Ευχαριστώ τον Πάνο Σκοτινιώτη για την τιμητική πρόσκληση να συν παρουσιάσουμε το βιβλίο του «Μαγνησία και πολιτική εν Καμίνω 1934-1967»

Το βιβλίο πυρωμένο από το καμίνι της πολιτικής, των ιδεών αλλά και των γεγονότων της συγκεκριμένης περιόδου, δεν πραγματεύεται μόνο την ηπειρωτική και νησιώτική Μαγνησία, αλλά  διεισδύει στα γεγονότα της Θεσσαλίας και στην κεντρική εθνική πολιτική με τις ευρωατλαντικές της προεκτάσεις.

Ένα βιβλίο αυτού του περιεχομένου, τιμά πρώτα τον τόπο, τους πρωταγωνιστές και φυσικά τους ανθρώπους και  το οικονομικό-πολιτικό τους αποτύπωμα. Κάθε βιβλίο, είναι εχθρός της λήθης και φίλος της ιστορικής μνήμης. Ο Πάνος, δανειζόμενος και χρησιμοποιώντας τις επιστήμες στατιστική, ιστορία, λαογραφία, οικονομία κλπ, την δύναμη της νομικής του επιστημονικής επάρκειας και την πολιτική του εμπειρία, ανέδειξε την πολίτικη διαδρομή του λαού της Μαγνησίας. Ενός λαού με έντονη κοινωνικό-οικονομική διαφοροποίηση, ανομοιογενή πολιτισμικά χαρακτηριστικά, κουλτούρα και βιώματα και όλα αυτά αναμεμειγμένα με τον πόνο της προσφυγιάς και του ξεριζωμού.

Το δίκαιο της πολιτικής και η ιστορική ευθύνη, περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με αριστοτεχνικό τρόπο, ώστε το παρόν με το παρελθόν να είναι κοντά και μακριά. Ο Πάνος φίλος και συμμαχητής από τα παλιά, συναντηθήκαμε μέσα από τις κοινωνικό-πολιτικές μας δράσεις και οδεύσεις ευρισκόμενοι στην ίδια όχθη του ποταμού.

Πότε μαζί και αγκαλιά,

άλλοτε δίπλα-δίπλα

Και ενίοτε κοιτάζοντας την απέναντι όχθη με διαφορετική οπτική γωνία ο καθένας μας.

Στέλεχος της αριστεράς, ενεργός πολίτης, και οραματιστής, της επανασυσπείρωσης και ανασύνταξης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας, ισχυρής συνιστώσας της ευρω-σοσιαλδημοκρατίας.

Η δημοκρατία γεννήθηκε στην κλασσική Αθήνα, εξελίχτηκε, θωρακίστηκε, και υπηρετεί τα πολιτεύματα των κρατών του δυτικού κόσμου. Ο πολιτικός άξονας με τους δύο ισχυρούς πόλους, της δεξιάς και αριστεράς, αποτελούν το έρμα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κάθε άνθρωπος ανάλογα με την παιδεία του και τα βιώματα του, ενσυναίσθητα και ιδεατά,  τοποθετείται στη δεξιά ή αριστερά ή πλησίον αυτών.

Η αμφισβήτηση της ηθικής ,των αξιών και των αρχών του ανθρωπισμού, αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιών αντιλήψεων και φασιστικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό οι κρίσεις δεν πρέπει να είναι αιτία διχασμού, αλλά συσπείρωσης του λαού μέσω της ορθής αντίληψης, για την πολιτική της οποίας αποστολή και χρέος, είναι να υπερασπίζεται και να υπηρετεί τη δημοκρατία.

Οι ιδεολογίες εδραιώθηκαν και νομιμοποιήθηκαν μέσα στο χρόνο. Οι ανισότητες, το κοινωνικό κράτος, οι αντιπαλότητες και οι συγκρούσεις υποχρεώνουν το πολιτικό σύστημα, να δρα με θεσμικά κριτήρια δικαίου και λογικής.

