Αβίωτη στην κυριολεξία έχει γίνει η ζωή εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας γενικεύεται και εξαπλώνεται. Η κατάσταση αυτή οδηγεί εκατοντάδες εργαζόμενους στην εξαθλίωση, δεδομένου ότι η μισθοδοσία τους έχει αντικατασταθεί με «έναντι», που το τελευταίο διάστημα έχουν κι αυτά κοπεί. Οι εργαζόμενοι γίνονται συνεταίροι στις ζημιές και το φαινόμενο των απλήρωτων «γενικεύεται», με τις προφορικές καταγγελίες κάθε μήνα να ξεπερνούν τις 200. Οι επίσημες καταγγελίες είναι ωστόσο ελάχιστες, καθώς όλοι φοβούνται την απόλυση. Υπάρχουν πάρα πολλές επιχειρήσεις, που έχουν πολύ λίγους εργαζόμενους και παρ’ όλα αυτά είναι απλήρωτοι επί μήνες ή λαμβάνουν έναντι ποσά, που δεν τους επιτρέπουν να επιβιώσουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας και σύμφωνα με τις καταγγελίες που σχεδόν καθημερινά κατατίθενται, οι έξι στους δέκα εργαζόμενους λαμβάνουν τους μισθούς τους με καθυστέρηση μεγαλύτερη των δύο μηνών. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις οι εργοδότες ζητούν νέες μειώσεις, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα έξοδα και οι μισθοί δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ, ενώ όταν καλούνται σε διαδικασία εργατικών διαφορών, «σηκώνουν τα χέρια ψηλά». Ταυτόχρονα η ανασφάλιστη εργασία «σπάει» ρεκόρ και σύμφωνα με τα στοιχεία, ανασφάλιστοι είναι σε ποσοστό 46,9% οι αλλοδαποί εργαζόμενοι και σε ποσοστό 31% οι Έλληνες. Η πρωτοφανής κρίση δεν έχει δημιουργήσει μόνο στρατιά ανέργων, αλλά και την κατηγορία των «εγκλωβισμένων – απλήρωτων» απασχολουμένων. Πρόκειται, σύμφωνα με τα στοιχεία για το «βουβό» 40%-50% του εργατικού δυναμικού, που εργάζεται όταν οι εργοδότες του προσποιούνται πως τους πληρώνουν. Άνθρωποι δηλαδή που βρίσκονται στα όρια της υπομονής τους, καθώς από 2 έως και 8-10 μήνες είναι δίχως ουσιαστικό εισόδημα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τρεις στους δέκα εργαζόμενους έχουν υποστεί χωρίς καμία προειδοποίηση μείωση μισθού, ενώ σε εκατοντάδες έχουν αλλάξει μονομερώς οι συμβάσεις εργασίας σε εκ περιτροπής απασχόληση και ενημερώνονται γι’ αυτό εκ των υστέρων. Από την αλλαγή των συμβάσεων οι μειώσεις στους μισθούς φτάνουν το 40%, αλλά θα πρέπει να υπολογίσει κανείς και τη φορολογία. Οι εργαζόμενοι σε εμπόριο, επισιτισμό, τουρισμό και κλινικές, είναι οι πρώτοι στη λίστα των «ομήρων». Πληρώνονται με έναντι από 300 έως 500 ευρώ, ανάλογα την επιχείρηση, ενώ πολλοί εργοδότες στο μέταλλο και τις βιοτεχνίες επικαλούνται για τη μη καταβολή δεδουλευμένων την παθογένεια του κράτους, με την αργοπορία στην καταβολή των υποχρεώσεών του προς τον ιδιωτικό τομέα. Μια παθογένεια που έχει πνίξει εκατοντάδες επιχειρήσεις, αν αναλογιστούμε φυσικά και τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της οικονομίας. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ e-thessalia