«Εἰς ὁποιανδήποτε νῆσον καὶ ἂν ἀποβιβασθῇς, θὰ ἀπαντήσῃς τὸν ναὸν τοῦ ἁγίου Νικολάου μικρὸν ἢ μέγαν, μὲ μάρμαρα ἢ μὲ πλίνθους. Ὁ ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ Παπποῦς τοῦ ναυτικοῦ μας, ἡ γλυκυτέρα τοῦ ναύτου παραμυθία· τῶν θαλασσῶν ὁ Ἅγιος». («Τῶν θαλασσῶν ὁ Ἅγιος» Ἀλεξ. Μωραϊτίδη) «…τὰ Κοτρώνια, ὁ φαιὸς πετρόλοφος, ὁ ἀνέχων τὴν κορυφὴν ὑψηλά, καὶ ἐπιστεφόμενος ἀπὸ τὸν ναΐσκον τοῦ Ἁγ. Νικολάου, τοῦ ὁποίου ἡ κανδήλα φέγγει ὅλην τὴν νύκτα ὡς παρήγορος πυρσὸς εἰς τοὺς εἰσπλέοντας ναυτικούς·» (« Τα δύο κούτσουρα» Αλέξ. Παπαδιαμάντη) Όπου οι δύο Αλέξανδροι επικαλούνται στο έργο τους το ναό του Αγίου Νικολάου στη χώρα της Σκιάθου, αναφέρονται στον μικρό Αι Νικόλα, κτίσμα του 18ου αιώνα που υπήρχε στις μέρες τους και που τώρα γιορτάζει στις 20 Μαΐου, της Ανακομιδής Και Μετακομιδής Του Ιερού Λειψάνου Του, όπως και ο Άγιος Νικόλαος στην Καστροπολιτεία. Η καινούργια εκκλησία στην κορυφή του Κοτρωνιού με την πανοραμική θέα στο λιμάνι και το ψηλό καμπαναριό, χτίστηκε το 1931, συνεπώς, δεν την πρόλαβαν οι δύο Αλέξανδροι. Ο Μωραϊτίδης ειδικά για τον Άγιο Νικόλα, αφιέρωσε το διήγημα «Τῶν θαλασσῶν ὁ Ἅγιος» ενώ το διήγημά του ‘’με τα πανιά’’, το καλύτερο κατά πολλούς που έχει γραφτεί ποτέ στην ελληνική ταξιδιωτική λογοτεχνία, κλείνει με μια συγκινητική υπόμνηση της άλλοτε κραταιάς σκούνας που κάποτε αρμένισε μαζί της ως την Κωνσταντινούπολη, και τώρα κρέμεται ως τάξιμο απ’ τον πολυέλεο του ταπεινού ναΐσκου: «Και μόνην ευχαρίστησιν πλέον αισθάνομαι να εκκλησιάζωμαι εις τον ναόν του αγίου Νικολάου — επάνω εις τα Κοτρόνια — εις την υψηλήν πετρώδη της νήσου κορυφήν. Και όταν ο Γέρω-Συμβίας ο κορακοζώητος, ανάπτη τον μέγαν πολυέλαιον και σείη αυτόν, μ' αρέσει να βλέπω να σείεται μετ' αυτού και η ασημένια σκούνα, η οποία κρέμεται από τον μέγαν του ναού πολυέλαιον, υπό τον θόλον, τάξιμον ευλαβές του πλοιάρχου μου…»