Η 6η Νοέμβρη του 1988 ήταν μια συνηθισμένη υγρή Κυριακή του φθινόπωρου. Η Σκιάθος μόλις είχε μπει στον χειμερινό της λήθαργο καθώς οι τελευταίοι τουρίστες αποχώρησαν πριν δυο βδομάδες απ’ το νησί. Στο αεροδρόμιό της επικρατούσε απόλυτη ησυχία και οι ελάχιστοι άπραγοι υπάλληλοι απολάμβαναν τη συνηθισμένη ραστώνη του μεσημεριού. Οι προγραμματισμένες πτήσεις είχαν διακοπεί ακόμα και από και προς την Αθήνα. Ακριβώς τότε προσγειώθηκε εκτάκτως ένα μικρό ιδιωτικό αεροσκάφος (λίαρ τζετ) κι ανάγκασε κάποιους να σηκωθούν βαριεστημένα από τη θέση τους.

Απ’ το αεροσκάφος κατέβηκαν δύο πιλότοι και η οικογένεια ενός επιχειρηματία γνωστού και ως ‘’βασιλιάς των ρουμπινιών’’, μαζί με τον ίδιο. Έδειχνε ανήσυχος. Είχε σχεδιάσει μια μεγαλειώδη απόδραση με όλα τα απαιτούμενα στοιχεία ενός πετυχημένου αστυνομικού κινηματογραφικού σεναρίου. Το αεροσκάφος θα αναχωρούσε την επομένη με μοναδικό επιβάτη έναν πασίγνωστο φίλο του που θα κατέφθανε μέσα στη νύχτα στο νησί διά θαλάσσης κι η αγωνιούσε αν όλα θα πήγαιναν κατά πως τα μελέτησαν. Οι υπάλληλοι προθυμοποιήθηκαν να εξυπηρετήσουν τον αναγνωρίσιμο σε πολλούς επισκέπτη και τα μέλη της οικογένειάς του. Τους παρεχώρησαν ένα αυτοκίνητο με οδηγό για να μεταφερθούν στο μοναδικό ανοιχτό ξενοδοχείο της πόλης εκείνη την εποχή, το παραλιακό Σαν Ρέμο. Μετά από δυο ώρες η οικογένεια απολάμβανε το γλυκό ταψιού στην παραλιακή καφετέρια Αστόρια κι ετοιμαζόταν να δει το ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων στην τηλεόραση που θα διεξαγόταν την ίδια μέρα στο ΟΑΚΑ.

Τα προγνωστικά του επιχειρηματία ήταν υπέρ των Πειραιωτών μα εκείνο που τον ένοιαζε περισσότερο ήταν αν το ντέρμπι θα λειτουργούσε ως ο τέλειος αντιπερισπασμός για να το σκάσει ο φίλος του απ’ την πρωτεύουσα απαρατήρητος. Ενώ η Σκιάθος ζούσε στον ράθυμο κόσμο της, η Αθήνα βούιζε από το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, το περίφημο ‘’σκάνδαλο Κοσκωτά’’. Μόλις αποκαλυπτόταν από το τύπο κι από ώρα σε ώρα αναμένονταν να οδηγηθεί η πέτρα του σκανδάλου στη φυλακή και να ξεσπάσει θύελλα που θα σάρωνε το τότε σχηματιζόμενο νέο πολιτικό κατεστημένο της δύσμοιρης χώρας. Η ‘’πέτρα’’ όμως ταξίδευε κρυφά προς τη Σκιάθο κι είχε άλλα σχέδια για τον εαυτό της…

Στο νησί, παρά την ήττα του Ολυμπιακού, η βραδιά κυλούσε ήρεμα, μα ο επιχειρηματίας παρέμενε ακόμα στην παραλία και χτένιζε με τα μάτια του τη θάλασσα ως τη γραμμή του ορίζοντα σαν να περίμενε κάτι ακόμα να δει, που έμοιαζε σημαντικότερο κι απ’ το ντέρμπι, κι όντως είδε… Όταν η δική του θαλαμηγός μπήκε στο απάνεμο λιμάνι της Σκιάθου, ο επιχειρηματίας πήρε, φανερά ικανοποιημένος, παρότι ακόμα ανήσυχος, την άγουσα προς το ξενοδοχείο του. Ήθελε να κοιμηθεί νωρίς για ν’ αναχωρήσει αξημέρωτα της επομένης με τη φαμίλια του απ’ το νησί με το κότερό του και να επιστρέψει στον Πειραιά, όπου τον περίμενε πολλή δουλειά μετά την απόκτηση (χωρίς αντίτιμο!) του Ολυμπιακού και της εφημερίδας Βραδυνή…

Το σκάφος κατευθύνθηκε στο βάθος του κόλπου όπου έδεναν τα φορτηγά που κουβαλούσαν εμπορεύματα από και προς τη Σκιάθο. Στην αποβάθρα περίμενε ο ένας από τους δύο πιλότους του αεροσκάφους. Από το πλοίο κατέβηκε βιαστικά ο μοναδικός νυχτερινός επιβάτης του. Δεν τον είδε κανείς εκτός δύο φίλων που γύριζαν μεθυσμένοι από το μπαρ Τσάρλυ Ο. Σε λίγα λεπτά οι δυο άντρες έφθασαν περπατώντας στο αεροδρόμιο και κατευθύνθηκαν προς την αίθουσα των επιβατών. Όταν άνοιξαν αυτόματα οι κινούμενες πόρτες, είδαν στο βάθος πίσω απ’ τα γκισέ, έναν υπάλληλο να λαγοκοιμάται. Τον πλησίασε μόνο ο πιλότος.

Ο άντρας που τον συνόδευε, χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, γλίστρησε από μια ορθάνοιχτη πόρτα έξω στον αεροδιάδρομο. Μόλις κατέφθασε εκεί ο πιλότος, ανέβηκε μαζί του στο αεροπλάνο. Ο πιλότος του έδωσε δυο κουβέρτες να τυλιχθεί και ζήτησε άδεια απογείωσης από τον πύργο ελέγχου. Του δόθηκε πρόθυμα προκειμένου άπαντες να επανέλθουν στην ησυχία τους. Σε λίγο χάθηκε η κουκίδα του αεροπλάνου από το σκοτεινό ουρανό του νησιού και μιας Ελλάδας που εσαεί εκτίθεται για την ανευθυνότητά της….