Ο Πάνος διετέλεσε αντιδήμαρχος Βόλου, βουλευτής της αριστεράς, αιρετός νομάρχης, δήμαρχος Βόλου, συνεργαζόμενος πάντα με αξιόλογες προσωπικότητες, κομματικά σχήματα και ομάδες του δημοκρατικού τόξου. Η πολύχρονη πολίτικη του ενασχόληση,  τον ώθησαν στη συγγραφή της τοπικής πολιτικής ιστορίας, την οποία καταγράφει με τρόπο λεπτομερή, κατατοπιστικό και αμερόληπτο. Η δυναμική του γραφή, εισέρχεται και στο πεδίο της οικονομίας, περιγράφοντας τα εξελικτικά της στάδια σε συνάρτηση με τις πληθυσμιακές μεταβολές της Μαγνησίας,  οι οποίες συνοδεύτηκαν και από διοικητικές-πολιτικές μεταβολές, οι οποίες ταλάνισαν τον νομό και τις Σποράδες.

Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830, η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησία της. Οι Σποράδες από τότε αποτελούν τμήμα της ελληνικής επικρατείας. Το 1833 η αντιβασιλεία του Όθωνα, διαίρεσε την ελληνική επικράτεια σε 10 νομούς και 42 επαρχίες. Μια από τις επαρχίες, ήταν η επαρχία Σκοπέλου με έδρα το δήμο Σκοπέλου, και περιελάμβανε τα νησιά, Σκόπελο, Σκιάθο, Αλόννησο, Σκύρο, τα Ψαρρά και τις ερημονησίδες.

 Πολιτικά και διοικητικά η επαρχία Σκοπέλου ανήκε στο νομό Ευβοίας. Το 1881, απελευθερώνεται η Θεσσαλία και τμήμα της Άρτας. Η περιοχή της Μαγνησίας εντάσσεται στο νομό Λάρισας με την επαρχία Βόλου και  την επαρχία Αλμυρού. Το 1889, η Μαγνησία ανακηρύσσεται νομός και εντάσσονται σε αυτόν, η επαρχίες Βόλου, Αλμυρού και Σποράδων. Δυστυχώς το 1909, ο νομός Μαγνησίας παύει να υφίσταται και οι επαρχίες Βόλου και Αλμυρού επανεντάσσονται στο νομό Λάρισας, η δε επαρχία Σκοπέλου στο νομό Ευβοίας. Το 1912 η πολιτική του Βενιζέλου, θέλοντας να δώσει έμφαση και βαρύτητα στην έννοια έθνους κράτους, για να ενισχύσει  την εθνική συνείδηση, κατήργησε τους μικρούς δήμους, και στη θέση τους ανακήρυξε κοινότητες. Ο δήμος Σκοπέλου, υποβιβάστηκε σε κοινότητα που διατηρήθηκε μέχρι το 1947.

Το 1942 έχουμε επανασύσταση του νομού μαγνησίας, με την επαρχία Σκοπέλου να ανήκει διοικητικά στο νομό μαγνησίας αλλά εκλογικά, πολιτικά και εκκλησιαστικά στο νομό Ευβοίας.

Το 1948 η κοινότητα Σκοπέλου, αναβαθμίζεται σε δήμο με πρώτο διορισμένο δήμαρχο τον Ιωάννη Δουλίδη, αφού υπηρέτησε ως κοινοτάρχης το προηγούμενο έτος. Το 1964 η κοινότητα Σκιάθου αναβαθμίζεται σε δήμο, και ακολουθεί το 1994 η Αλόννησος. Από το 1958 μέχρι και σήμερα εκλογικά και πολιτικά  ο νομός Μαγνησίας αποτελείται οριστικά από τις επαρχίες Βόλου, Αλμυρού και Σποράδων.

Με την απελευθέρωσή της, από τους Οθωμανούς, η Μαγνησία εισέρχεται δυναμικά στο χώρο της βιομηχανίας και ναυτιλίας, ένεκα και της πολίτικης Τρικούπη. Τα λιμενικά έργα, και το τρένο, έδωσαν ώθηση στην οικονομία, την οικιστική ανάπτυξη, τη ναυτιλία, τη βιομηχανία, και άρχισαν να χτίζονται τα πρώτα αστικά τζάκια και εργατικά συνδικάτα στο Βόλο. Το περιβάλλον αυτό βοήθησε και την παραγωγική ικανότητα του Πηλίου, θέτοντας τα θεμέλια της τουριστικής οικονομίας στην περιοχή.

