Στις εποχές των μεγάλων λοιμών που θέριζαν τον κόσμο καθώς δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα η θεραπεία τους, στη Σκιάθο λειτουργούσε εν είδη καραντίνας, λοιμοκαθαρτήριο. Μετά την επάνοδο των κατοίκων από το Κάστρο στη σημερινή πόλη -όπου βρισκόταν και η αρχαία- δημιουργήθηκε πρόχειρο δημοτικό λοιμοκαθαρτήριο στο Μπούρτζι που λειτούργησε μέχρι το 1836, όταν και μεταφέρθηκε επί δημαρχίας Αναγνώστη Μπονάκη (πολιτικού αγωνιστή του 1821) στον Άγιο Γεώργιο και αργότερα έγινε δημόσιο. Το 1853, επί Αλέξανδρου Επιφ. Καλοειδή (πλοίαρχου), χτίστηκε με έξοδα της Κυβέρνησης, στην Πούντα, τα Λαζαρέτα (λοιμοκαθαρτήριο) το οποίο όμως δεν λειτούργησε γιατί κρίθηκε ακατάλληλο. Ωστόσο υπήρξε και παραμένει ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά παραθαλάσσια κτήρια με τη μεγάλη πέτρινη σκάλα να δεσπόζει κάθετα στην πλαγιά και να καταλήγει στο μικρό λιμανάκι, δίπλα στη μαγευτική αμμουδερή αγκαλιά. Κατά τη μεγάλη επιδημία χολέρας του 1865-1866, λειτούργησε, επί Γεωργίου Μπούρα (πλοιάρχου,αγωνιστή του 1821) λοιμοκαθαρτήριο στο Μεγάλο Τσουγκριά κι ήταν αυτό που έδωσε το σκηνικό στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, να γράψει το υπέροχο διήγημα "Βαρδιάνος στα Σπόρκα" που διηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως. Αυτή μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα, επιχόλερα καράβια), προκειμένου να σώσει το γιό της. Iστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε την Eυρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβε τότε η ελληνική κυβέρνηση. Εν κατακλείδι, οι θλιβερές ιστορίες των λοιμοκαθαρτήριων διδάσκουν πως υπήρξαν και εποχές πολύ χειρότερες...