Η παραδοσιακή φορεσιά κάθε τόπου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού του πολιτισμού και μάλιστα τη σημαία του. Στην Σκιάθο η γυναικεία ενδυμασία τιμήθηκε και φορέθηκε σχεδόν μέχρι και τα μισά του 20ου αιώνα. Η αντρική αντίθετα, σταμάτησε να φοριέται αμέσως μόλις επέστρεψαν οι κάτοικοι από το Κάστρο στην αρχαία πόλη (1829)- τη σημερινή, γι' αυτό και γνωρίζουμε ελάχιστα σχετικά: Έμοιαζε μ' εκείνη των Υδραίων και περιελάμβανε βράκες, φέσι και φούντα, όπως απεικονίζεται και παρακάτω, στη σπάνια φωτογραφία που υπάρχει στο Πνευματικό Κέντρο ενοριών Σκιάθου όπου βλέπουμε ένα καστρινό ζευγάρι! Για τη γυναικεία όμως φορεσιά, που ήταν πλουσιότατη, δεν φτάνουν οι σελίδες ενός βιβλίου για να περιγραφεί λεπτομερώς και με όλες τις παραλλαγές της. To έκανε άλλωστε ο μακαριστός παπά- Γιώργης Ρήγας στα βιβλία του για τον λαϊκό πολιτισμό της Σκιάθου. Ωστόσο, για τις ανάγκες του άρθρου, θα περιοριστώ στα λόγια της Βαγγελιώς, της γνωστής ηρωίδας του βιβλίου μου 'Ναυαγισμένοι έρωτες' : "Από κάτω το κολοβόλι, κάτασπρο, μπουζάτο, μετά η φορεσιά με τις πιέτες στο ποδοίρ, ύστερα η ολομέταξη πουκαμίσα, κόκκινη με χρυσά μανίκια και χρυσή τραχλιά, από πάνω το βελούδο γνάκι κι η λευκή μαντίλα, αλέμι για γάμο, κι η ζώνη με τα τσαπράκια. Φορεσιά ασήκωτη, ακριβή, ανεκτίμητη για να τη βλέπουν να χαίρονται και να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν και να μη ξεχνούν οι νέοι...''