Στη φτώχεια μεγάλωσα, δεν το κρύβω.
Το σπίτι προσφυγικό, χτισμένο δωμάτιο το δωμάτιο, η τουαλέτα εξωτερική, στην αυλή τουλούμπα.Τα μπαλωμένα ρούχα του αδερφού μου φόραγα, τα παπούτσια του τα διπλοσολιασμένα.
Ο μπαμπάς καθηγητής γυμνασίου, ο ορισμός του τρεις κι εξήντα κυρία μου, η μαμά επιμελήτρια ανηλίκων, δεν θες να ξέρεις λεφτά, η γιαγιά χαροκαμένη χήρα της κατοχής, σύνταξη μηδέν.
Κι όμως, κάθε χρόνο έβρισκαν τρόπο οι γονείς να μας στέλνουν δυο μήνες και βάλε στον Πλαταμώνα, εμένα, τον αδερφό μου και τη γιαγιά να μας κρατάει.
Δυο μήνες και βάλε, παρακαλώ, και δεν κοιμόμασταν στα μποστάνια, σε δωμάτιο δικό μας στεγαζόμασταν, με τρεχούμενο νερό και κρεβάτια κανονικά όχι ράιτ θρου από τραγούδι του Τάκη Μουσαφίρη.
Άσε που όταν ψόφησε η χούντα και βγήκαμε απ’ τη μπλακ λιστ των “συνοδοιπόρων” και η μαμά άνοιξε συμβολαιογραφείο, με στείλανε με τη γιαγιά ένα μήνα επιπλέον στην Τύρνα (Ελάτη, για εσάς που μιλάτε ελληνικά) να πάρω αέρα βουνήσιο να δυναμώσουν τα πλεμόνια μου.
Αυτά στα έρλυ σέβεντις και συνεχίστηκαν ακόμη καλύτερα στη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας και για τα έητις μην το συζητάτε καν, με το που ήρθε ο Αντρέας δεν έφαγε απλώς ο κόσμος κρέας αλλά χόρτασε και διακοπές όπου και όποτε γούσταρε.
Να δώσω ένα παράδειγμα;
Να δώσω ένα παράδειγμα:
Το καλοκαίρι του ’88, παρεάκι με το τότε αμόρε πήγαμε μια βδομάδα Σαντορίνη, μείναμε σε δωμάτιο που χώραγε άλλους τρεις, κάναμε μπάνια ντελούξ στην Περίσσα, χαλάγαμε λεφτά στα μπαράκια και στο Franco’s σαν να μην υπήρχε αύριο και (το επιστέγασμα!) μας περισσέψανε κιόλας για να σκίσουμε σκαθάρια πλάι στο γιό του Ανιέλι (αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν ο ταβερνιάρης) και για μια βραδιά στη “Σελήνη”, το γαστρονομικό κόσμημα του νησιού. Με το βασικό μισθό τόσο εγώ όσο και το κορίτσι, 54.000 δραχμές, κάτι παραπάνω από ενάμιση κατοστάρικο σημερινό. Λιγότερα από το μενού “Half Moon”, στη “Σελήνη”.
Για ένα άτομο…
Φαστ φόργουονρτ καμιά σαρανταριά χρόνια αργότερα, τι αντικρίζουμε στην Ελλάδα 2.0;
Αντικρίζουμε μια αλμυρά έρημο, όπου σχεδόν ένας στους δύο (ποσοστό 43 %) δηλώνει ότι “δεν θα πάει διακοπές”.
Έτσι στεγνά, έτσι απόλυτα, έτσι ισοπεδωτικά “δεν θα πάω”.
Και στις μεγαλύτερες ηλικίες μάλιστα, τα ποσοστά είναι τύπου σπλάτερ:
* στις ηλικίες άνω των 65 ετών, δεν θα πάει διακοπές το 63 %
* στις ηλικίες 45 ως 64 ετών, δεν θα πάει διακοπές το 46 %!
Δεν τα βγάζω απ’ το κεφάλι μου τα ανωτέρω, από τη σχετική δημοσκόπηση της Alco προκύπτουν, όπου μάλιστα ως βασικός λόγος για την απουσία διακοπών εμφανίζεται το “κόστος διαμονής”:
8 στους δέκα (ποσοστό 81 %) το βάζουν πρώτο πρώτο και ακολουθούν
με 80 % η “κάλυψη άλλων προτεραιοτήτων”
με 62 % το “κόστος εισιτηρίων” και
με 50 % το “κόστος φαγητού”.
Σημειώνω, επίσης, ότι απ’ αυτούς που θα κάνουν το μπρέηκ, ένα 22 % δήλωσε ότι θα πάει λιγότερες μέρες διακοπές και δένει το γλυκό πιο ταιριαστά κι από το “Last Temptation” της “Σελήνης”…
Για άλλους, λοιπόν, οι διακοπές που γράφω και στον τίτλο.
Για τους ξένους (που ετοιμάζονται να κάνουν απόβαση και στους πιο απόμακρους προορισμούς της ελληνικής επικράτειας, σύμφωνα με ρεπορτάζ της “Καθημερινής”!), αλλά και για την πιτσιρικαρία (από 17 ως 24 ετών) που δηλώνει σε ποσοστό 78 % ότι θα πάει διακοπές.
Τους εύχομαι τα καλύτερα, αλλά μια βδομάδα στη Σαντορίνη που την έζησα στα εικοσιτέσσερα, με δικά μου λεφτά απ’ τη δουλειά μου, ειλικρινά δεν τη βλέπω.
Εκτός κι αν μιλάμε για τον Τσιτσιπά, οπότε νταξ μπρο, πάω πάσο