Τα νησιά, απομονωμένα από την Ηπειρωτική χώρα, πολιτικά και γεωγραφικά, αφέθηκαν στην τύχη τους. Οι βασικές ελλείψεις, σε έργα υποδομής όπως λιμάνια, δρόμους, σχολεία, υγειονομική περίθαλψη, δίκτυα ύδρευσης  και αποχέτευσης, υποβάθμιζαν την ποιότητα ζωής, την ανέχεια και διαιώνιζαν τη φτώχεια στα νησιά. Η ασθενής οικονομία τους και η υποτυπώδης ανάπτυξή τους, οφείλονταν  στην αγροτική- δασική παραγωγή, στη ναυπηγική και στα εμβάσματα των μεταναστών από Αμερική και όχι σε χρήματα από δημόσιες επενδύσεις.

 Η Μαγνησία μεταπολεμικά, και ο Βόλος, έχασαν το πλεονέκτημα της αναπτυξιακής τους πορείας, διότι δε μπόρεσαν να χαράξουν και να σχεδιάσουν την οικονομική τους πολιτική όπως θα ήθελαν. Αυτό συνέβη  διότι τελούσαν υπό την πολιτική και εκλογική κηδεμονία και εξουσία της εκλογικής περιφέρειας Λάρισας. Το μέγα αυτό πολιτικό μειονέκτημα, αποδυνάμωσε το πολιτικό προσωπικό της Μαγνησίας όπως το νομάρχη, βουλευτές και προσωπικότητες όπως ο Γ. Καρτάλης και ο Αποστολίδης. Στο διάστημα αυτό η Λάρισα, αναδείχτηκε σε ισχυρό πολιτικό κέντρο εξουσίας με ισχυρό μοχλό του συστήματος , της κυβέρνησης  ΕΡΕ, τον κ. Ροδόπουλο,  πρόεδρο της βουλής.

Ότι αποφασιζόταν στη Θεσσαλία, έπρεπε να έχει την έγκριση του. Οι παρεμβάσεις του Ροδόπουλου υπέρ της Λάρισας, ήταν οφθαλμοφανής. Οι  αποφάσεις αυτές δεν έβλαψαν μόνο το Βόλο, αλλά τολμώ να πω, και την εθνική οικονομία. Κάποιες από αυτές, της στρατηγικής σημασίας επιλογές του, ήταν: η επαναχάραξη της εθνικής οδού ώστε αυτή να διέλθει μέσα από τη Λάρισα, η οδική σύνδεση Θεσσαλονίκης Γιάννενα περνούσε υποχρεωτικά από τη Λάρισα, το εργοστάσιο αχυροκυτταρίνης εγκαταστάθηκε στη Λάρισα, ενώ είχε επιλεγεί η θέση του στο Βόλο, και φυσικά το τρένο το οποίο δε συνδέθηκε με  το στρατηγικής και εμπορικής αξίας λιμάνι του Βόλου. Ήταν τόσο ισχυρή πολιτική δύναμη, που θα μπορούσε ακόμα και το λιμάνι του Βόλου να το οδηγήσει στην κεντρική πλατεία της Λάρισας. Κάτω από αυτές τις πολιτικές συνθήκες, οι Σποράδες αυτήν την περίοδο, ανεμόδερναν καταπέλαγα, αφού δεν είχαν λιμάνι καταφυγής.

Ψηφίζαμε στην Εύβοια, προσκυνούσαμε στη Χαλκίδα και ψάχναμε τον νομάρχη στο Βόλο. Λόγο αυτής της κωμικοτραγικής κατάστασης, τα έργα υποδομής στα νησιά δεν προχωρούσαν, ή προχωρούσαν με πολύ αργό ρυθμό, και η γύμνια μας αυτή φάνηκε στους σεισμούς του 1965. Δημόσια κτήρια, σχολεία, και κατοικίες υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ευτυχώς όμως δεν είχαμε θανάτους.

