Βίωσε τον δικό του Γολγοθά σε νεαρή ηλικία, μέχρι να βρεθεί το πολύτιμο μόσχευμα, που έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητά του, δίνοντάς του το εισιτήριο ελπίδας για το μέλλον. Εννέα χρόνια μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς, ο 29χρονος Παναγιώτης Σταματίου από την Αλόννησο μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη στιγμή, που άλλαξε τη ζωή του, ανοίγοντας διάπλατα το παράθυρο της ελπίδα και της εθελοντικής προσφοράς. Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ Η περιπέτεια της υγείας του αποδείχθηκε καθοριστική για τις μετέπειτα σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, ενισχύοντας την επιθυμία για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και την στήριξη όσων βρίσκονται αντιμέτωποι με αντίστοιχα προβλήματα. Παράδειγμα θάρρους και κουράγιου ο κοινωνικός λειτουργός από την Αλόννησο που δεν το έβαλε κάτω, πορεύτηκε με δύναμη ψυχής μέχρι την πολυπόθητη στιγμή της μεταμόσχευσης καρδιάς στο Ωνάσειο στα 20 του χρόνια. Εννέα χρόνια μετά, έχει αλλάξει ριζικά η ζωή του κι έχει δημιουργήσει ομάδα στήριξης ασθενών, που είτε φέρουν τεχνητή καρδιά είτε βρίσκονται στη λίστα αναμονής του Ωνάσειου, για το μεγάλο δώρο, το μόσχευμα που θα αλλάξει τη ζωή τους. Μέσα από την προσωπική του επίπονη πορεία, ο Παναγιώτης Σταματίου άντλησε κουράγιο, δύναμη και ελπίδα, αλλά κυρίως διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, στηρίζοντας με ζέση, όσους βρίσκονται αντιμέτωποι με ανάλογες καταστάσεις. Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη ζωή του, αναφέρει ότι «το πρόβλημά μου ξεκίνησε σε ηλικία 10 ετών, όταν διαγνώστηκε φύσημα στην καρδιά, οπότε μετά από άλλες εξετάσεις, εντοπίστηκε το πρόβλημα, που ήταν διατατική καρδιοπάθεια. Δύο χρόνια μετά, μου τοποθέτησαν απινιδωτή, διότι διαπιστώθηκε ότι σημειώνονταν μικρές παύσεις της καρδιάς και μέχρι τα 18 μου έφερα τον απινιδωτή. Στα 18 μου διαγνώστηκα με καρδιακή ανεπάρκεια και από τα 18 μέχρι τα 19, ήμουν στη λίστα αναμονής του Ωνάσειου. Σε ηλικία 19 ετών έβαλα την τεχνητή καρδιά και στα 20 μου χρόνια, το 2011, πραγματοποιήθηκε η μεταμόσχευση καρδιάς». Δεν το έβαλε κάτω Παρά το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισε, δεν το έβαλε κάτω, περιμένοντας υπομονετικά τη στιγμή που θα άλλαζε η ζωή του. «Η ζωή ενός ατόμου που έχει ανεπάρκεια καρδιάς, αλλάζει από την στιγμή που βάζει την τεχνητή καρδιά. Όταν οι γιατροί διαγιγνώσκουν ότι η τελική θεραπεία, μέχρι την μεταμόσχευση του ασθενή, πρέπει να γίνει με το μεταβατικό στάδιο της τεχνητής καρδιάς, όταν φέρεις την τεχνητή καρδιά, αρχίζει και αλλάζει το βιοτικό επίπεδο που είχες», υπογραμμίζει. Περιγράφοντας τις δυσκολίες που βίωσε, αναφέρεται στη δύσπνοια, την κόπωση, τη συχνή νοσηλεία στο Νοσοκομείο, ενώ επισημαίνει ότι με την τεχνητή καρδιά και την, στη συνέχεια, τη μεταμόσχευση «η κατάσταση σταθεροποιείται, γιατί η λειτουργία της καρδιάς επανέρχεται το 100%. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει και από τους πρώτους έξι μήνες, μπορείς να ξαναμπείς κανονικά στη ζωή σου». Παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας, κυνήγησε το όνειρό του για μόρφωση. Φοίτησε σε νυχτερινό σχολείο και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο, στην Σχολή Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. «Θεωρώ ότι όλο το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα και ο τρόπος που το αντιμετώπισα, με οδήγησε να κάνω κάποιες επιλογές μετέπειτα στη ζωή μου. Εφόσον έβαλα τεχνητή καρδιά συνέχισα τη ζωή μου, επειδή μπορούσα να κάνω τα αυτονόητα. Να καθίσω στην καρέκλα, για παράδειγμα, για δέκα λεπτά. Ξεκίνησα το νυχτερινό σχολείο, που με έφερε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση» τονίζει. Εθελοντική προσφορά Οδηγήθηκε στις κοινωνικές σπουδές για να γίνει χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο, να μπορεί να προσφέρει, έχοντας πάντα ως οδηγό και μότο ζωής την κοινωνική αλληλεγγύη. Σήμερα, στα 29 του χρόνια, με βάση τις γνώσεις που έχει πάρει από τη Σχολή του, από τα βιώματα που έχει ζήσει, από