Το τελευταίο διάστημα το Μουσείο Αλοννήσου έχει δεχθεί ένα σημαντικό αριθμό δωρεών από αντικείμενα ιδιαίτερου χαρακτήρα και αξίας, τα οποία πλέον θα συμπεριλαμβάνονται στα εκθέματα του μουσείου.   Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Μπανάι   Τα νέα εκθέματα ενισχύουν με την παρουσία τους την αφήγηση της περιόδου, που στο νησί της Αλοννήσου άνθιζε η αμπελουργία, μέσα από οικογενειακά ενθύμια και αντικείμενα χρηστικής για την περίοδο αξίας, το ταξίδι στην ιστορία του νησιού πλέκεται όλο και πιο πυκνά ενισχύοντας τον στόχο του Μουσείου Αλοννήσου και δίνοντας σε κάθε επισκέπτη του μια όλο και πιο ολοκληρωμένη εξιστόρηση. Σε αναρτήσεις του στην σελίδα του Μουσείου Αλοννήσου στο facebook ο κ. Κώστας Μαυρίκης μας δίνει μία εικόνα των εκθεμάτων που έλαβε ως δωρεά το μουσείο μαζί με τις θερμές του ευχαριστίες για τον κάθε έναν ξεχωριστά. Δείτε τις αναρτήσεις:

1. " Ο καλοί μας φίλοι από το Βόλο, Γιάννης και Βαρβάρα Τζίκα μας έχουν δωρήσει δεκάδες αντικείμενα από την δικιά τους συλλογή. Τώρα στείλανε το καταπληκτικό αυτό "κανόνι" για την φυλλοξέρα.  Για τους ποιο νέους πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτή η ασθένεια των αμπελιών άλλαξε όλη την φυσιογνωμία της Αλοννήσου. Όλο το νησί καταστράφηκε οικονομικά γιατί στηρίζονταν στο εμπόριο και παραγωγή του κρασιού. Αυτό το κανόνι είναι αμερικάνικο και το φέρανε με την ΟΥΝΡΑ (βοήθεια από Αμερική). Καρφώνετε στο χώμα και πατώντας το πάνω έμβολο, πήγαινε το φάρμακο κατευθείαν στην ρίζα. Είναι πολύ σπάνιο αντικείμενο και μέρος της ιστορίας της αμπελοκαλλιέργειας. Τους ευχαριστούμε θερμά. Γι αυτό αλλά και όλα όσα έχουν μέχρι τώρα προσφέρει. "

  2. " Παραδόθηκε στο μουσείο το μεγαλύτερο βαρέλι που είχε απομείνει στο νησί από την εποχή της μεγάλης παραγωγής κρασιού. Ο Κώστας Δροσάκης και ο Βασίλης Δροσάκης δώρισαν στο μουσείο το βαρέλι κρασιού 1500 λίτρων που ανήκε στον παππού τους Βασίλειο Στρουφλιώτη. Ήταν από τους δυνατούς παραγωγούς κρασιού με μεγάλη παραγωγή. Για πολλά χρόνια, όλο το νησί ζούσε από το κρασί. Τα άσπρα χώματα, ο προσανατολισμός στη ηλιοφάνεια και η αγάπη των αλοννησίων για την σωστή και δύσκολη καλλιέργεια του αμπελιού, έκανε το προϊόν της ανάρπαστο. Ο Βασίλης Στρουφλιώτης όταν η φυλλοξέρα κατέστρεψε τα κλίματα του νησιού, έβαλε δαμάσκηνα. Στον ίδιο χώρο όπου είχε την καρούτα για το πάτημα των σταφυλιών, έχτισε φούρνο αποξήρανσης. Αργότερα ασχολήθηκε με το εμπόριο, ανοίγοντας μπακάλικο στο Πατητήρι. Το βαρέλι κατασκευάστηκε επί τόπου από ντόπιο μάστορα και υπήρχε στον χώρο της κανούτας για τουλάχιστον 70 χρόνια,διατηρημένο σε άριστη κατάσταση. Ευχαριστούμε θερμά και τους δύο."   3." Μια άλλη ωραία έκπληξη μας περίμενε. Ο Κώστας Καλογιάννης και η αδερφή του Λίλα Καρακατσάνη μας έφεραν στο μουσείο τα αντικείμενα του πάππου τους του Γιάννη Χρήστου. Ο Γιάννης Χρήστου ήταν ο πρώτος οικιστής του Πατητηριού, που είναι και η πρωτεύουσα της Αλοννήσου. Εγκαταστάθηκε στο Πατητήρι που τότε ήταν έρημο γιατί ήταν ιστίο ράφτης με πολύ καλή φήμη στους καραβοκύρηδες των Β. Σποράδων.Έρχονταν από παντού για να τους ράψει πανιά για τα ιστιοφόρα και μάλιστα τα δύσκολα όπως οι φλόκοι,μετζάνες ή παπαφίγκους. Ταυτόχρονα ήταν κουρέας. Οποίος ναυτικός ήθελε να κουρευτεί πήγαινε με το βαλιτσάκι του μέσα στο ιστιοφόρο και τους κούρευε. Επίσης είχε την μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων με την Σκόπελο. Με το μικρό του ιστιοφόρο έκανε αυτό το ταξίδι 2 έως 3 φορές την εβδομάδα. Σε ένα τέτοιο ταξίδι δεν γύρισε ποτέ. Χάθηκε στον Άι Γιώργη που είναι το ποιο δύσκολο πέρασμα στο σύμπλεγμα των Σποράδων. Ο Δήμος Αλοννήσου του είχε αφιερώσει τον δρόμο προς την Μαρπούντα με το όνομα του. (Οδός οικιστού Γ. Χρήστου).