  Από το 1965 και μετά, άρχισε η υλοποίηση και ο επανασχεδιασμός έργων, όπως το λιμάνι της Σκοπέλου στην παλιά προβλήτα, η επέκταση του προσήνεμου μόλου, ο περιφερειακός δρόμος, η ολοκλήρωση διάνοιξης και ασφαλτόστρωσης του επαρχιακού δρόμου, η μερική επέκταση του λιμένος Αγνώντα και Λουτρακίου, δημοτικό και γυμνάσιο σχολείο Σκοπέλου,  και φυσικά η εγκατάσταση κρατικών υπηρεσιών στο νησί,  που ήταν επιφορτισμένες με τον  σχεδιασμό και την ανοικοδόμηση νέων σύγχρονων κατοικιών.

Την περίοδο αυτή, άρχισε η απαλλοτρίωση, ο σχεδιασμός και η ανοικοδόμηση του Νέου Κλήματος στη θέση Έλιος.

 Από το 1958 οι Σποράδες, άρχισαν να ισορροπούν, διότι πολιτικά και εκλογικά οριστικοποιήθηκαν στον νομό Μαγνησίας. Όχι όμως, και θρησκευτικά.

Θρησκευτικά ανήκουμε στη μητρόπολη Χαλκίδος, με την οποία διατηρούμε άριστες σχέσεις. Ποτέ και από κανέναν και από καμία δημοτική αρχή,  δεν ετέθη και δεν τίθεται θέμα απόσχισης μας.

 Η κοινή μας πολιτική ζωή με τη Μαγνησία, αρχίζει από το 1958, ενώ η εμπορική μας επίσημα από το 1952, με τη δρομολόγηση του πλοίου κύκνος, μια φορά τη εβδομάδα στο Βόλο. Γραμμή επιδοτούμενη προς χάριν μας από τον Ευβοιώτη  υπουργό ναυτιλίας Βογιατζή. Το 1960 το ίδιο πλοίο το κύκνος μας συνδέει με την Κύμη και το 1968 με Αγ. Κωνσταντίνο. Στο μεταξύ έχουν πυκνώσει τα δρομολόγια Σποράδες-Βόλος. Πριν την περίοδο αυτή τα νησιά μας, μέσω Χαλκίδας, επικοινωνούσαν με την Αθήνα. Επίσης, υπήρχε άτυπη συγκοινωνία εμπορική με τη Θεσσαλονίκη, γι΄ αυτό και οι κοινότητες των Βορειοσποραδιτών,  σε Αθήνα και  Θεσσαλονίκη ήταν πολυπληθείς και ισχυρές ιδιαίτερα μετά την κατοχή.

Άφησα για το τέλος, την πολιτική μικροιστορία του τόπου μας, ώστε να συμπεριλάβω ανθρώπους που έδρασαν έξω από τον χώρο των επωνύμων και των κεντρικών αποφάσεων, ώστε να ρίξω φως στα τοπικά γεγονότα. Πρώτα η κατοχή και μετά ο εμφύλιος, με τους χιλιάδες νεκρούς, τις εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων, την εκρίζωση χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια τους, είτε ως εσωτερικοί πρόσφυγες, είτε ως πολιτικοί πρόσφυγες σε χώρες του ανατολικού μπλοκ. Όλα αυτά και πολλά άλλα, οδυνηρά και τραγικά, άφησαν ένα βαθύ τραύμα, ένα μελάνωμα, που διαιρέσαν την Ελληνική κοινωνία, και τα απόνερα αυτής της πολιτικής, ταλάνισαν για δεκαετίες τις επόμενες γενιές.

