Ιούλιος 1978. Εξαιρετικά ντελικάτοι οι φοιτητές από τη συμπρωτεύουσα που νοίκιασαν τη διαθέσιμη κάμαρα για τις διακοπές τους στο σπίτι της Μαρίτσας. Μεσημεριάτικα, με το που πάτησαν το πόδι στο δωμάτιο, ξεσήκωσαν τον κόσμο επειδή είδαν κάτι με τεράστια πόδια και γουρλωμένα μάτια που τους φάνηκε εντελώς αηδιαστικό. Το βάφτισαν ακρίδα και το βρήκαν να κάθεται ανέμελα σκαρφαλωμένο στην κουρτίνα απ’ το παράθυρο.

Η Μαρίτσα, η οικοδέσποινα, έσπευσε, όσο μπορούσε πιο γρήγορα, για να δει σε τι ακριβώς οφείλεται ο μέγας πανικός. Σαν είδε πως πρόκειται για το αλογάκι της Παναγίας, έκανε αμέσως μεταβολή. Δεν ήθελε να σκοτώσει ένα έντομο που υπέθετε πως όλο και κάποια σχέση θα έχει με την Παναγιά για να το λένε έτσι.

Κατέβηκε κουτσά- στραβά τη σκάλα και ξύπνησε τον άντρα της στο ισόγειο που απολάμβανε, όπως πάντα, τη μεσημεριανή του σιέστα σαλιώνοντας το στρώμα. Καλύτερα να τον έσφαζες, παρά να τον ξυπνούσες το μεσημέρι. Η γυναίκα του είπε πως ουρλιάζουν από πάνω οι νέοι νοικάρηδες και προφασίστηκε πως δεν ξέρει το γιατί και τάχα πως ξαφνικές σουβλιές στο γόνατό της δεν την αφήνουν να πάει να δει τι γίνεται, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να τον ξυπνήσει.

Εκείνος σηκώθηκε έξαλλος κι αμόλησε προς τη γυναίκα και τους νοικάρηδες όλα τα γαλλικά που’ μαθε στο στρατό. Ύστερα, έβαλε το παντελόνι του όπως να’ ναι κι ανέβηκε ως τον όροφο. Οι δυο νεαροί στέκονταν σαν τις γάτες στο χαγιάτι κάτω απ’ την κληματαριά και όταν έφθασε, του είπαν τα φοβερά χαμπέρια. Τους κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με όλη την περιφρόνηση της Πηνελόπης προς τους μνηστήρες κι ύστερα μπούκαρε στην άδεια κάμαρα έτοιμος να κάνει φόνο.

Σαν είδε τ’ αλογάκι, χτύπησε μια τα παλαμάκια του και το ζωντανό έγινε ένα με την κουρτίνα αφήνοντας πάνω της την ακτινογραφία του. Ο άντρας μάζεψε το σκουπίδι του και βγήκε απ’ το δωμάτιο. Κρατώντας το απ’ τα ακροδάχτυλα τους έδειξε το λείψανο του εντόμου και τους είπε:

-Γι’ αυτό με ξυπνήσατε βρε; Σαν δεν ντρεπόσαστε κοτζάμ άντρες. Και μετά θέλουμε να πάρουμε την Πόλη…

Οι ντελικάτοι φοιτητές μέσα απ’ τα γυαλιά τους χαμήλωσαν τα μάτια ως το πάτωμα και μπήκαν στο δωμάτιο σαν τις βρεγμένες κότες.

Η ολιγοήμερη διαμονή τους στο σπίτι δεν περιελάμβανε στο εξής ανοικτό παράθυρο παρότι ο υδράργυρος πλησίαζε το σαραντάρι. Φρόντιζαν μάλιστα να βγαίνουν απ’ αυτό αργά το μεσημέρι καθώς γνώριζαν πως ο σπιτονοικοκύρης τους κοιμάται του καλού καιρού και δεν θα έπεφταν φάτσα- κάρτα. Όσο για την Πόλη, ούτε που αναρωτήθηκαν ποια πόλη είχε στο μυαλό ο σπιτονοικοκύρης….

Φωτογραφία του Γιάννη Γιαλή. ΒORZOI Σκιαθος 1978

Αλκης Καραμπελοπουλος