Προχθές είχαμε την τύχη να είμαστε μέτοχοι σε μία από τις τόσο σπάνιες συλλογικές συζητήσεις-δραστηριότητες, σχετικά με θέματα της κοινωνικής-οικονομικής ζωής στο νησί του Παπαδιαμάντη και σε πρώτη-άμεση συνάρτηση, του συγκροτήματος των νησιών των Βορείων Σποράδων. Η συζήτηση ήταν ευχάριστη κυρίως γιατί ήταν ωφέλιμη για τη σχέση της με τα άμεσα ζητήματα της κοινωνικής ζωής του λαού του νησιού, στο οποίο είμαστε μόνιμοι κάτοικοι και εξ αυτής της ιδιότητάς μας, οι συμμετέχοντες είχαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε συλλογικά, έστω και με τόσο περιορισμένο χρόνο και τρόπο, για μερικά από τα βασικά ζητήματα της κοινωνικής μας ζωής, ζητήματα τα οποία βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τις πολιτικές εξελίξεις στο χώρο της επικράτειας του Ελλαδικού κράτους, εξελίξεις που υπαγορεύονται από τη σχέση του χώρου αυτού με τον ευρύτερο χώρο της επικράτειας του καθεστώτος της “Ε-Ε” και του μπράβου της του ΝΑΤΟ. Το να αντιδράει κάποιος με την αναφορά της σχέσης αυτών των υπερ-συνόλων της εντελώς ομόλογης δραστηριότητας με αυτόν της διαμονής μας, είναι σαν να θέλει να κρύψει το γεγονός ότι, εκτός από αυτόν συνάμα και το σύνολο των κατοίκων της Γης βρίσκεται κάτω από την επίδραση της Ηλιακής ακτινοβολίας, πχ! Ένα λοιπόν από τα θέματα που απασχολούν την κοινωνική διάσταση της ζωής των κατοίκων στο νησί μας ως γνωστόν, είναι αυτό της δια θαλάσσης συγκοινωνιακής επικοινωνίας-σύνδεσης με τα διάφορα κέντρα του ιστού παραγωγής υπηρεσιών και υλικών, που βρίσκονται εκτός του χώρου του νησιού, όπως πχ για τις ανάγκες ιατρικής περίθαλψης ή για την μεταφορά υλικών της σύγχρονης οικονομικής-επιχειρηματικής ζωής του τόπου μας. Και το πρώτο πράγμα που εισάγεται στον προβληματισμό των κατοίκων των λαϊκών κυρίως στρωμάτων, των επαγγελματιών μεταφορέων όπως και κάθε κατηγορίας μικρών επιχειρήσεων στο χώρο του νησιού ή καλύτερα στο χώρο του συγκροτήματος των νησιών των Βορείων Σποράδων, είναι το σύνθετο κόστος μεταφορών το οποίο δεν εξαρτάται μόνον από την τιμή του εισιτηρίου αλλά αμέσως μαζί και με την συχνότητα των συγκοινωνιών με τα αστικά και εμπορικά κέντρα, που εξυπηρετούν τις ανάγκες της ζωής του λαού των νησιών αυτών και της Σκιάθου. Ανάγκες που εξυπηρετούν την ποιότητα αλλά και την πλευρά της ασφάλειας  της ζωής του λαού του τόπου αυτού, όπως και των επισκεπτών του. Και ας δούμε για λίγο το ζήτημα του κόστους συγκοινωνιών σε σχέση με μία από τις πτυχές του, που τυχαίνει να βρίσκεται ‘αδικημένη’, όπως τονίστηκε από τον υποφαινόμενο στην κουβέντα αυτή. Η πτυχή αυτή έχει να κάνει με τη σχέση της Γεωγραφίας της ευρύτερης περιοχής στην οποία εντάσεται το συγκρότημα των νησιών των Βορείων Σποράδων με την οικονομία του. Και να πάμε κατ’ ευθείαν στο θέμα. Πρόκειται για την συμμετοχή στην οικοδόμηση του κόστους μεταφορών-συγκοινωνιών, της σύνθεσης του συνόλου της τροχιάς των συγκοινωνιών, σε σχέση με την συμμετοχή κάθε μιας, από την θαλάσσια και τη στεριανή-χερσαία  επιμέρους διαδρομή τους σε ένα νησιωτικό χώρο. Από αυτές τις δύο λοιπόν συνιστώσες του συνόλου του κόστους