Ερώτηση προς την Δημοτική Αρχή Σκιάθου απευθύνει εγγράφως ο κ. Γιώργος Καραστατήρας και έχει βάση την πληροφορία, ότι υπάρχει πρόθεση πώλησης εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων γης στη Σκιάθο Σύμφωνα με αυτη ο κ. Καραστατήρας αναφέρει : "Ερωτάται το ανώτερο όργανο αντιπροσώπευσης των κοινών στη Σκιάθο και μάλιστα ειδικότερα για την Σκιάθο: “γνωρίζει αν αληθεύει μια τέτοια πολιτική εκ μέρους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας η οποία, σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο, θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια τέτοια πώληση; Και με ποια διαδικασία το κράτος δέχεται την νομιμοποίηση της πώλησης εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων; “ Ποιοι παράγοντες υπογράφουν μια τέτοια πώληση και ποιοι μπορούν να αποφασίσουν την πραγματοποίηση της πώλησης γης που ανήκει στη δικαιοδοσία των εκκλησιαστικών αρχών; Ως γνωστόν η εκκλησιαστική περιουσία είναι λαϊκή περιουσία και κύριός της είναι ο λαός της, τον οποίον εννοείται ότι εκπροσωπεί η εκκλησιαστική ιεραρχία. Και δεν είναι αποδεκτό από αυτόν τον λαό η πώληση της περιουσίας του όταν από αυτήν μπορεί να έχει οικονομική βοήθεια για την επιβίωσή του και την προστασία της ποιότητας της κοινωνικής ζωής του, ο ιδιοκτήτης της λαός. Η εκκλησιαστική περιουσία δεν επιβαρύνει κάποιον παράγοντα από την εκκλησιαστική ιεραρχία για να προβεί σε πώλησή της; Εκείνον που σίγουρα επιβαρύνει η απουσία αποδοτικής χρήσης για το λαό είναι μόνον ο λαός και ιδοκτήτης της και αυτός θα μπορούσε να έχει οφέλη από τη χρήση της την οποία υποχρεούται ο εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη λαού να εφαρμόζει αλλά δεν το κάνει. Είναι γνωστή η ιστορία του αγώνα της επιτροπής για τη δημιουργία αυτού που από τους αντιπάλους του λέγεται υποτιμητικά γηροκομείο, εννοώντας το υπάρχον άθλιο καθεστώς γηροκομείου που επικρατεί και διατηρείται από το κράτος. Ένα καθεστώς που το βλέπουμε να απεικονίζεται σε ότι αποκαλύπτεται από γνωστές επίκαιρες δημοσιεύσεις. Κάτι το οποίο είναι τόσο πλατιά αποδεκτό και όμως εξακολουθεί να διατηρείται, το καθεστώς που η επίσημη κρατική αρχή, τοπική και κεντρικότερη, δέχεται, να λειτουργεί σαν χώρος απόσυρσης μη αποθανόντων μέχρι του. Απόσυρση από την όποια χαρά της ελεύθερης εποικοινωνίας με την κοινωνία τους οι ηλικιωμένοι και οι χρονίως πάσχοντες οικονομικά δυσπραγούντες. Το γηροκομείο του καθεστώτος της δημοκρατίας της αγοράς ένας προθάλαμος νεκροταφείου. Αντί να έχει ανοιχτή στο λαό, την είσοδο και την διοίκηση μιας στέγης προστασίας των αδυνατούντων ατόμων να εκτελέσουν την κοινωνική στοιχειώδη λειτουργία αλλά και την στοιχειώδη υγειονομική πρόληψη και συντήρηση, ελαφρώνοντας τις οικογένειες που έχουν την κοντινότερη σχέση με τις ανάγκες αυτών των περιπτώσεων. Αντί δηλαδή να φροντίσει να νοιωθει ο λαός σπίτι του μια τέτοια δομή, φροντίζει να την φτιάξει έτσι ώστε να νοιώθει ότι πετάγεται έξω από το σπίτι του, ένα σπίτι που αποτελεί κοινοχτημονική ιδιοκτησία και όχι ατομική. Γι αυτό και έχει κατακτήσει μια αποκρουστική εικόνα το σημερινό καθεστώς αποθήκευσης ψυχών που η σημερινή δημοκρατία της αγοράς και οι οπαδοί της ονομάζουν γηροκομείο. Έχουν χάσει και οι λέξεις και η ίδια η γλώσσα το νόημά τους από την πρεμούρα προστασίας του αγοραίου σύγχρονου καθεστώτος. Τότε λοιπόν, πριν περίπου 18 χρόνια η τοπική εκκλησία προς τιμήν της και με μπροστάρη τον παπα-Γιώργη, σε συντονισμό με την επιτροπή για τη δημιουργία ενός λαϊκού δημοκρατικού γηροκομείου, πρόεδρος της οποίας ήταν ο αξέχαστος Θωμάς Παρίσης, αδερφός του σημερινού Γιάννη Παρίση και θείος της προέδρου του δημοτικου συμβουλίου και με δική του πρωτοβουλία είχε