Όλοι μας έχουμε στιγμές που νιώθουμε πως τα προβλήματα πέφτουν πάνω μας σαν ξαφνική βροχή.
Τρέχουμε να προφυλαχτούμε, να μείνουμε στεγνοί. 
Κουκουλωνόμαστε κάτω από ομπρέλες λογικής, γεμίζουμε το μυαλό μας με σκέψεις, προσπαθούμε να ξεφύγουμε.
Δεν θέλουμε να νιώσουμε το βάρος ή τη δυσφορία μιας δύσκολης περιόδου. 
Όμως, όσο περισσότερο προσπαθούμε να αποφύγουμε τη βροχή, τόσο πιο πολύ κουραζόμαστε και στο τέλος, πάλι βρεχόμαστε.
Η αλήθεια είναι πως τα προβλήματα δεν φεύγουν επειδή τα αγνοούμε. Η αποφυγή, όσο φυσική κι αν είναι, δεν φέρνει ηρεμία· φέρνει φθορά.
Κάθε φορά που προσπαθούμε να προσπεράσουμε τον πόνο, τον φόβο ή τη θλίψη, εκείνα βρίσκουν άλλους τρόπους να εκφραστούν — στο σώμα, στον ύπνο, στις σκέψεις μας.
Όσο περισσότερο τα αποφεύγουμε, τόσο δυναμώνουν μέσα μας.
Η αποφυγή μοιάζει με ένα προσωρινό καταφύγιο που σιγά σιγά γεμίζει νερά.
Και τότε, μένουμε παγιδευμένοι, χωρίς να έχουμε πια δύναμη να κινηθούμε.
Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα προς την εσωτερική ελευθερία.
Δεν σημαίνει παραίτηση· σημαίνει ότι αναγνωρίζω αυτό που υπάρχει, χωρίς να το πολεμώ.
Όταν σταματάμε να τρέχουμε από τη βροχή και απλώς στεκόμαστε για λίγο κάτω από αυτήν, συνειδητοποιούμε πως δεν είναι τόσο τρομακτική όσο φανταζόμασταν.
Μπορούμε να αναπνεύσουμε, να παρατηρήσουμε, να αντέξουμε.
Η ψυχική ανθεκτικότητα χτίζεται μέσα από αυτή τη στάση.
Δεν γεννιέται από την απουσία δυσκολιών, αλλά από τη θέλησή μας να περπατήσουμε μέσα από αυτές.
Όπως το σώμα δυναμώνει μέσα από την κίνηση, έτσι και η ψυχή δυναμώνει μέσα από την επαφή με την αλήθεια της.
Ίσως λοιπόν, την επόμενη φορά που η ζωή «βρέξει» πάνω σου, να μη βιαστείς να κρυφτείς.
Πάρε μια ανάσα, άφησε τη βροχή να σε αγγίξει, νιώσε τις σταγόνες της και θυμήσου: Κάθε βροχή φέρνει μαζί της και μια ευκαιρία να δούμε αλλιώς τον εαυτό μας.
Γιατί υπάρχουν μέρες που όλα σκοτεινιάζουν — και μέρες που ο ήλιος επιστρέφει.
Και το πιο όμορφο είναι ότι τίποτα δεν μένει ίδιο.
Ούτε εμείς.

(*)  Η Αναστασία Μουτζούρη είναι Ψυχολόγος – Νευροψυχολόγος MSc