Με την ολοκλήρωση της γερμανικής κατοχής το Σεπτέμβριο του 1941 ιδρύεται η μαζικότερη εθελοντική ανταρτική οργάνωση του ΕΑΜ, με τα στρατιωτικά της σκέλη ΕΛΑΣ-ΕΛΑΝ και φυσικά ιδρύθηκαν και άλλες πατριωτικές οργανώσεις. Τα νησιά των Σποράδων ελέγχονται από τους γερμανούς, ενώ η μαγνησία από τους ιταλούς.  Το περιστατικό που θα σας αναφέρω, αφορά την σύλληψη του Γερμανού διοικητή του βόρειου αιγαίου Άντλερ ή Μιλιούνης (παρατσούκλι που του έδωσαν οι Βορειοσποραδίτες επειδή έπαιρνε μίζες) που είχε έδρα το Λουτράκι. Οι αντάρτες τον Αύγουστο του 1944, τον παγίδευσαν με δόλωμα την Αθηνά, την σκιαθίτισσα  αντάρτισσα που τον ανάγκασε να την επισκεφτεί στο σπίτι της στη Σκιάθο. Ο μιλιούνης, με το καΐκι ΟΥΡΑΝΟΣ, καπετάνιο τον Ξύδη και συντρόφους τον Βαγγέλη Γιαννόππουλο και Γεώργιο Χήρα,  έφθασε στη Σκιάθο και στο σπίτι της Αθηνάς. Εκεί τον αιφνιδίασαν οι αντάρτες της Σκιάθου και αυτός ετράπη σε φυγή τρέχοντας προς την παραλία. Φθάνοντας, διεπίστωσε ότι το πλήρωμα του καϊκιού του, μαζί με τον Αργύρη Μπισακό, τον περικύκλωσαν και τον ανάγκασαν να βουτήξει στη θάλασσα, τον συνέλαβαν και ως αιχμάλωτο τον οδήγησαν στον Αη Γιάννη Πηλίου, έδρα της ναυτικής διοίκησης του ΕΛΑΝ, με διοικητή τον Ταξιάρχη.

Στις 23-08-1944 οι Γερμανοί σε αντίποινα εκτέλεσαν σκιαθίτες, βομβάρδισαν και έκαψαν τη Σκιάθο.

Αυτά τα άντλησα από το σημειωματάριο του Νίκου Βούλγαρη, που άφησε στο γιο του Αριστείδη, Αντιδήμαρχο του Δήμου Σκοπέλου.

 Συνεχίζοντας αναφέρει ότι. Αυτά τα πληροφορήθηκα βρισκόμενος στον Κατηγιώργη, από τους Ανδρέα Κοκορίνη και Γεώργιο Διονυσίου οι οποίοι έφτασαν από τη Σκιάθο και με εντολή της διοίκησης του ΕΛΑΝ, μαζί τους μεταφέραμε στα νησιά τρόφιμα και ρουχισμό από τον Βόλο και τη Χαλκιδική. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, παραδώσαμε τον οπλισμό μας, σε εγγλέζικο πλοίο που ναυλοχούσε στην Καβάλα. Δυστυχώς μας περίμεναν διώξεις, φυλακίσεις και δικαστικές περιπέτειες.  Επιστρέψαμε στην πατρίδα, μαζί με τον Ξύδη και τον Γιαννόπουλο, αφού αθωωθήκαμε. Ένα άλλο περιστατικό που άντλησα από το αρχείο του γιατρού Τσουκανά, αφορά την εκτέλεση 9 πατριωτών αλοννησιωτών στην πλατεία του παλιού χωριού ανήμερα τον 15Αύγουστο, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας. Γερμανοί στρατιώτες, καμουφλαρισμένοι ως αντάρτες, με τη βοήθεια δοσίλογων, διέπραξαν την αποτρόπαια αυτή πράξη. Αυτό έγινε ως αντίποινα για τις υπηρεσίες που προσέφερε το νησί στους συμμάχους να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή.

 Το τρίτο σπουδαίο ανθρωπιστικό γεγονός κατά τη διάρκεια της κατοχής συνέβη στη Γλώσσα. Ο κοινοτάρχης Μιτζελιώτης με τον συμπατριώτη του Κορφιάτη οδήγησαν με ασφάλεια από τη Θεσσαλονίκη στη Γλώσσα τρεις φιλικές εβραϊκές οικογένειες, τις οποίες φιλοξένησαν και διέσωσαν από τους Γερμανούς χωρίς ποτέ κανένας γλωσσώτης η σκοπελίτης να τους καταδώσει, αν και όλοι γνώριζαν το γεγονός.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ στην πολιτική και εκλογική συμπεριφορά των Σκοπελιτών στις δημοτικές και εθνικές εκλογές.

