Αν κάτι παραμένει στη σημερινή Σκιάθο από εκείνη της εποχής των δύο Αλεξάνδρων -τηρουμένων των αναλογιών- είναι η πασχαλιάτικη ατμόσφαιρα του νησιού που κρατάει με νύχια και με δόντια το πατροπαράδοτο Αγιορείτικο τυπικό της ορθοδοξίας και γι’ αυτό καθίσταται μοναδική. Οι καμπάνες των εκκλησιών έχουν την τιμητική τους. Οι γλυκές ψαλμωδίες φτάνουν παντού. Οι γυναίκες βάφουν τ’ αυγά, ζυμώνουν τα τσουρέκια, τις σκιαθίτικες κοκκώνες για τα βαφτισιμιά τους. Τα παιδιά τη Μ. Πέμπτη άδουν το μοιρολόγι της Παναγίας σε κάθε σπίτι κρατώντας « ὑψηλὸν καλάμινον σταυρὸν…μὲ ρόδα εὐώδη καὶ μὲ μήκωνας κατακοκκίνους, μὲ δενδρολίβανον καὶ μὲ ποικιλόχροα ἀγριολούλουδα». Το βράδυ, στα μισά από τα δώδεκα Ευαγγέλια, τοποθετείται ο Εσταυρωμένος στο κέντρο των εκκλησιών. Ο κόσμος κατακλύζει τους τρεις λειτουργούντες ναούς- δύο στο χωριό κι ένας στο βουνό- Γυναίκες και παιδιά αναλαμβάνουν το στολισμό των Επιταφίων το πρωί της Μ. Παρασκευής. Φέρνουν απ’ τις αυλές σε καλάθια τα ωραιότερα άνθη της άνοιξης όπως ολόλευκα κρίνα, ακόμα και νερό σε πήλινα δοχεία για ν’ αγιαστεί. Τα παιδιά περνούν τρεις φορές κάτω απ’ το ιερό κουβούκλιο. Στα αναλόγια ομάδες πιστών άδουν τα εγκώμια αυτοβούλως. Όλη τη μέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Στις δέκα το βράδυ, πρώτη η περιφορά του Επιταφίου στην Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού. Περιφορά στο βουνό υπό τους ήχους των αηδονιών και θέα την αργυρόχρωμη, «ὑπὸ τὸ ἀμαυρωθὲν φέγγος τῆς φθινούσης σελήνης», θάλασσα. Στο χωριό πολλοί ξενυχτούν ως τις μία το ξημέρωμα του Μ. Σαββάτου που ξεκινά η Ακολουθία του Επιταφίου! Περί το λυκαυγές, λίγο πριν το γλυκοχάραμα, «ὅτε δὲν εἶναι οὔτε ἡμέρα οὔτε νύξ», ξεκινά η περιφορά των δύο επιταφίων στο φωταγωγημένο λιμάνι και ανά τας ρύμας και τας οδούς της πολίχνης. Οι αναμμένες λαμπάδες στο κουβούκλιο το κάνουν να μοιάζει με τα ολόφωτα αραγμένα πλοία! Οι πιστοί ακολουθούν άδοντας περιπαθώς τους επιτάφιους θρήνους κατά τις προσταγές του προεξάρχοντος τελάλη. Απ’ τα μπαλκόνια οι γιαγιάδες ραίνουν το περιφερόμενο εκκλησίασμα. «Καὶ ἡ αὔρα πραεῖα’’ κινεί ‘‘ἠρέμα τοὺς πυρσούς, χωρὶς νὰ τοὺς σβύνῃ, καὶ ἡ ἄνοιξις’’ πέμπει ‘‘τὰ ἐκλεκτότερα ἀρώματά της εἰς τὸν Παθόντα καὶ Ταφέντα, σαν να συμψάλλει και αυτή ‘‘«ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον!» καὶ ἡ θάλασσα φλοισβίζουσα καὶ μορμύρουσα παρὰ τὸν αἱγιαλὸν’’ επαναλαμβάνει ‘‘«οἴμοι! γλυκύτατε Ἰησοῦ!» Με την επιστροφή στους ναούς, απόλυτη, κατανυκτική σιωπή. Όλοι κυκλώνουν τις κλειστές πύλες τους με δέος. Ακούγεται μόνο το Άρατε πύλας, η θεατρική αναπαράσταση της καθόδου του Χριστού στον Άδη. Στο τέλος οι λαμπάδες του Επιταφίου και τα άνθη του γίνονται ανάρπαστα. Μεταφέρεται η ευλογία στα σπίτια… Μ. Σάββατο. Ημέρα προσμονής της Ανάστασης. Καταφθάνει το Άγιο φως απ’ τα Ιεροσόλυμα. Δώδεκα τα μεσάνυχτα. Μετά το ‘’Δεύτε λάβετε Φως’’, το ‘’Χριστός Ανέστη’’ « ἐν κρότοις πιστολισμῶν καὶ κροταλισμοῖς καψυλίων». Λευκές αναστάσιμες λαμπάδες φωτίζουν τα στενοσόκακα και αχνιστή μαγειρίτσα μοσχοβολά στα σπίτια. Τσούγκρισμα κόκκινων αυγών. Ευχές χαράς κι ελπίδας…