Ένα καλοκαιρινό βράδυ, ένας άντρας, μετά την δουλειά, είναι ξαπλωμένος με το εσώρουχο, στον καναπέ του σκοτεινού, καταθλιπτικού σαλονιού του. Έτσι περνά τα βράδια του, έτσι περνά το χρόνο και την ζωή, μόνος, θλιμμένος, βαθιά ματαιωμένος. Χωρίς έρωτα, χωρίς την χαρά της επαφής με τους ανθρώπους αλλά και του πόνου που αυτή καμμία φορά φέρνει. Μέσα στην ησυχία του Αυγούστου, ακούει από το διπλανό διαμέρισμα, παραμορφωμένη, απροσδιόριστη την μελωδία από την “Μπαλάντα του Οδοιπόρου”. Θέλει να μάθει ποιο είναι αυτό το τραγούδι με αυτή την θεία μουσική, να ακούσει καθαρά τα λόγια του… Φορά ένα μπλουζάκι και ένα σόρτς και ψάχνει πόρτα πόρτα να βρει από που ακούγεται. Όταν το βρίσκει, ξεπερνά την συνηθισμένη του ντροπή και χτυπά το κουδούνι για να ρωτήσει πληροφορίες. Του ανοίγει ένα νέο αγόρι με μελαγχολικά μάτια και γλυκό χαμόγελο. Ο άντρας μένει για λίγο σιωπηλός, ακούγοντας μόνο το αισιόδοξο και ελπιδοφόρο ράγισμα στην καρδιά του - κάνεις δεν ξέρει τι είπε όταν κατάφερε να μιλήσει… αλλά αυτή ήταν η πρώτη νίκη του κατά της μοναξιάς.

***

Το 1976, καθώς γράφει την ορθογραφία του στην κουζίνα, ένα αγόρι 10 χρονών ακούει στο ραδιόφωνο το "Μια μαύρη Ford, μοντέλο του 23...". Το τραγούδι τον κάνει να ξεσπάσει στα γέλια. Τα γέλια κάνουν την μαμά του να του δώσει ένα αναπάντεχο, αυθόρμητο και τρυφερό φιλί στο μέτωπο. Αυτή η ανάμνηση, του φιλιού στο τσουλούφι, έκανε το αγόρι, όταν λίγα χρόνια μετά η μαμά του χάθηκε σε ένα δυστύχημα, να καταφέρει να μην βουλιάξει στο σκοτάδι και την λύπη και αργά, βασανιστικά, να ξεπεράσει την απουσία της.

***

Ο ιερέας μίας εκκλησίας στο κέντρο της Αθήνας επιστρέφει στο σπίτι του από την λειτουργία της Κυριακής. Αισθάνεται μοναξιά και απόγνωση που θα φάει μόνος του στο κυριακάτικο τραπέζι. του λείπει η παρουσία των ανθρώπων. Διώχνει την θλίψη του γα την οικογένεια και την αγάπη που δεν τα χάρηκε ώστε να αφοσιωθεί στον Θεό τραγουδώντας α λα βυζαντινά: "Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό..."

***

Σε ένα παγωμένο δωμάτιο ενός του νοσοκομείου, που μυρίζει φάρμακα, ο συγγενής ενός βαριά άρρωστου, στα τελευταία στάδια, κάθεται δίπλα στο κρεβάτι του και του σιγοτραγουδάει "Αγάπη μέσα στην καρδιά, φουρτουνιασμένη η λαγκαδιά, κάποια βραδιά πλημμύρισες και μας ξεκλήρισες...". Ο άρρωστος, που είναι σχεδόν μία βδομάδα που δεν αναγνωρίζει τους συγγενείς του, ακούγοντας την μελωδία του τραγουδιού σφίγγει το χέρι του συγγενή του, σαν να τον χαϊδεύει, σαν να καταλαβαίνει ότι είναι δίπλα του... Ο συγγενής, που από υπερβολική αγάπη δεν άφηνε τον άρρωστο να "φύγει", ερμηνεύει σαν αποχαιρετισμό το χάδι, ξεσπάει σε κλάμα και αφήνει τον ετοιμοθάνατο ανεκτίμητο δικό του ελεύθερο για να περάσει στην από ‘κει, επόμενη διάσταση. Κάτι που συμβαίνει το ίδιο κιόλας βράδυ…

***

Σε μία μεγάλη, βαριά, φορτωμένη νταλίκα που διασχίζει μία επίπεδη και καταθλιπτική εξοχή στην Γερμανία ο οδηγός με τα μεγάλα κάπως θλιμμένα μάτια, ακούει από μία παλιά κασέτα τις “Τρεις Κοπέλες Απ’ την Θήβα”, την πόλη του. Η νοσταλγία πλημμυρίζει την καρδιά του, δάκρυα βρέχουν τα μάτια του και αποφασίζει, μετά το τέλος του ταξιδιού να αφήσει την σκληρή δουλειά του και να ζήσει, έστω και λιτά, έστω και περιορισμένα, με τα τρία κορίτσια του, τη γυναίκα του και τις κόρες του. Για να μπορέσει να μην χάσει στιγμή από το μεγάλωμά τους.

***

Τον Σεπτέμβρη του 2005 μία νέα γυναίκα που σε λίγες μέρες πρόκειται να παντρευτεί με τον αγαπημένο της συνειδητοποιεί ότι της είναι αδύνατο να φανταστεί τον εαυτό της να του τραγουδά, όταν είναι αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι το "Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι". ...καταλαβαίνει, έτσι, ότι δεν είναι ερωτευμένη μαζί του και πως θα έκανε το γάμο μόνο και μόνο για να υποκύψει στις πιέσεις της οικογένειας της. Αποφασίζει, με βαριά καρδιά και μεγάλο φόβο, να χωρίσει. Την μέρα που επιστρέφει το νυφικό, γνωρίζει τυχαία έναν άντρα τόσο διαφορετικό της, τόσο αξιαγάπητο - σήμερα έχουν 3 παιδιά, καρπούς μεγάλου έρωτα και πάθους - και μάλιστα χωρίς γάμο.

***

Χτες το βράδυ ένας οδηγός ταξί, τριγυρνούσε μέσα στην πόλη και τραγουδούσε όξω φωνή τραγούδια από έναν από τους αγαπημένους δίσκους όταν ήταν αισιόδοξος έφηβος, την Πορνογραφία. Ήταν μία δύσκολη νύχτα, χωρίς καθόλου κίνηση, απελπιστική και τρομακτική. Και όμως, πόσο ανακουφίστηκε η καρδιά και καταλάγιασε η αγωνία του σαρανταπεντάρη απογοητευμένου, όταν διαπίστωσε ότι ακόμα, τόσα χρόνια μετά, θυμάται χωρίς κανένα λάθος τα λόγια από την “Ελεγεία για την Μαίριλιν Μονρόε” και το “Στην οδό του Μπλαμαντώ…”.

***

Ο Μάνος Χατζιδάκις, που σαν σήμερα γεννήθηκε, και ο Χριστός έχουν το ίδιο όνομα. Εμμανουήλ.