λυκοχάραμα 4ης Μαρτίου 1851. Κυριακή Β’ Νηστειών. Εορτή Γρηγορίου Παλαμά. 35 μέρες πριν το Πάσχα. Γεννιέται στην άσημη τότε Σκιάθο, σε σπιτάκι που δεν διασώθηκε και βρισκόταν πίσω απ’ το μετέπειτα πατρικό και σημερινό μουσείο Παπαδιαμάντη, το 2ο αγόρι και 4ο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου Εμμανουήλ, ιερέα, και Γκιουλιώς Μωραΐτη. Το 1848 είχε προηγηθεί η Χαρίκλεια και το 1845 η Ουρανία. Ακόμα πιο πριν, στις 26/2/1843, είχε γεννηθεί ο Εμμανουήλ που έζησε μόλις δυο χρόνια. Αυτό οδήγησε τον πατέρα του να τάξει το νεογέννητο και να παραγγείλει στην Πόλη την εικόνα των Αγίων Μερκουρίου και Αλεξάνδρου. Η εικόνα έφθασε ένα χρόνο μετά και πήρε τη θέση της στα εικονίσματα του σπιτιού. Μπροστά της έκαιγε μόνιμα σ’ ένα κρεμασμένο φανάρι με τζάμια, το καντήλι που το άναβαν πάντα με κερί, «ποτέ με σπίρτο. Εθεωρείτο ασέβεια αυτό. Πρώτα λοιπόν το κερί με το σπίρτο, και από το κερί το καντήλι…», έγραψε ο Κώστας Φαλτάιτς σε άρθρο του με τίτλο «το σπίτι του Παπαδιαμάντη» στη ‘’Νέα Εστία’’ τα Χριστούγεννα του 1941. Ένα μήνα και κάτι μετά τη γέννησή του, στις 9 Απριλίου 1851, δεύτερη μέρα του Πάσχα, θα βαφτίσουν το παιδί και θα το ονομάσουν Αλέξανδρο. «Έτυχε δε τότε, ενώ ο βαπτίζων αυτόν παπά Νικόλαος έρριπτεν το έλαιον εις την κολυμβήθραν, να σχηματιστεί αυτομάτως επί του ύδατος αυτής σταυρός δια του ελαίου…», σημάδι πως το παιδί θα μεγαλουργήσει, όπως το ερμήνευσε ο παπά- Νικόλας και μας πληροφόρησε ο παπα- Γιώργης Ρήγας.