συγκοινωνιών-μεταφορών, η θαλάσσια βαραίνει περισσότερο στο συνολικό κόστος και αντίστροφα στην ποιότητα των συγκοινωνιών. Ας μην ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο με το κατά πόσο αληθεύει αυτή η άποψη και ας πάμε πιο σύντομα, σε μια άλλη άποψη σχετικά με την ευθύνη των διοικητικών αρχών, των διαφόρων μορφών μαζικών φορέων ακόμα και η ατομική της κοινωνικής ευθύνης του ατόμου. Και ας πάρουμε τη διαδρομή του ταξιδιού αυτού με το κυρίως κέντρο του ιστού υπηρεσιών και υλικών στη χώρα μας, το οποίο βρίσκεται στον ευρύτερο χώρο της πρωτεύουσας, δηλαδή της Αθήνας. Ο χώρος αυτός ΔΕΝ αποτελεί μόνο χώρο ανεύρεσης υπηρεσιών και υλικών, που μάλιστα δύσκολα βρίσκονται αλλού, αποτελεί συγχρόνως και την βασικότερη και δυναμικότερη πηγή υποψήφιων τουριστών-επισκεπτών. Να κάνουμε δε εδώ μια έστω απλουστευμένη παρομοίωση του ζητήματος αυτού με τη σχέση ενός φλυτζανιού καφέ με μία δεξαμενή, όγκου της τάξεως αρκετών δεκάδων λίτρων. Και κατά πόσο θα ευνοούσε, αν μας ενδιέφερε, η δυνατότητα πληρότητας σε περιεχόμενο του πρώτου αντικειμένου από το δεύτερο, όταν υπήρχε άμεση σύνδεση μεταξύ τους; Ή αντίστροφα, κατά πόσο θα μας ενδιέφερε η ύπαρξη δυσκολιών στην δυνατότητα πλήρωσης του περιεχομένου του πρώτου αντικειμένου από το δεύτερο; Δυσκολιών και εμποδίων τα οποία παραμένουν ανέπαφα από την κυρίαρχη πολιτική ως προς την δυνατότητα διαμόρφωσής τους, μέσω των αντίστοιχων προτεραιοτήτων της διοίκησης κάθε επιπέδου του κράτους. Και εδώ εννοούμε την διαμόρφωση των απαραίτητων υποδομών για την διευκόλυνση της επικοινωνίας του κέντρου της Αθήνας αλλά και του Βόλου με το συγκρότημα των νησιών των Βορείων Σποράδων και μαζί φυσικά και της Σκιάθου. Τα βασικά τμήματα της υποδομής αυτής είναι δύο, ότι αφορά την οδική και επίσης όσα αφορά την θαλάσσια διαδρομή του ταξιδιού από Αθήνα ή από Βόλο. Και όσον αφορά τη θαλάσσια διαδρομή έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες μία διαφοροποίηση σοβαρότατη με την χρήση του λιμανιού του Μαντουδίου το οποίο αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό όπως ήταν ανμενόμενο, το λιμάνι του Αγίου Κων/νου. Δεν είναι δε τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος την διευκόλυνση που προσφέρει η αντικατάσταση μέρους του μήκους της θαλάσσιας διαδρομής με την οδική. Να πούμε μόνο πως το μέγεθος του ταξιδιού είναι ανάλογο με το μέγεθος του πλοίου, δηλαδή του κόστους μεταφοράς και αντιστρόφως ανάλογο με την συχννότητα συγκοινωνιών για το ίδιο επιβατικό δυναμικό. Η εύνοια από την επιτευχθείσα διαφοροποίηση του λιμανιού προσέγγισης του χερσαίου τμήματος σύνδεσης των νησιών με την Αθήνα, δεν είναι ίδια κατά το μέγεθος για όλα τα νησιά, είναι όμως για όλα θετική η μεταβολή ως προς το βαθμό διευκόλυνσης και μείωσης του σύνθετου κόστους συγκοινωνιών τους. Εκτός από τις κατάλληλες λιμενικές υποδομές σημασία έχει και το οδικό δίκτυο όπου δεν μπορουμε να πούμε ότι είναι ικανοποιητικό, έστω και αν γίνανε φιλότιμες προσπάθειες να βελτιωθεί. Προσπάθειες όμως που επωμίστηκαν στην πλευρά της διοίκησης της Εύβοιας. Μια σημαντική