Την παραμονή της εορτής του Προδόμου οι ανύπαντρες κόρες πήγαιναν καταμεσήμερο σ' ένα ασκίαστο πηγάδι και γέμιζαν ένα πήλινο δοχείο το οποίο έπρεπε να μεταφέρουν χωρίς μιλιά, εξ ου και ‘'το αμίλητο νερό'’, σ' ένα σπίτι της γειτονιάς. Εκεί έριχναν προσωπικά αντικείμενα, συνήθως χειροποίητα ψευτοχρυσαφικά, τα ριζικάρια, γι' αυτό ο Αι Γιάννης λέγεται και ριζικάρης -όπως λέγεται και ριγανάς επειδή τις μέρες που γιορτάζει μαζεύεται και η ευωδιάζουσα ρίγανη- . Το πήλινο δοχείο με το νερό και τ' αντικείμενα, το σκέπαζαν με κόκκινο ύφασμα, το ‘’έδεναν’’, δηλαδή το κλείδωναν με λουκέτο, και το τοποθετούσαν σε ανοιχτό χώρο όλη τη νύχτα με την ευχή πως το βράδυ θα έβλεπαν το γαμπρό στα όνειρά τους! Τα δε αρσενικά μάζευαν τα στεφάνια των '’Μάηδων’' απ' τις πόρτες των σπιτιών για να τα κάψουν τη νύχτα στις φωτιές που άναβαν σε κάθε συνοικία. Πηδώντας ο καθένας τρεις φορές πάνω απ' τη φωτιά, θεωρούσε πως ξόρκιζε όλα τα κακά και πως θα ήταν καλότυχος. Γι’ αυτό κι οι μανάδες προέτρεπαν τα παιδιά τους να περάσουν…. Ανήμερα τ' Αι- Γιαννιού το βράδυ, μαζεύονταν όλοι στις αυλές των σπιτιών όπου θα 'άνοιγε' ο κλήδονας. Τότε ανάμεσα σε γέλια και χαρές, ακούγονταν δίστιχα που υποτίθεται πως αφορούσαν το μέλλον των κοριτσιών με τα αντικείμενα. Ο νοικοκύρης τραβούσε ένα κόσμημα απ' το δοχείο στα τυφλά και έβλεπαν σε ποια αντιστοιχούσαν τα λόγια…