Η ιστορία του τόπου μας, αρχίζει με τους τελευταίους δημογέροντες, Γεωργιάδη, Μελαχρινό και τον πληρεξούσιο των εθνικών συνελεύσεων Ζαχαρία  Παναγιωτίδη όσον αφορά τη Σκόπελο. Σιδέρη και Καραμάνο για τη  Γλώσσα. Το  1834 πρώτος δήμαρχος διορίζεται ο Γεωργιάδης και ακολουθούν άλλοι διακεκριμένοι πολιτικοί μέχρι το 1934, όπως οι: Επιφανείου, Δρακιώτης, Βακράτσας, Νικολαΐδης, Ρεμπάκης, Δούλης Δουλίδης, Φουντούλης κλπ. Από το 1934 έως το 1951, ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης τίθεται σε αναστολή. Η εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων των Σποράδων,  τόσο στις εθνικές όσο και στις δημοτικές εκλογές, δεν διέφερε από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ψήφιζαν κατά προτίμηση πολιτικά πρόσωπα και όχι πολιτικούς σχηματισμούς. Μάλιστα δε όταν ο πολίτικος άλλαζε στρατόπεδο τον ακολουθούσαν και οι ψηφοφόροι. Το Κάθε νησί ακολουθούσε τη δίκη του εκλογική πορεία με ιδιομορφία την Γλώσσα, που αν και ήταν και είναι χωριό της Σκοπέλου, λόγο της απομόνωσης της από τη χώρα, προσέγγιζε ευκολότερα τη Σκιάθο και επηρεαζόταν σε πολλά θέματα από αυτή.

Μετά τον εμφύλιο οι Θεσμικές πολιτικές εκτροπές, το τριφασικό εκλογικό σύστημα του 1956, η εκλογική νοθεία του 1961, η δολοφονία Λαμπράκη το 1963, οι αυθαιρεσίες κατά του συντάγματος και της λαϊκής βούλησης από το παλάτι, οδήγησαν σε λαϊκή οργή η οποία κεφαλαιοποιήθηκε από τα κόμματα της κεντροαριστεράς και από τότε  ο λαός ψήφιζε κομματικούς σχηματισμούς κατά κύριο λόγο. Τα δημοτικά εκλογικά δρώμενα στη Σκόπελο εξελίσσονται ως εξής, με πρωταγωνιστές τον Ιωάννη Δουλίδη,. Αυλωνίτη και Χαννά. Το 1946 ο Ιωάννης Δουλίδης εισέρχεται στην πολιτική ως υποψήφιος βουλευτής Ευβοίας με το σοσιαλιστικό κόμμα του Γεώργιου Παπανδρέου. Το 1947 διορίζεται πρόεδρος κοινότητας Σκοπέλου και το 1948 αναλαμβάνει δήμαρχος. Το 1951 εκλέγεται με ποσοστό 64% δήμαρχος με αντίπαλους συνδιασμούς, τον Ιωάννη Ρούσο, Ανθούλη Εμμανουήλ και Παναγιώτη Αστεριάδη. Το 1952, ο Ι. Δουλίδης, παραιτείται από δήμαρχος, τη θέση του καταλαμβάνει Ιωάννης Παπαδόπουλος, διότι εξελέγη βουλευτής επαρχίας Σποράδων με τον Ελληνικό Συναγερμό. Εισήρθε στην πολιτική ως κεντροαριστερός και κατόπιν πολιτεύτηκε με τη δεξιά παράταξη.

 Το 1954 δήμαρχος εκλέγεται ο Αυλωνίτης παππούς της Τίτης και Φάνης Πετραλιά. Αντίπαλός του ο Απόστολος Λεμονής. Ο Αυλωνίτης κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του απεβίωσε και στις επαναληπτικές εκλογές του 1956 εκλέγεται δήμαρχος ο Χαννάς με αντιπάλους τον Ιωάννη Δουλίδη και Κατσαμπέκη. Το 1959, επανεκλέγεται δήμαρχος ο Δουλίδης ως μοναδικός υποψήφιος και το 1964 ο Χαννάς κερδίζει τις εκλογές από τον επιτυχημένο δήμαρχο Ιωάννη Δουλίδη. Το παραπάνω εκλογικό αποτέλεσμα, διαμόρφωσε η πολυπληθής κοινότητα κυρίως των οικοδόμων σκοπελιτών της Αθήνας, που μαζικά ήρθαν και ψήφισαν και έδωσαν τον τόνο της αντιπαλότητας δεξιά-αριστερά.

