1. Προλεγόμενα Ἀφήνω καί πάλι τό μολύβι νά κυλίσει πάνω στή λευκή τοῦ χαρτιοῦ τήν ἐπιφάνεια, λές κι εἶναι ἡ ψυχή μου πού ξεδιπλώνεται[1], γιά νά σημειώσει κάποια νέα βιώματα, χλωρά ἀκόμα, ἀφοῦ σιμά εἶναι ἡ χρονική στιγμή πού τά ἔζησα μέσα στό Πανηγύρι τό φετεινό τῆς Ἀνάστασης. Γιατί πάντα, στά τελευταῖα, τουλάχιστον,  χρόνια, κάτι διαφορετικό ἀνεβαίνει στήν ψυχή μου πού, μέσα στό κλῖμα τῆς ἀδιαφορίας, τῶν ψυθιρισμῶν, τῆς ἀγανάκτησης καί τῆς βιασύνης πού καταλαμβάνει τούς ἀνθρώπους, ὀ Θεός ἀποκαλύπτει γιά κάποιες στιγμές. Στιγμές ἐλάχιστες πάντα,   ὡστόσο τόσο ζείδωρες καί ἐνθαρρυντικές, ὥστε νά σέ βεβαιώνουν πώς πρέπει νά συνεχίσεις. Ἔστω καί μέ τίς ὅποιες  πληγές. [1] Τό "δίπλωμα" τῆς ψυχῆς ἀπό τίς ἄγονες τοῦ βίου τίς περιστάσεις, ἦταν  ἔκφραση, παρομοίωση, τῶν παλιῶν Σκοπελιτῶν. Στή φετεινή, λοιπόν,  Πανήγυρη τῆς Ἀναστάσεως προσπάθησα, μέ πολύ κόπο βέβαια, νά κρατήσω κάτι  τέτοιες στιγμές, εὐφρόσυνες στιγμές, ἀλλά καί πληρωμένες εὐλογία περισσή καί χαρμολύπη. Δέν τό ξέρω ἄν μέσα σέ τοῦτες τίς  παρενθέσεις ἡ Παρουσία τοῦ Θεοῦ μοῦ ἦταν τόσο ἐμφανής, γιατί θά φανῶ ἀσεβής· ξέρω ὅμως πώς αὐτά πού θά πῶ στή συνέχεια τά κράτησα ὡς μιά περισσή εὐλογία, καί μάλιστα Πασχάλια, ὡς ἔνα ἀκόμα "σημεῖον"....φήνω καί πάλι τό μολύβι νά κυλίσει πάνω στή λευκή τοῦ χαρτιοῦ τήν ἐπιφάνεια, λές κι εἶναι ἡ ψυχή μου πού ξεδιπλώνεται[1], γιά νά σημειώσει κάποια νέα βιώματα, χλωρά ἀκόμα, ἀφοῦ σιμά εἶναι ἡ χρονική στιγμή πού τά ἔζησα μέσα στό Πανηγύρι τό φετεινό τῆς Ἀνάστασης. Γιατί πάντα, στά τελευταῖα, τουλάχιστον,  χρόνια, κάτι διαφορετικό ἀνεβαίνει στήν ψυχή μου πού, μέσα στό κλῖμα τῆς ἀδιαφορίας, τῶν ψυθιρισμῶν, τῆς ἀγανάκτησης καί τῆς βιασύνης πού καταλαμβάνει τούς ἀνθρώπους, ὀ Θεός ἀποκαλύπτει γιά κάποιες στιγμές. Στιγμές ἐλάχιστες πάντα,   ὡστόσο τόσο ζείδωρες καί ἐνθαρρυντικές, ὥστε νά σέ βεβαιώνουν πώς πρέπει νά συνεχίσεις. Ἔστω καί μέ τίς ὅποιες  πληγές.

2. "Σκοτίας ἔτι οὔσης...."(Ἰω. 20, 1)