ξεκινήσει η κίνηση στη Σκιάθο για το θεμα αυτό, κίνηση η οποία τιμάει την ιστορία του λαού αυτού. Έφτασε στο σημείο η τοπική εκκλησιαστική αρχή δια στόματος του αναφερόμενου αγαπητού πατριώτη Σκιαθίτη και ιερέα, να προτείνει να παραχωρήσει το ακίνητο στον Άγιο Γεώργιο για την εγκατάσταση της ‘Στέγης ανοιχτής προστασία ηλικιωμένων χρονίως πασχόντων, οικονομικά δυσπραγούντων’ δημοτών μας. Αυτή η πρόταση σήμερα ακυρώθηκε πλην όμως ουδεμία δικαιολογία δόθηκε αλλά και από την δημοτική αρχή καμία ενέργεια δεν έγινε ώστε να αξιοποιηθεί η προσφορά αυτή η οποια φυσικά και δεν αντικαθιστά την υποχρέωση του κράτους του ίδιου το οποίο εισπράττει τους φόρους από αυτούς που στη συνέχεια αφήνει άστεγους, σπρώχνοντάς τους στον γλοιώδη καταπιώνα της αγοράς. Φυσικά και τότε η επιτροπή αυτή είχε φτάσει στο σημείο να προτείνει ένα σχήμα διοίκησης στο οποίο θα συμμετείχαν με έναν εκπρόσωπο οι στεγαζόμενοι, έναν εκπρόσωπο οι συγγενείς αυτών, δύο ο Δήμος και στην περίπτωση συμμετοχής της προσφοράς της εκκλησίας και ένας εκπρόσωπος αυτής στο Διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος το οποίο, θα αποτελούσε κοινή περιουσία των δημοτών της Σκιάθου. Όλοι οι εκπροσωποι θα εκλέγονταν με καθολική ψηφοφορία των δικαιούχων ομάδων, για δε τη δημοτική αρχή στους δύο εκπροσώπους της ο ένας προτείνοταν να ήταν ο εκάστοτε δήμαρχος. Φυσικά και θα μπορούσε το κάθε τι που γίνεται, όταν και όσο γίνεται, να εξελιχθεί σύμφωνα με επιστημονικά και δημοκρατικά κριτήρια τα οποία θα είχε την ευθύνη να διαφοροποιήσει με εισήγησή της η δημοτική αρχή. Βλέπουμε όμως σήμερα και την τοπική κρατική αρχή, δηλαδή την δημοτική αρχή, να αποστασιοποιείται από το αυτονόητο αυτό αίτημα για την προστασία της ποιότητας ζωής των δημοτών της σε αυτόν τον τομέα, των ηλικιωμένων χρονίως πασχόντων οικονομικά δυσπραγούντων ακόμα και στην ευθύνη που της αναλογεί για το πολύ απλούστερο και ανέξοδο θέμα της δημιουργίας ‘στέγης φιλοξενίας ασθενών και των συνοδών τους’ κοντά στο νοσοκομείο του Βόλου, αν και αυτό δεν επαρκεί σήμερα αφου χρειάζεται αντίστοιχη δομή και κοντά στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, όπως το αποδεικνύουν τα επίκαιρα περιστατικά περίθαλψης της υγείας όχι μόνο των κατοίκων της Σκιάθου αλλά και των υπολοίπων νησιών του συγκροτήματος των Βορείων Σποράδων, που εντάσσονται στην περιοχή της Μαγνησίας. Συννιστώσα μιας τέτοιας πρσπάθειας , αν υπήρχε ενδιαφέρον και όποτε αυτό εμφανιστεί ως λειοψηφική τάση στα έδρανα της δημοτικής αρχής, αποτελεί και ο απαραίτητος συντονισμός με τις υπόλοιπες δημοτικές νησιωτικές αρχές, κάτι το οποίο είναι αναγκαίο να γίνεται όχι μόνο για το θέμα της προστασίας της ποιότητας περίθαλψης του λαού των νησιών των Βορείων Σποράδων και στην περίπτωσή μας και κατ’ αρχήν του λαού της Σκιάθου. Η πληροφορία λοιπόν που αναφέρεται παραπάνω, βλέπουμε να βρίσκεται συνοχή και συμφωνία με την σπουδή των τοπικών αλλά και της Περιφερειακής κρατικής αρχής να φροντίσουν για την μη αγοραία στέγαση των αναγκών ποιότητας των ομάδων αυτών του λαού της Σκιάθου, καταγινόμενοι μάλιστα στο να πουλήσουν την κυριότητα ή και την χρήση των κοινοχτημονικών περιουσιακών στοιχείων του λαού, που δεινοπαθεί από την επέλαση της νόμιμης ανασφάλειας που έχει ανάγκη η αγοραία πολιτική και χτίζει το ίδιο το κράτος σήμερα με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι και παλιότερα έκανε. Καλείται το δυναμικό του λαϊκού στοιχείου στη Σκιάθο με οποιοδήποτε τρόπο νομίζει και μπορεί, να υποστηρίξει τον αγώνα για τη δημιουργία αυτών των δομών προστασίας της ποιότητας ζωής του που δικαιούται, ειδικότερα και εντονότερα στις σύγχρονες συνθήκες αυξανόμενης συνεχώς και νόμιμης ανασφάλειας.