βελτίωση είναι δυνατόν να φέρει ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΥΤΕΡΑ την Αθήνα και τις όμορες περιοχές με εμπορικό ενδιαφέρον, όταν πχ ο δρόμος που ενώνει τη Χαλκιδα με το λιμάνι του Μαντουδίου μειώσει κατά περίπου μισή ώρα τον αντίστοιχο χρόνο του ταξιδιού με λεωφορείο. Και γι αυτό απαιτείται ο συντονισμός των διοικήσεων των νησιών και της Εύβοιας και σε περιφερειακό επίπεδο. Από την πλευρά της Εύβοιας η ιστορία έδειξε να υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον που απουσιάζει από την άλλη πλευρά και κυρίως τη Θεσσαλική. Να αναφέρουμε εδώ την πληροφορία από αντίστοιχη δραστηριότητα στο χώρο της Εύβοιας, όπου πριν περίπου τρεις δεκαετίες ήταν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της χάραξης νέου δρόμου, ο οποίος θα μείωνε το μέγιστο υψόμετρο της οδικής διαδρομής κατά μερικές εκατοντάδες μέτρα και το χρόνο σύνδεσης της πρωτεύουσας του νομού με το Βόρειο τμήμα του κατά περίπου μισή ώρα. Όλη αυτή η εικόνα όσο και αν θεωρηθεί δύσκολη, δικαιολογεί την εφαρμογή μιας  μακροχρόνιας συνεκτικής πολιτικής συντονισμού των ενεργειών των διοικήσεων, ώστε να διαμορφώνεται κατά το δυνατόν ένα ευνοϊκοτερο καθεστώς στις υποδομές που αφορουν το συγκοινωνιακό έργο σύνδεσης της Αθήνας αλλά και του Βόλου-Θεσσαλίας με τα νησιά μας. Το όποιο θετικό έργο προκύπτει θα πολλαπλασιάζεται τα μέγιστα από την επίδρασή του στο δυναμικό του όγκου επισκεπτών από τα κέντρα προς το συγκρότημα των νησιών των Βορείων Σποράδων, λόγω του υπερμεγέθους πληθυσμού τους σε σχέση με αυτό των νησιών. Φυσικά συγχρόνως θα διευκολυνθεί και η πρόσβαση των ίδιων των κατοίκων των νησιών προς τα κέντρα αυτά με ότι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο ασφάλειας και ποιότητας ζωής τους, ειδικά κατά τους χειμερινούς μηνες. Το γεγονός όμως ότι αποφεύγεται να θιχτούν οι συνιστώσες αυτές, το γεγονός της σιωπής αυτής απέναντι στις ανάγκες της ποιότητας ζωής του λαου των Βορείων Σποράδων και για εμάς και της Σκιάθου, δεν τιμά στο ελάχιστο τις κρατικές διοικήσεις. Την Τοπική, Περιφερειακή κατ’ αρχήν αλλά και  κεντρική, φτάνοντας τώρα πια να γνωρίζουμε ότι δεν αποτελούν Αυτο-διοίκηση αλλά υπαλληλικό, διεκπεραιωτικό πολιτικό προσωπικό της αγοράς. Και όσο για την υποτίμηση της ζωής των νησιωτών, όταν για μία υπογραφή έστω στο Βόλο σήμερα, χρειάζονται δύο διανυκτερεύσεις, αυτό δεν αφορά όπως φαίνεται τις προτεραιότητες των διοικήσεων αυτών. Ούτε τους απασχολεί το γεγονός ότι πχ η Σκιάθος απέχει από το χερσαίο τμήμα της γεωγραφικά συντομότερης διαδρομής προς το Βόλο, όσο το λιμάνι από το νησί του Τσουγκριά. Αλλά βέβαια αν τα 40 μίλια ταξιδιού για το Βόλο, αντικατασταθούν από τα δώδεκα έστω μέχρι τον Πλατανιά, ΠΧ, τότε τα πλοία των εφοπλιστών που χρησιμοποιούνται για τις υπάρχουσες γραμμές, δυστυχώς για όσους υπηρετούν κατά προτεραιότητα το εφοπλιστικό κεφάλαιο, θα βγουν άχρηστα και τότε οι ίδιοι θα χάσουν κάποιους ισχυρούς υποστηρικτές τους! Δεν θα προτιμήσουν να τα βάλουν λοιπόν με τον δυνατό, προτιμούν τον αδύνατο  που προς το παρόν τους δίνει την ευκαιρία! Συνηθισμένη τέχνη!