Πρόκειται για τον Ιταλό ευγενή και περιηγητή Alessandro Bisani. Ξεκίνησε απ’ το Παλέρμο την άνοιξη του 1788. Η περιήγησή του στην Ελλάδα κράτησε από τον Μάιο 1788 (Κίμωλο) ως τον Φεβρουάριο 1789 (Μύκονο). Τον Ιούνιο 1788 έφτασε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, που περιβαλλόταν από τείχη τα οποία έκλειναν και το μέτωπό της στη θάλασσα.. Οι κάτοικοι της πόλης υπολογίζονταν σε 80.000, εκ των οποίων οι 23.000 ήταν Εβραίοι, οι Έλληνες μαζί με τους Φράγκους ήταν 20.000 και όλοι οι υπόλοιποι ήταν Τούρκοι. Επόμενη στάση του ταξιδιού του Bisani στον ίδιο χρόνο υπήρξε η Σκιάθος, που είχε, κατά την εκτίμησή του, μόλις 200 κατοίκους. Αναφέρεται φυσικά στους πρώτους μετανάστες από τη Λίμνη (Ελίμνυον) της Εύβοιας που είχαν εγκατασταθεί επάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης. Έφυγαν πιθανόν για να γλιτώσουν από κάποια επιδημία και επέλεξαν το έρημο χωριό της Σκιάθου γιατί ήταν απάνεμο, διέθετε τείχη, δεν φρουρούταν απ’ τους Οθωμανούς και περιβαλλόταν από εύφορη γη. Ο Bisani λοιπόν έφτασε μόνο στο ανατολικό λιμάνι και όχι στο Κάστρο όπου ζούσαν κλεισμένοι οι ντόπιοι. Γι’ αυτό και γράφει πως το χωριό χτίστηκε πριν τέσσερα χρόνια. Συμπεραίνουμε συνεπώς πως οι Λιμνιοί εγκαταστάθηκαν στη Σκιάθο το 1784 και όχι το 1790 που υποστηρίζουν οι μελετητές της ιστορίας της Λίμνης. Μιλά για μια εκκλησιά (μάλλον την εκκλησία- έδρα της Επισκοπής του Προδρόμου στις Πλάκες), τον παπά της και ένα ζωγράφο που δεν περίμενε ασφαλώς να συναντήσει σε τόσο μικρό μέρος. Επίσης, του προξένησε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι οι γυναίκες κρύφτηκαν, μόλις αντίκρισαν τους ξένους επισκέπτες. Το νησί τροφοδοτούταν με τρόφιμα από τη Θεσσαλονίκη ή τη Σμύρνη. Συνάντησε άφθονο ρακί και καπνό. Οι καλοκάγαθοι κάτοικοι παρήγαγαν κρασί που το αποθήκευαν σε βαρέλια επιχρισμένα με ρετσίνι στα οποία διατηρούταν μεν αλλά έπαιρνε δυσάρεστη γεύση. Ο τόπος έβγαζε και καλό θυμαρίσιο μέλι. Καλλιεργούταν σιτάρι και άνθιζε η κτηνοτροφία. Ο Βissani συνέχισε το ταξίδι του σε Αθήνα-Σμύρνη-Κωνσταντινούπολη. Τελευταίος σταθμός του στον ελληνικό χώρο, η Μύκονος. Οι κάτοικοι ήταν περίπου 4.000 και ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο. Ο Bisani βρήκε τις Μυκονιάτισσες πανέμορφες, ενώ ανέφερε και τη συνήθεια που είχαν οι άρχοντες του τόπου στις συνεστιάσεις τους να σπάνε πιάτα, ως απόδειξη του μεγαλείου τους!   Πηγές: -Φραγκούλας Ιω- Σκιαθίτικα, Β Τόμος- Εκδόσεις Ιωλκός 1979 -Ι. Σ. ΚΕΦΑΛΙΔΗΣ- ΙΤΑΛΟΙ ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ 15ο ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΤΟΝ 19ο ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008