Είναι γνωστό πως περί τα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου, στη Σκιάθο έζησαν και άκμασαν οι λεγόμενοι Κολλυβάδες Όσιοι Πατέρες. Αναγκάστηκαν να φύγουν από το Άγιο Όρος και, μεταξύ των άλλων, εγκαταστάθηκαν και στο νησί όπου ίδρυσαν την Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού μεταφέροντας εκεί τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, τα αγιορείτικα έθη και μελωδήματα για τα οποία υπερηφανεύεται ότι τα διατηρεί ακόμα η Σκιάθος. Τελευταίος εξ αυτών υπήρξε ο Σκιαθίτης Γέροντας Διονύσιος (1802-1887), γιος του διδάσκαλου του Γένους Επιφάνιου Δημητριάδη και πνευματικός πατέρας των δύο Αλεξάνδρων. Περί του βίου του έχουμε γράψει εδώ: https://old.skiathoslife.gr/o-osios-dionysios-ek-skiathou-kai-i-sigi-tis-geneteteiras-tou-tou-giorgou-sanida/. Eν προικειμένω θα περιοριστούμε στη συμβολή του στην καθιέρωση του Αγειορίτικου τυπικού που εξακολουθεί να ακολουθείται στην εκκλησιαστική Σκιάθο. Ο Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης σε άρθρο του στην Πεμπτουσία (8-5-2015) με τίτλο «Ο γέρων Διονύσιος Σκιαθίτης και τα Προσκυνήματα της νήσου» αναφέρει τα εξής: «ο Γέροντας (Διονύσιος) με το κύρος του καθιέρωσε το αγιορείτικο τυπικό και στις ενορίες της Σκιάθου, ευλαβείς ιερείς των οποίων υπήρξαν αυστηροί τηρητές του μέχρι τις ημέρες μας, όπως ο πατέρας του Α. Παπαδιαμάντη παπα-Αδαμάντιος, ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Μπούρας και ο οικονόμος Γεώργιος Ρήγας.». Αυτόν τον άγιο Άνθρωπο τον συκοφάντησαν πως εργάζεται εναντίον του Όθωνα επειδή δεν τον μνημόνευε στις λειτουργίες του. Έτσι κατά τη θητεία του ως Ηγούμενος της Παναγίας Κουνίστρας, την οποία και ανακαίνισε εκ βάθρων, το Πάσχα του 1852, κατέφθασε στη Σκιάθο, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, πλοίο του πολεμικού ναυτικού. Οι απεσταλμένοι αξιωματικοί βρήκαν τον Γέροντα κατά την ώρα της λειτουργίας στο μοναστήρι. Τον παρέλαβαν και τον οδήγησαν στο λιμάνι της Σκιάθου με το ράσο του μόνο, χωρίς να πάρει τίποτε άλλο μαζί του…. Πριν τη Λαμπρή λοιπόν, ακολούθησε σιωπηλός το δρόμο της εξορίας, στην Ύδρα πρώτα και μετά στη Θήρα…