Μιας και μιλήσαμε για τους Ταρσανάδες, ας πούμε λίγα και για το ρίξιμο του σκάφους στη θάλασσα, όπως μας τα περιέγραψε περίπου ο παπα- Γιώργης Ρήγας, για να δούμε και το σεβασμό που υπήρχε στον πρωτομάστορα. Σε κανονισμένη μέρα γινόταν ο αγιασμός. Ο παπάς έψελνε έξω απ' το καΐκι, δίπλα στην πρύμη και μαζί με την ευχή, έλεγε και το όνομα του καραβιού. Ύστερα ο ναυπηγός χάραζε με το σκεπάρνι τρεις σταυρούς στο ποδόσταμο της πρύμης φωνάζοντας "βόηθα αι Νικόλα". Πλησίαζε τότε ο καπετάνιος- ιδιοκτήτης, έκανε το σταυρό του και φιλούσε τους σταυρούς δίνοντας μεταξωτό μαντήλι και ρεγάλο στον πρωτομάστορα- ναυπηγό. Πάλι ο ναυπηγός ευχόταν "καλό ρίξιμο και καλά ταξίδια". Τοποθετούσε στις δυο πλευρές του πλοίου τα παλάγκα (σχοινιά για το σύρσιμο). Ο κόσμος μοιραζόταν στις δυο πλευρές κι όλοι έπιαναν τα παλάγκα, έτοιμοι να τραβήξουν. Ο πρωτομάστορας φώναζε "φόρα ντιστέκια" να βγάλουν δηλαδή τα στηρίγματα που ήταν τοποθετημένα στο αντίθετο της κίνησης μέρος. Τότε ένας βροντόφωνος μάστορας στεκόταν πάνω στην πρύμη και έδινε το παράγγελμα για το τράβηγμα επαναλαμβάνοντας τα λόγια "Έγια λέσα. Βοήθα αι Γιώργη". Επάνω στην κουβέρτα ήταν ανεβασμένα τα παιδιά που έτρεχαν πέρα- δώθε για να κουνιέται το καράβι και να υποβοηθούν στο ρίξιμο. Κατ' αυτή τη διαδικασία το είχαν σε κακό να βλαστημήσεις ή να δεις χταπόδι. Μετά το πέσιμο του καραβιού γινόταν το αρμάτωμα, η τοποθέτηση δηλαδή της εξάρτησης του πλοίου που άρχιζε πάντα ημέρα Τετάρτη και γέμιση του φεγγαριού. Οι προλήψεις εμπλέκονταν με τη θρησκεία δείχνοντας τον απέραντο σεβασμό των ανθρώπων προς τη θάλασσα. Η σκληρή δουλειά επίσης στηριζόταν στην αλληλεγγύη δίνοντας τελικά το ποθητό αποτέλεσμα, κατασκευής καλοτάξιδων πλοίων.