1939: O ναυπηγός μαστρο- Γιώργης Μυτιληναίος κατασκευάζει στη Σκιάθο με χειροκίνητα εργαλεία ένα από τα ωραιότερα περάματα του Αιγαίου με μήκος 22μ, πλάτος 7μ και χωρητικότητας 7,5 κόρων για λογ/σμό Λιτοχωρινού καραβοκύρη. 1951: Καθελκύεται με δόξα και τιμή από το καρνάγιο του νησιού μετά τον Πόλεμο για να αποτελέσει ξύλινο εμπορικό καΐκι του Αιγαίου με το όνομα Δημήτριος Α και βάζει πλώρη για τον Θερμαϊκό. 1964: To αγοράζει ο Βολιώτης Ζήσης Τριανταφύλλου και το μετονομάζει σε ‘’Τζίνα Τ’’ 1967: To αποκτά ο Μιχαήλ Παρασκευάς, το μεταφέρει στην Τήνο και το μετονομάζει σε ‘’Ελένη Π’’ 1972: Το αγοράζει ο Υδραίος Παναγιώτης Βλαχόπουλος και για 26 χρόνια μεταφέρει εμπορεύματα από τον Πειραιά στο νησί του δένοντας την μοίρα του μαζί του, γίνεται σύμβολο και σήμα κατατεθέν της Ύδρας 1998 : Παροπλίζεται μετά από 57 χρόνια ζωής στη θάλασσα 1999: Ο ιδιοκτήτης του επιθυμεί το σκάφος να παραμείνει στο λιμάνι της Ύδρας ως σύμβολό του γι’ αυτό απορρίπτει γενναία πρόταση του Προέδρου της Μάντζεστερ να το αγοράσει και να στολίσει το Πάρκο παραδοσιακών σκαριών του Τάμεση. 2000: Κηρύσσεται ως «διατηρητέο μνημείο της ελληνικής ναυτικής παράδοσης» κι αφού το Κράτος αδιαφορεί…όπως κι η Σκιάθος όπου κατασκευάστηκε , περνά στην κατοχή του Ιστορικού Αρχείου- Μουσείου Ύδρας μετά από χορηγία του Ιδρύματος Κωστοπούλου για να μετατραπεί σε πλωτό παράρτημα του μουσείου 2000: Το μουσείο ψάχνει εναγωνίως χρηματοδότηση για την αποκατάστασή του. Το σκάφος οδηγείται στο καρνάγιο «Κουπετώρη» της Σαλαμίνας και επί 20 χρόνια σαπίζει ασυντήρητο λόγω έλλειψης κονδυλίων… 2018: To ‘’Eλένη Π’’ καταρρέει στο ναυπηγείο, διαλύεται ως ξύλινος πύργος 2020: Στο μουσείο η Διευθύντρια κα Ντίνα Αδαμοπούλου αγωνίζεται ακόμα ώστε να διασώσει ό,τι μπορεί απ’ το κατεστραμμένο μνημείο… 2020: Στις 20/9/2020 η ‘’Φωνή της Ύδρας’’ γράφει: ‘’«Επιστρέφει» στην Ύδρα το «ΕΛΕΝΗ Π.» - Ένα καΐκι τύπου «πέραμα», πανομοιότυπο με το «ΕΛΕΝΗ Π.», ευγενική δωρεά του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη στο Μουσείο κατασκευασμένο ετούτη τη φορά στο ναυπηγείου του Μανώλη Ψαρρού… δηλαδή επιστρέφει ένα αντίγραφο που ακόμα αναμένεται! 2022: Το γνήσιο σκαρί εντάχθηκε επιτέλους σε πρόγραμμα κι αφού δεν υπάρχει ολόκληρο καΐκι πια για να σωθεί, διασώθηκαν κάποια κομμάτια του (το διατυπώνουν κομψά ως ‘’αποσπασματική διάσωση και διατήρηση μέσω της ψηφιακής αποτύπωσης και των A/R και V/R σχετικών εφαρμογών’’!), έτσι για να μη χαθούν και τα λεφτά του προγράμματος διάσωσης… Τέτοια κομμάτια μεταφέρθηκαν και στη Σκιάθο για να μελετηθούν από ειδικούς επιστήμονες ως οστά σκελετού…