Βλέποντας τις αφίσες για το καρναβάλι σε διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο αλλά και στους δημόσιους χώρους ή τα δένδρα στους επαρχιακούς δρόμους, θυμήθηκα ένα από τα πρώτα καρναβάλια που περάσαμε με τους γονείς μου στην Αθήνα, όταν ήρθαμε από την Κωνσταντινούπολη. Ας πάμε παρέα ένα νοερό ταξίδι πίσω στο χρόνο… Ήμουν 7-8 ετών και θυμάμαι τη βόλτα μας στην Πλάκα κάποιο αποκριάτικο βράδυ, είχε σουρουπώσει και σε λίγο θα άπλωνε η νύχτα το σκούρο πέπλο της γεμάτο αστέρια να κρατούν συντροφιά στο φεγγάρι. Δεν φοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε στην πολυκοσμία, ούτε ότι θα με χάσουν οι γονείς μου μέσα στο πλήθος για να μου κρατούν σφιχτά το χέρι, βάδιζα ακριβώς δίπλα τους ανέμελη, σίγουρη, χαρούμενη και ασφαλής.

Απαραίτητος εξοπλισμός της μέρας ή μάλλον της νύχτας, πολύχρωμες σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος και ένα μεγάλο σφυρί πλαστικό που έδινε απαλές σφυριές στις πλάτες αγνώστων, από τους οποίους δεχόμασταν και εμείς τα αντίποινα.

Ο κόσμος ένα χρωματιστό κινούμενο μπουλούκι σ’ ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα στα δρομάκια της Πλάκας όπου ξέδιναν όλοι χαρούμενοι και με διάθεση για πειράγματα και αστεία. Άλλοι ντυμένοι με στολές, άλλοι με τα καθημερινά τους ρούχα ή μια στολή που φτιαχνόταν ανάλογα με το θέμα από ό,τι διαθέσιμο ρούχο και αντικείμενο υπήρχε στο σπίτι και με το ανάλογο μακιγιάζ, ένα ετερόκλητο πλήθος εμφανίσεων και ηλικιών, με τις μπλε, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες καραμούζες να ξεκουφαίνουν, σφυρίχτρες, κόρνες, φρου φρου (σαν σφυρίχτρα που φυσούσες και ξεδιπλωνόταν ένα χάρτινο στενό ρολό) να συμπληρώνουν την εικόνα, μαζί και χαρτοπόλεμος και πολύχρωμες σερπαντίνες που έφτιαχναν ένα παχύ πολύχρωμο κι αφράτο χαλί στην άσφαλτο και τα καλντερίμια της παλιάς γειτονιάς της Πλάκας όπου περπατούσαν χορευτικά οι παρέες με χάρτινες μάσκες που κάλυπταν μόνον τα μάτια, ή ολόκληρο το πρόσωπο, πολλές μάσκες αποτύπωναν μορφές αστείες ή τρομακτικές, άλλες ήταν αντιγραφές από φωτογραφίες κυρίως πολιτικών που τους σατίριζαν. Όπως και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις υπήρχαν και πλανόδιοι πωλητές με μαλλί της γριάς, κάστανα, Μπυράλ, Ταμ-ταμ, πορτοκαλάδες στα ολοστρόγγυλα σαν πορτοκάλια πλαστικά μπουκαλάκια, τα δε σουβλατζίδικα είχαν την τιμητική τους, ο τόπος καλυπτόταν από σύννεφα πυκνού καπνού που μύριζε τσίκνα, μα ήταν μοσχοβολιά για τους πεινασμένους που ξεγελούσαν την πείνα τους μ’ ένα φθηνό καλαμάκι στο χέρι, το μεροκάματο έφθανε για μία τέτοια πολυτέλεια για όλη την οικογένεια, τώρα μάλλον δεν φθάνει το μεροκάματο για τα σουβλάκια, τα μεταφορικά, τις σερπαντίνες, τον χαρτοπόλεμο, τις μάσκες... Ο κόσμος γελούσε, τραγουδούσε, γινόταν μια παρέα! Η μεταφορά γινόταν με τα λεωφορεία της γραμμής και οι επιβάτες που ντύνονταν αποκριάτικα ήταν ένα αξιοπρόσεκτο θέαμα για τον οδηγό και τους υπόλοιπους συνεπιβάτες που συχνά δέχονταν τα πειράγματα και τα αστεία των καρναβαλιστών.

Τώρα τα πολυκαταστήματα είναι γεμάτα με στολές, οι περισσότερες ίδιες και χωρίς πρωτοτυπία, τότε στην πλειοψηφία φτιάχναμε τις στολές με φαντασία με τα υλικά που είχαμε. Θυμάμαι σε ένα φοιτητικό πάρτι είχα πάρει το γαλάζιο μεταξωτό κάλυμμα του διπλού κρεββατιού των γονιών μου, ξήλωσα τη ραφή στη μέση και τυλίχτηκα με το ύφασμα, έβαλα στο κεφάλι ένα ημιδιάφανο μαύρο μαντήλι με χρυσό σιρίτι γύρω γύρω με ζωγραφισμένες μωβ τουλίπες, το ζήτησα από τη γιαγιά που δε μου χαλούσε χατίρι, ακόμη το έχω, και εμφανίστηκα προσεκτικά στο πάρτι μην τυχόν και πατήσω το κάλυμμα και σωριαστώ φαρδειά πλατειά στο πάτωμα αλλά και για να μην το σκίσω, η μητέρα μου είχε πολύ σοβαρές αντιρρήσεις για την αλλαγή χρήσης του!

Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς αλλά και τις προηγούμενες Κυριακές, οι γονείς πήγαιναν τα παιδιά τους στο Ζάππειο μασκαρεμένα, και αυτά έπαιζαν ανέμελα με άλλα συνομήλικά τους παιδάκια. Τώρα δεν ξέρω τί γίνεται, έχω πάρα πολλά χρόνια να πάω, μεγαλώσαμε και οι γονείς και τα παιδιά. Οι δικές μας ώριμες απόκριες τώρα που μεγαλώσαμε έχουν περισσότερη σχέση με την κουζίνα και τα γλυκά της εποχής, χαλβά, σιροπιαστά γλυκά ταψιού, λουκουμάδες, τηγανίτες και άλλα στολισμένα με χρωματιστή τρούφα και χρωματιστές στρογγυλές καραμελλίτσες και καμμιά σερπαντίνα να τα στολίζει, για να είμαστε στο πνεύμα των ημερών.

Ήταν ωραίες εποχές, ανέμελες, χωρίς πολυτέλειες, όμως με περίσσεια φαντασίας, αγάπης και χαμόγελου, όπου η απλότητα και η χαρά έκανε τον κόσμο να αισθάνεται πλούσιος, τότε οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι γι’ αυτά που είχαν και όχι δυστυχισμένοι γι αυτά που δεν είχαν, ίσως λίγο προβληματισμένοι, όχι όμως δυστυχισμένοι...

Καλές Απόκριες!