Από τα τέλη του Νοέμβρη του 1990 το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων άρχισε να φουντώνει με βασική αιτία το σκοταδιστικό νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου, για την αναμόρφωση της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα που μετέφερε την εκπαιδευτική Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω. Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Εκείνη την ημέρα, ο Tεμπονέρας βρισκόταν στην ΕΛΜΕ Πάτρας όταν δέχθηκε τηλεφώνημα από καταληψίες μαθητές ότι η κατάληψη είχε "σπάσει" από μία άγνωστη, σε εκείνους ομάδα, η οποία χρησιμοποίησε ωμή βία. Τόσο αντιπροσωπεία της ΕΛΜΕ όσο και ο Δήμαρχος έσπευσαν στο σχολείο για να προλάβουν τα χειρότερα. Αυτοί ήξεραν ότι η ομάδα που είχε προχωρήσει στην ανακατάληψη ήταν άκρως επικίνδυνη και ότι η βίαιη δράση της είχε καταγραφεί και τα προηγούμενα χρόνια στην Πάτρα.

Αργότερα έγινε γνωστό ότι οι Αρχές, παρά το γεγονός ότι είχαν ειδοποιηθεί τόσο από μαθητές, όσο και από γονείς, δεν έκαναν ποτέ την εμφάνισή τους. Τουλάχιστον όχι πριν τον φόνο. Λίγο μετά τις 10 το βράδυ, ο καθηγητής δέχεται το μοιραίο χτύπημα από το σιδερολοστό που κρατούσε στα χέρια του το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, Γιάννης Καλαμπόκας. Την υπεράσπιση του Καλαμπόκα έπειτα αναλαμβάνουν βαριά ονόματα της Νέας Δημοκρατίας. Τελικά ουδείς ανέλαβε τις ευθύνες του. Με το ελαφρυντικό της "ειλικρινούς μεταμέλειας", ο Καλαμπόκας αποφυλακίστηκε το 1998.

Η μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα πάντως 31 χρόνια μετά είναι ακόμα ζωντανή, σε όλες τις διεκδικήσεις για ένα δημοκρατικό σχολείο.