Οι χαρταετοί συμβολίζουν τα πουλιά που θέλουμε να πάρουν μακριά τις σκοτούρες και τις αρρώστιες του χειμώνα. Και ποιος άλλος είναι άξιος να τους πετάξει, από τα μικρά παιδιά; Τέτοιες μέρες ο αετός ήταν έτοιμος να δανείσει τα φτερά του στη φαντασία μας και να ανεβάσει ψηλά την περηφάνια μας. Ο καθένας του έδινε μέγεθος ανάλογα με την ηλικία και το μπόι του. Στα μικρά έφτιαχναν οι γονείς κατσούλες από κόλλες τετραδίου για να τις σηκώσουν με την κλωστή και να συμμετέχουν κι αυτά στο πανηγύρι του ουρανού. Πηγαίναμε όλοι μαζί, συνήθως μόνο αγόρια και φυσικά χωρίς συνοδεία γονιών, στο ύψωμα και το άνοιγμα της Δεξαμενής του Κοτρωνιού όπου φυσούσε μόνιμα o άνεμος απ’ το Ξάνεμο και διευκόλυνε στο πέταμα των αετών πάνω απ’ όλο το χωριό για να τους βλέπουν όλοι και ειδικά οι αντίζηλοι της πέρα γειτονιάς. Εκεί, δίπλα στο καντηλάκι, τους αμολούσαμε έναν- έναν και κάποιοι έφευγαν τόσο μακριά που ίσα έβλεπες τη μαύρη κουκκίδα τους. Μα κι αν τύχαινε βροχή ή πλήρης άπνοια ή νοτιάς την Καθαρά Δευτέρα, δε μας ένοιαζε και πολύ καθώς το έθιμο κρατούσε τόσο, όσο να το βαρεθούμε. Το φτιάξιμο του αετού τις παραμονές ήταν επίσης ολόκληρη τελετουργία. Παίρναμε ένα καλάμι, το σχίζαμε και βγάζαμε τρεις πήχεις που στις άκρες τους κάναμε εγκοπές. Ύστερα, δέναμε με το σπάγγο ένα εξάγωνο και το ξαπλώναμε πάνω στην εφημερίδα. Γυρίζαμε τα περιθώρια προς τα μέσα και τα κολλούσαμε με υγρό ζυμάρι. Έπειτα φτιάχναμε τα ζύγια της ουράς. Αυτά είχαν ακριβώς το ίδιο μέγεθος και η ουρά έπρεπε να είναι 4 φορές μεγαλύτερη από τον αετό και γινόταν πάλι με κομμάτια μιας παλάμης απ’ την εφημερίδα τα οποία πρασαρμόζαμε ανά περίπου 20 εκατοστά. Τέλος δέναμε με δυο σχοινιά τα κεντρικά ζύγια κι εκεί ήταν όλη η μαστοριά του αετού καθώς έπρεπε να σχηματίζουν ισοσκελές τρίγωνο για να ισορροπεί το πέταγμά του. Αλευρωμένοι και χαρτομένοι ακόμα, έπειτα απ’ όλα αυτά, τρέχαμε για την πρώτη πρόβα. Και φυσικά, δεν κρατιόμαστε για το επίσημο και λυτρωτικό :’αμόλα καλούμπα’ της Καθαράς Δευτέρας!