Μέ τήν ἀπόλυση τῆς Παννυχίδος κλείνουν ὅλα τά φῶτα. Μόνο τά καντήλια τρεμοπαίζουν μπροστά στίς Εἰκόνες ἀφήνοντας ἕνα μελιχρό, ἄτολμο φῶς νά στέκει  γύρω ἀπό τά ἱερά Πρόσωπα, ὡς ἄλλο φωτοστέφανο. Τό χρονικό διάστημα, ἀπό τήν ἀπόλυση δηλαδή, μέχρι τό, "Δεῦτε λάβετε φῶς.."εἶναι ἐλάχιστο· ἰκανό ὡστόσο νά προσδιορίσει τό ἄλλο σκοτάδι: ἐκεῖνο φυσικά τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοῦ ὅλων μας. Κοιτάζω ὅλους αὐτούς πού συνάχτηκαν ἀπόψε, πού κρατοῦν μέ νευρική ἀναμονή τίς λαμπάδες τους μπροστά στήν Ὡραία Πύλη γιά νά πάρουν τό φῶς. Καί διερωτῶμαι:νά τό κάνουν τί, νά τό κάνουμε τί αὐτό τό φῶς, ὅταν δέ μποροῦμε νά καταλάβουμε καί νά βιώσουμε ἐκεῖνο πού προειπώθηκε στόν Ὄρθρο τῆς Μεγάλης Τρίτης. "Ραθυμίαν ἄπωθεν ἡμῶν βαλώμεθα καί φαιδραῖς ταῖς λαμπάσι, τῷ ἀθανάτῳ Νυμφίῳ Χριστῷ, ὕμνοις συναντήσωμεν"(Κανών, ὡδή η΄ τροπάριο  α΄), ὅταν δέν μποροῦμε νά βιώσουμε τή σημασία πού ἔχει τό φῶς, καθώς ἔρχεται μέ τή λιτή,  τρεμίζουσα φλόγα τῆς λαμπάδας νά προσφέρει ἐκεῖνο  τό πρῶτο Φῶς, ὥστε ν᾿ ἀνάψουν ὅλες οἱ λαμπάδες, νά καταλυθεῖ τό σκοτάδι, νά λαπροφορήσει ὁ χῶρος, νά γευτοῦμε ὅλοι τή χαρά πού σιμώνει. "Θανάτῳ θάνατον πατήσας"......Ἀλήθεια, γιατί φοβόμαστε τό θάνατο, ἀλλά  καί λέμε χρόνια πολλά; Ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς ξέρουμε πώς τό ἐπίθετο "πολλά" εἶναι ἐξάπαντος τόσο σχετικό; Τά φῶτα ἀνάβουν. Βγαίνουμε γιά τήν πλατεία χαρούμενοι, λαμπαδηφόροι, εὐτυχεῖς. Ὡστόσο, τό σημαντικότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶναι, πώς ἠ μαγειρίτσα καί τό ψητό θά παραμένουν ζεστά, ὅταν σ᾿ ἔνα τέταρτο περίπου θἄχουμε στρώσει τήν τάχα γιορταστική μας τράπεζα...

3. "Προσκυνοῦμεν αύτοῦ τή τριήμερον ἔγερσιν"

Ἄδεια καί μισοσκότεινη ἡ ἐκκλησιά μετά τό Πανηγύρι. Οἰ ἐλάχιστοι πιστοί μέ τούς ὁποίους συλλειτούργησα ἔφυγαν, ἀφοῦ "πῆραν "ἀπόλυση, χάρηκαν τό λόγο τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, γεύτηκαν τή Εὐχαριστιακή προσφορά καί εἶπαν μέ συγκίνηση:"Καί τοῦ χρόνου". Λιγοστεύουν ὅμως χρόνο τό χρόνο· ὁ ψάλτης γέρασε, ἔφτασε τά όγδόντα, ἡ ἀντοχή μειώθηκε, ἡ παλιά πασχάλια χαρά μεταβλήθηκε σέ μιά ἰδιότυπη χαρμολύπη-κι αὐτό τό Πάσχα πέρασε δίχως νά εὐφρανθοῦμε-οἱ παλιοί ἔφυγαν, τά στασίδια χρόνο τό χρόνο ἀδειάζουν, ὅπως κι ἡ ἐνορία καί ὁ καϋμός τῆς διαδοχῆς,  τῆς κληρονομίας πού χρειάζεται νά παραδώσω στόν ἑπόμενο κρῖκο αὐτῆς τῆς ἁλυσσίδας,  μοῦ κρύβει μέ βαρύ πέπλο ἐκείνη τήν εὐφροσύνη πού ζήσανε οἱ παλιότεροι παπάδες. Γιατί αὐτός πού ἐπισκέπτεται, ἔστω καί τέτοιες μέρες, τά διηγήματα τοῦ γείτονα Ἀ. Παπαδιαμάντη θά δεῖ μέ πόση κατάνυξη, βεβαιότητα παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί αἴγλη γιορτάζεται ἀπ᾿ ὅλη τή μικρή Κοινότητα τό Πάσχα: ἀπό τή στιγμή δηλαδή τῆς ἐνάρξεως τῆς Παννυχίδος, μέχρι τήν ἀπόλυση τῆς Πασχαλινῆς Θ. Λειτουργίας.  Κι ὅλα ἐκεῖνα πού καταγράφονται ἀπὸ τὸν Σκιαθίτη λογοτέχνη,  μήτε  ὑπερβολλές εἶναι, μήτε  ἀερολογήματα,  ἀλλά βεβαιωμένες, πανηγυρεις/λειτουργικὲς συνάξεις πού ἔχουν καλλιστα συνδυαστεῖ μέ συνεστιάσεις ἑορτιες. Ἀθάνατες, στ᾿ ἀλήθεια καὶ πλούσια εὐλογημένες. Ἀπὸ Ἐκεῖνον, τὸν Σταυρωθέντα κι Ἀνασταντα Χριστὸ εὐλογημένες κι ἀλησμόνητες Πάσχα 2005 [1] Τό "δίπλωμα" τῆς ψυχῆς ἀπό τίς ἄγονες τοῦ βίου τίς περιστάσεις, ἦταν  ἔκφραση, παρομοίωση, τῶν παλιῶν Σκοπελιτῶν.