Ο Γιάννος Δουλίδης νομικός, πολιτική προσωπικότητα με πολυετή προσφορά, από πλούσια οικογένεια, ξεχωριστός και φιλήσυχος άνθρωπος, υπηρέτησε τον τόπο αφήνοντας την σφραγίδα του μέσα από τα έργα του τα οποία μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούμε και είναι σημαντικά για το νησί. Η αμαξιτή οδός του Αγνώντα, το πρώτο λιμάνι του Αγνώντα, το λιμάνι της Σκοπέλου, η επαρχιακή οδός, η ανάπλαση της παραλίας με πλακόστρωτα, δεντροφυτέψεις και πάρκα, η επέκταση του δικτύου ύδρευσης-αποχέτευσης σε όλον τον οικισμό, τα καλντερίμια σε όλες τις γειτονιές της χώρας ήταν έργα του. Η παρέμβαση και διάσωση του ανατολικού τμήματος του κάστρου, η οριοθέτηση της βόρειας πλευράς του οικισμού με τοίχο αντιστήριξης, η διαμόρφωση δρόμου με σκαλιά  από την Παναγίτσα του πύργου μέχρι την Ανατολή του Ξηντάρη, είναι επίσης έργα δικά του. Καθιέρωσε την αποκομιδή των σκουπιδιών με ζώα σε οργανωμένο σκουπιδότοπο σε καθημερινή βάση, από όλες τις γειτονιές της Σκοπέλου. Τέλος κατασκεύασε καλντερίμια στους κύριους αγροτικούς δρόμους της Σκοπέλου, καλλιέργησε και αξιοποίησε τις φυσικές πηγές της υπαίθρου, για την εξυπηρέτηση των αγροτών και κτηνοτρόφων. Στήριξε το συνεταιρισμό Σκοπέλου.

Ο Αυλωνίτης και ο Ευάγγελος Χαννάς, από την πρώτη θητεία τους, έβαλαν τις βάσεις του οργανωμένου αθλητισμού και  δημιούργησαν τον πρώτο δημοτικό χώρο άθλησης. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Χαννά είχαμε τους καταστροφικούς σεισμούς του 65. Το βάρος και η ευθύνη της δημοτικής αρχής, αρκετά μεγάλο διότι έπρεπε να συντονίσουν και να σχεδιάσουν τα έργα υποδομής και ανοικοδόμησης. Ο οικισμός δέχτηκε μεγάλο πλήγμα, πολλά κτήρια κατέρρευσαν και αλλά ήταν ετοιμόρροπα. Ένα εμβληματικό κτήριο, το διθέσιο δημοτικό σχολείο τύπου Καλλία- Συγγρού,  κατεδαφίστηκε από το κλιμάκιο του στρατού στη Σκόπελο, την ίδια τύχη είχε και το Γυμνάσιο Σκοπέλου, το οποίο κατασκευάστηκε και με δαπάνες σκοπελιτών από την Αμερική. Τα δύο αυτά δημόσια κτήρια, ίσως σε άλλες περιόδους και κάτω από άλλες πολιτικές συνθήκες, να είχαν διασωθεί. Η θητεία του δημάρχου Χαννά δεν ολοκληρώθηκε, αφού το 1967 επεβλήθη η χούντα η οποία καθαίρεσε την αιρετή διοίκηση και τοποθέτησε διορισμένη της αρεσκείας της.

Η αιρετή διοίκηση που καθαίρεσε η Χούντα, ήταν:

Χαννάς Ευάγγελος Δήμαρχος, Κοσμάς Δημήτριος Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, Σακελαρίου Αναστάσιος, Γκουμάς Σταμάτης, Παχής Χρήστος, Τσουκαλάς Παντελής Δημοτικοί Σύμβουλοι Συμπολίτευσης, Ιωάννης Δουλιδης, Βλαχάκης Γεώργιος, Γαλατσάνος Παναγιώτης, Ζαχαριιάδης Χρήστος Δημοτικοί Σύμβουλοι Αντιπολίτευσης