Με τη σοφία των 96 χρόνων αντιμετωπίζει την πανδημία ο συνταξιούχος γιατρός Νίκος Ζαχαριάδης, από τους πρώτους Σκοπελίτες που έσπευσαν να εμβολιαστούν στο Κέντρο Υγείας του νησιού, προκειμένου να θωρακιστούν έναντι του αόρατου εχθρού. Ο πρώτος διευθυντής του Κέντρου Υγείας του νησιού μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ μετά τον εμβολιασμό, εκφράζοντας την ανησυχία του για την πανδημία, ενώ συνιστά σε όλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, προκειμένου να θωρακιστούν από τον κορονοϊό. Γέννημα και θρέμμα Σκοπελίτης, επισημαίνει ότι: «Δεν περίμενα τον εμβολιασμό με λαχτάρα, αλλά με μια προσδοκία και όχι τόσο για να γλιτώσω τη ζωή μου, γιατί είμαι υπέργηρος πλέον, αλλά πιο πολύ για να παρακινήσω και τους συμπολίτες μου να εμβολιαστούν». Από το 1956 και μέχρι τη συνταξιοδότησή του δραστηριοποιήθηκε ως γιατρός στη γενέτειρά του, ενώ, όπως αναφέρει, ανατρέχοντας στα χρόνια της νιότης «τα μεταπολεμικά χρόνια, μας ανέστειλαν την κατάταξη στον στρατό λόγω σπουδών και επειδή διέκοψα τις σπουδές μου και υπηρέτησα στον στρατό, κατόπιν συνέχισα στην Ιατρική». Φοίτησε στο Γυμνάσιο του Βόλου αρχικά, «κατόπιν έκλεισαν τα σχολεία λόγω του πολέμου και τελικά πήρα το απολυτήριό μου από τον Πειραιά, όπου είχα πάει για μερικούς μήνες, και έκανα φροντιστήριο για να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο», αφηγείται. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής και επέστρεψε στο νησί του σε νεαρή ηλικία, για να προσφέρει τις ιατρικές του γνώσεις, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Κοντά στον άνθρωπο Επέστρεψε στο νησί του για να προσφέρει και να βοηθήσει τον τοπικό πληθυσμό «και γιατί είχα και οικογενειακές υποχρεώσεις. Ημουν το μόνο παιδί ηλικιωμένων γονέων, του Ζαχαρία και της Αλεξάνδρας Ζαχαριάδη, και δεν μπορούσα να αποδεσμευθώ από την πατρίδα μου», αναφέρει με συγκίνηση. Οταν επέστρεψε στη Σκόπελο ως ιατρός, υπήρχαν δύο γιατροί στο νησί και κατά ευτυχή συγκυρία, δημιουργήθηκε παράρτημα του ΠΙΚΠΑ «και πήρα εκεί μια θέση. Όταν άνοιξε το Κέντρο Υγείας Σκοπέλου, ήμουν ο πρώτος διευθυντής», συνεχίζεται η αφήγηση. Ζει στο νησί με την αγαπημένη του σύζυγο Καίτη κι όπως υπογραμμίζει, αναφερόμενος στην πανδημία, «με ανησυχεί για όλο τον ελληνικό λαό, πόσο μάλλον που έχω γιο έγγαμο με δύο παιδιά στην Αθήνα, διότι η Αττική είναι εκτεθειμένη στην επιδημία». Σημεία κλειδιά για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού είναι κατ’ αρχάς η προφύλαξη. «Προφύλαξη σημαίνει να φορούμε τη μάσκα, για να μη μεταδίδουμε τον ιό, γιατί η μάσκα δεν σε προφυλάσσει από τον συνάνθρωπό σου, προφυλάσσει εσένα να μη μεταδίδεις», τονίζει. Δεύτερο βασικό σημείο είναι η συναναστροφή. «Αυτή η συναναστροφή των ατόμων είτε για λόγους εμπορικούς ή οποιουσδήποτε λόγους, η συμπλησίασις, είναι πάρα πολύ επικίνδυνη», τονίζει. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, στα πρώτα χρόνια της επιστροφής του στο νησί, θυμάται ότι δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο, τα χρόνια ήταν δύσκολα. Εκείνο που κρατάει, ωστόσο, στην καρδιά και την σκέψη του μετά από τριάντα τέσσερα χρόνια ευδόκιμης ιατρικής θητείας, είναι η διαπίστωση ότι: «Από την Ιατρική δεν κέρδισα οικονομικά. Κέρδισα την εκτίμηση της κοινωνίας, την οποίαν χαίρομαι ως τώρα, στα βαθιά μου γεροντάματα». taxydromos.gr