Αντικείμενο μελέτης της διπλωματικής έρευνας αποτελεί η διερεύνηση της χωρικής  οργάνωσης της κατοικίας στη Χώρα της Σκιάθου, κατά τις δεκαετίες 1960 – 2000, όταν το μοντέλο της αστικής πολυκατοικίας άρχισε να «μεταφέρεται» στην περιφέρεια και να αποτελεί το πρότυπο για την παραγωγή κατοικίας στο νησί. Η μεταπολεμική περίοδος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού και της ελληνικής ανασυγκρότησης πραγματοποιούνται χειρισμοί με σκοπό την οικονομική ανάκαμψη, που θα δημιουργήσουν θετικές αλλά και αρνητικές επιπτώσεις.

       

Η ραγδαία τουριστική ανάπτυξη, αποτέλεσε μία από τις βασικότερες συνιστώσες του σχεδίου ανασυγκρότησης που μέσω της εισροής συναλλάγματος αποτέλεσε το όχημα για την έντονη αστικοποίηση σε βάθος χρόνου του νησιού. Κύριος άξονας υλοποίησης του στόχου αυτού αποτέλεσε η δραστηριότητα των αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών του νησιού, παράγοντας ένα σημαντικό κτιριακό απόθεμα έργων, με ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς τις συνθήκες υλοποίησης, τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και το διαφορετικό τρόπο ζωής που οι νέες χωρικές οργανώσεις θα έπρεπε να εξυπηρετήσουν.

Επομένως, μπορούμε να θεωρήσουμε πως η επιλογή και μελέτη των περιπτώσεων – παραδειγμάτων της Σκιάθου, των δεκαετιών 1960 – 2000, λειτουργεί στην εκπόνηση της εργασίας ως μια βασική πηγή ανάδειξης της ενσωμάτωσης των νέων μοντέλων κατοίκησης στον οικισμό του νησιού. Επιλέγονται αρχιτεκτονικά έργα στη Σκιάθο, που αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της εφαρμογής του μοντέλου της αστικής πολυκατοικίας, τα οποία καθορίζουν σταδιακά την εικόνα του ίδιου του οικισμού της Χώρας, καθώς και του ευρύτερου τοπίου του νησιού, και θεωρείται ότι αναδεικνύεται μέσα από την μελέτη τους, η μετάβαση από τον «ανοικτό» τύπο κάτοψης της παραδοσιακής κατοικίας στον «κλειστό» τύπο του αστικού διαμερίσματος.

Στην Χώρα της Σκιάθου λόγω της καταστροφής του παραδοσιακού οικισμού, που οφείλεται στο ολοκαύτωμα του νησιού κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μεταπολεμική παραγωγή της κατοικίας εντασσόταν σε έναν χώρο χωρίς υπαρκτές υλικές αναφορές της αρχιτεκτονικής παράδοσης. Έτσι, η μεταπολεμική αρχιτεκτονική έπρεπε να καθορίσει και να διατυπώσει όρους και αρχές ένταξης των νέων κτιρίων, σε ένα περιβάλλον μεταβατικό, αιωρούμενη ανάμεσα στο σύγχρονο και το παραδοσιακό.

Η ίδια ευχαριστεί από καρδιάς τους επιβλέποντες καθηγητές της (Κωνσταντίνα  Βαλεντίνη Καρβουντζή & Ματθαίο Παπαβασιλείου) για το "όμορφο ταξίδι" που της χάρισαν μέσα από την ερευνητική τους διαδρομή, την εξέχουσα επιτροπή (τον καθηγητή, Σταύρο Γυφτόπουλο, & τον ομότιμο καθηγητή, Δημήτρη Ησαΐα) που την τίμησε με την παρουσία του και την κριτική του!

Δεν ξεχνάει όμως και τους δικούς της ανθρώπους που την στήριξαν, και συγκεκριμένα τον Δημήτρη Λάμπρου, τον Γιάννη Γιαννούτσο, τη Φωτεινή Μάνεση και τους γονείς της, που στάθηκαν δίπλα της στην ξεχωριστή αυτή στιγμή! Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς!

Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε πως η έρευνα θα δημοσιευθεί σύντομα στο διαδίκτυο, στον ιστότοπο του ΕΜΠ.