το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, έχει δημιουργήσει μια εθελοντική ομάδα με τα άτομα που είναι στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς, και βασικότερα με τα άτομα που φέρουν τεχνητή καρδιά. «Τα άτομα που φέρουν τεχνητή καρδιά προέρχονται από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, όπως Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, Εδεσσα, μπορεί να είναι Κύπριοι που έρχονται στην Ελλάδα λόγω του ότι δεν υπάρχει μεταμοσχεύτηκε κέντρο στην Κύπρο, οπότε προσφέρω τη βοήθειά μου, εθελοντικά, για την ένταξη αυτών των ατόμων σε ένα καινούργιο κοινωνικό περιβάλλον, σε μια καινούργια ζωή», επισημαίνει. «Δραστηριοποιούμαι εθελοντικά μέσα στο Ωνάσειο με τη βοήθεια και των συλλόγων που έχουμε σαν μεταμοσχευμένοι καρδιάς, γιατί η αναμονή στη λίστα για μεταμόσχευση καρδιάς, διαρκεί από ένα μέχρι τέσσερα χρόνια, μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα» προσθέτει. Με πολλή προθυμία προσφέρει ενημέρωση για πρακτικά ζητήματα που αφορούν προνοιακά είτε ασφαλιστικά θέματα, φαρμακευτική κάλυψη από το κράτος για όσους φέρουν τεχνητή καρδιά, αλλά και στήριξη σε κοινωνικό επίπεδο. «Πολλοί δεν έχουν κοινωνικό περίγυρο στην Αθήνα, οπότε νιώθουν ότι υπάρχει μια κοινωνική οικογένεια, μια μεγάλη παρέα, που ο ένας βοηθάει τον άλλο» εξηγεί. Με την βοήθεια της εθελοντικής ομάδας, οι ασθενείς αισθάνονται ότι έχουν έναν δικό τους άνθρωπο σε μια καίρια στιγμή της ζωής τους, με την συγκεκριμένη δραστηριότητα να μετράει ήδη δύο χρόνια και να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους ασθενείς του Ωνάσειου. «Παράλληλα, έχουμε δημιουργήσει και ομάδα στο facebook που είναι κλειστή, για να ενημερώνονται οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για διάφορα θέματα, για να δίνουμε απαντήσεις σε ερωτήματα και προβληματισμούς που έχουν τα άτομα και οι συγγενείς τον πρώτο καιρό που βάζουν το μηχάνημα, διότι έχουν απορίες για τη νέα τους κατάσταση και ανάγκη για επικοινωνία. Επίσης, έχουμε δημιουργήσει μέσω messenger μια ομάδα όπου συμμετέχουν όσοι φέρουν τεχνητή καρδιά και οι συγγενείς τους, για να νιώθουν ότι υπάρχει αυτός ο κοινωνικός δεσμός. Η κοινωνική ομάδα που μπορεί να τους στηρίξει, να νοιώσουν οικεία», υπογραμμίζει ο Παναγιώτης Σταματίου.   Προσφέρει ελπίδα και κουράγιο Στα 29 του χρόνια προσφέρει ελπίδα στους ασθενείς, διότι στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν την δική τους κατάσταση και παίρνουν θάρρος για να αντιμετωπίσουν την δύσκολη συνθήκη που βιώνουν. Η προσωπική του περιπέτεια έγινε το εφαλτήριο για εντονότερη κοινωνική προσφορά, χωρίς να λησμονεί ποτέ την στήριξη των κατοίκων της Αλοννήσου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του. «Από την πρώτη στιγμή είχαμε στήριξη από το νησί και από τον δήμαρχο Πέτρο Βαφίνη και από συγγενείς μας και από το γενικό πληθυσμό της Αλοννήσου», υπογραμμίζει, ενώ προσθέτει: «Στην Αλόννησο πηγαίνω τις γιορτές, γιατί όλη η οικογένειά μου είναι από κει και όλο το κοινωνικό φάσμα». Στόχος και όνειρό του είναι να προσφέρει «χαρά και βοήθεια στους ανθρώπους», ενώ τονίζει ότι «η περίοδος της πανδημίας απαιτεί προσοχή και τήρηση των μέτρων. Παρά τις δυσκολίες, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για την κοινωνική προσφορά». Το μήνυμα που απευθύνει σε όσους περιμένουν το μόσχευμα που θα τους αλλάξει τη ζωή είναι «να μην χάνουν την αισιοδοξία τους. Ηρθαμε στη ζωή για να παλεύουμε, ο καθένας στιες καταστάσεις ζωής που βιώνει, οπότε χρειάζεται αισιοδοξία». Η ευχή του για την καινούργια χρονιά που ανέτειλε, είναι «υγεία σε όλο τον κόσμο, χαρά και να μην μένουν σε δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτό που με βοήθησε, είναι ότι δεν έδινα μεγάλη έμφαση στα δυσάρεστα σημεία της ζωής μου. Ζούσα το πρόβλημα, και το ξεπερνούσα, με το να χαίρομαι σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Όλα τα βιώματα, είτε είναι θετικά είτε αρνητικά, κάτι έχουν να μας δώσουν στο τέλος της ημέρας. Οπότε να μην προσκολλόμαστε σε καταστάσεις του παρελθόντος, αλλά να ψάχνουμε να βρούμε για ποιο λόγο τις βιώσαμε και τι μας δίδαξαν».