Ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο. Κατά την περίοδο τερματισμού της δραστηριότητας της θερινής τουριστικής περιόδου οι αφίξεις των πλοίων συγκοινωνίας του νησιού στο λιμάνι, αποτελούν ένα από τα όλο και λιγότερα καθημερινά συμβάντα που τραβούν το ενδιαφέρον των κατοίκων κυρίως, που βρίσκονται στο χώρο του λιμανιού, ο οποίος είναι και ο ενεργότερος χώρος κοινωνικής συνεύρεσης στην πόλη της Σκιάθου. Κατά την περίοδο λοιπόν αυτή ξεχωρίζει όλο και περισσότερο η διαφορά της συχνότητας των αφίξεων αυτών και της κατανομής τους στη διάρκεια της ημέρας, σε σχέση με την αντίστοιχη εικόνα κατά την περίοδο κορύφωσης της τουριστικής δραστηριότητας.

Παρατηρείται λοιπόν ένα μάλλον άξιο προσοχής φαινόμενο, που παράγει αυτήν την εικόνα των αφίξεων και που δεν είναι άλλο από το καθεστώς συγκοινωνιών του νησιού, ένα καθεστώς φυσικά που δεν λειτουργεί μόνο στο χώρο αυτού του νησιού. Έχουμε δύο πολύ αξιόλογα εξαιρετικά πλοία τα οποία λειτουργούν για ένα και -σχεδόν- το αυτό δρομολόγιο. Αυτό συνέβαινε βέβαια και σε όλη την προηγούμενη περίοδο, μόνο που δεν διακρινόταν τόσο έντονα αυτό το χαρακτηριστικό αφού η συχνότητα των δρομολογίων - αφίξεων ήταν τόσο πολύ μεγαλύτερη, που χανόταν σχεδόν η σημασία του αφού και για την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων, εκείνο που ενδιέφερε πολύ περισσότερο ήταν το μέγεθος του συνόλου των αφίξεων από όσους το δυνατόν περισσότερους τόπους. Και αυτό πράγματι ήταν αρκετά πλούσιο και ικανοποιητικό σύμφωνα με την γενικά περιρέουσα άποψη.

Φυσικά ένα επίσης ‘περίεργο’ φαινόμενο είναι και η συνεχώς μειούμενη ευκολία χρήσης των θαλάσσιων συγκοινωνιών, συγκρινόμενη ειδικότερα με αυτήν των προ 30 χρόνων υπάρχουσα. Η μονιμότητα της συνεχούς μείωσης της ποιότητας των συγκοινωνιών διακόπτεται μόνο και αντιστρέφεται κατά το διάστημα των τοπικών κινητοποιήσεων της αποτυχημένης προσπάθειας δημιουργίας τοπικά διοικούμενης επιχείρησης θαλάσσιων συγκοινωνιών, στο διάστημα 1995 – 1998. Η ποιότητα αυτών των συγκοινωνιών εξαρτάται από το εξατομικευμένο κόστος χρήσης αυτής από τους κατοικούντες και όσους δραστηριοποιούνται οικονομικά στο χώρο του συγκροτήματος των νησιών των Βορείων Σποράδων και φυσικά όχι μόνον της Σκιάθου. Αυτό το κόστος με τη σειρά του εξαρτάται και είναι αντιστρόφως αυξανόμενο με το μέγεθος της συχνότητας των συγκοινωνιών για κάθε προορισμό με αφετηρία το λιμάνι της Σκιάθου όπως και των άλλων νησιών κατ’ αναλογία.

Αυτή λοιπόν η -ημερήσια- συχνότητα με τη σειρά της επίσης εξαρτάται και από το πλήθος των θαλάσσιων μέσων μεταφοράς, τόσο των επιβατών όσο και των υλικών διαφόρων εμπορευμάτων. Στην περίπτωση λοιπόν που ανέδειξε το ενδιαφέρον για να γίνει αυτό το δημοσίευμα, είναι και η νεωτεριστική για τα δεδομένα μας περίπτωση της ύπαρξης περισσότερων μέσων και ταυτοχρόνως μικρότερης εκ των πραγμάτων συχνότητας συγκοινωνιών. Και βέβαια πρόκειται για το ‘περίεργο’ φαινόμενο να λειτουργούν δύο πλοία ανά ημέρα όμως να εκτελούνται δύο δρομολόγια τα οποία τείνουν να συρρικνωθούν όλο και περισσότερο σε ένα! Το πως δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση για να κατανοηθεί αφού έχει χυθεί τόση μελάνη και σήμερα πια τόσος χώρος στα ιντερνετικά εργαλεία επικοινωνίας, που υποστηρίζουν την ‘καλυτά’ του ανταγωνισμού.

Ανταγωνισμός που όπως φαίνεται έχει και τη σφραγίδα της ευλογίας του ίδιου του θεού αφού κάθε τι αντίστροφο προβάλλεται με την ετικέτα του αφορεσμένου κομμουνισμού ή των ‘υπολοίπων’ του. Τι εξελίσσεται λοιπόν; Αυτό που με κλειστά μάτια προς το παρόν ονομάζεται ο μη προστατευόμενος ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιοκτησιών των πλοίων αυτών να εκτοπίσει το ένα το άλλο. Και αυτό φυσικά με τις ευλογίες επίσης του κράτους και των νόμων του οι οποίοι και διαθέτουν την συναίνεση των πολιτών μέσω της πολιτικής των διοικήσεών των, τις οποίες και ανά τακτά διαστήματα ανανεώνουν στην ίδια πάντα κατεύθυνση, αυτής του ιδανικού του από το κράτος απροστάτευτου ανταγωνισμού, ο οποίος βαφτίζεται και επικροτείται ως ‘ελεύθερος’ ανταγωνισμός! Η σημαία της δημοκρατίας της αγοράς φυσικά. Ποιο είναι το εν δυνάμει αναμενόμενο αποτέλεσμα; Η κατάργηση του ενός εκ των δύο! Είναι αυτό ένα επιθυμητό αποτέλεσμα; Ή μήπως είναι επιθυμητή η νομιμοποίηση της συναινετικής αδράνειας των τοπικών κρατικών διοικήσεων απέναντι στην απουσία της εξυπηρέτησης που θα προέκυπτε όταν η χρονική απόσταση μεταξύ των σημερινών νομιμοποιημένων δρομολογίων ήταν σαφώς μεγαλύτερη; Φυσικά και η απάντηση ΔΕΝ είναι μονοσήμαντη. Δεν ισχύει το ίδιο για όλους.

Για τους κατά συνείδηση οπαδούς του λεγόμενου από την αγορά ‘υγειούς’ ανταγωνισμού μία τέτοια διαφοροποίηση θα τους έθιγε και αυτό φροντίζουν να το αποφεύγουν. Όμως για τους άλλους; ΠΟΙΟΣ ενεργεί γι αυτούς τους ΑΛΛΟΥΣ και η απάντηση που δίνεται από το ισχύον κράτος είναι αυτή που προγραμματίζει την ζημιά τους; Τι λέει για όλα αυτά η Δημοτική αρχή πχ χωρίς φυσικά να είναι αποκλειστική η ευθύνη της, έχει όμως το μεγαλύτερο μερδικό της ευθύνης αυτής έστω και αν η πλειοψηφία των πολιτικά κοντινών φίλων διαφωνεί!