ’ ένα σπουδαίο έργο το οποίο ο Δήμαρχος Σκοπέλου ‘’τιμώντας’’, όπως είπε, ‘’όσους τιμούν τον τόπο’’, προτίθεται να εκδώσει στο σύνολό του κι αυτό αποτελεί το σημαντικότερο που μπορεί να πράξει για να τον τιμήσει.»
Για ετούτο το σπουδαίο έργο θα γραφούν ασφαλώς πολλά περισσότερα στους χρόνους που έρχονται…
Για τον άνθρωπο όμως που γνώρισα, που του εμπιστεύτηκα και μου εμπιστεύτηκε μύριες σκέψεις σχετικά με το θλιβερό παρόν μας, για τον πνευματικό μου πατέρα, όπως τον θεωρούσα και όντως ήταν, για την αγάπη με την οποία με περίβαλε, για το στήριγμα που μου’ δινε όποτε κλονιζόταν τα θεμέλιά μου κι όποτε αισθανόμουν πως καταπιάνομαι με «έργα ουχί παραδεδειγμένης χρησιμότητας», δεν ξέρω αν ποτέ βρω τη δύναμη να μιλήσω κι ούτε ξέρω αν κι ο ίδιος θα το ήθελε…
Το σίγουρο είναι σεβαστέ μου πατέρα, πως αν με αξιώσει ο Θεός, θα έρθω στο νησί σου για να ζήσω το ανεκπλήρωτο όνειρό μου ‘’σεργιανώντας στο χθες της αθωότητας’’ μαζί σου, γιατί σίγουρα θα είσαι για πάντα εκεί….
