Ένα όνειρο του εκ Σκιάθου γράφοντος  έμεινε τελικά ανεκπλήρωτο. Ήθελε να πεταχτεί απέναντι στη γαληνιώσα χειμωνιάτικη Σκόπελο κι από μια αθέατη γωνίτσα της εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών να τον δει να ιερουργεί και να τον ακούσει να ψέλνει, Εκείνον που αν τον γνώριζε ο αγαπημένος του Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης θα έγραφε επίσης πως  είναι «ὁ ταπεινότερος τῶν ἱερέων καὶ ὁ ἁπλοϊκότερος τῶν ἀνθρώπων» των σημερινών, όπως έγραψε κάποτε για τον Ναξιώτη  παπά- άγιο Νικόλαο Πλανά. 

Τι είδηση κι αυτή του ξαφνικού φευγιού του πριν ένα χρόνο, στις 29/4/2024! Τι απέραντη θλίψη  τύλιξε τον συντάκτη και μέχρι σήμερα δε λέει να τον αφήσει σαν το αίσθημα της ορφάνιας! Ως τότε, επικοινωνούσαν σχεδόν κάθε βράδυ με διαδικτυακά (!) μηνύματα  και σχεδίαζαν να συστήσουν, ο καθείς με τον τρόπο και το ανάστημά του,  στην πρωτεύουσα των Σποράδων και τον Αλέξανδρο  Μωραϊτίδη, όπως  έκαναν τον Ιούλιο του 2021 για τον Παπαδιαμάντη.  Γιατί κι αυτόν τον ασύγκριτο λογοτέχνη της Σκιάθου, Εκείνος εκτιμούσε βαθύτατα, ίσως και πιότερο απ’ τον πρώτο Αλέξανδρο ένεκα της άδικης αφάνειάς του στις μέρες μας… Σχεδίαζαν κι άλλα πολλά μα...δυστυχώς τους πρόλαβε ο αιφνίδιος θάνατός του, αν και δεν πεθαίνουν Πνευματικοί Άνθρωποι σαν τον πατέρα Καλλιανό. Η μνήμη τους παραμένει όντως αιώνια!

Για το απαράμιλλο ιερατικό του ήθος καταξιώθηκε και θα παραμείνει  στη συνείδηση ολόκληρου  του λαού των Σποράδων και όχι μόνο. Για το έργο  του σίγουρα θα γραφτούν πολλά κι από σπουδαίους λογογράφους καθώς και τεράστιο είναι και ανεξερεύνητο και ‘’απέφθου χρυσού’’, όπως θα’ λεγε κι ο Παπαδιαμάντης.

Στο παρόν αρθρίδιο, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς την αγιοσύνη του, σημειώνονται μονάχα τα εξής :

Ο πατέρας Κων/νος Καλλιανός κρατούσε σταθερά, μαζί με τον Σκιαθίτη  πολυγραφότατο φίλο του Χρήστο Χειμώνα που έφυγε πρόωρα το 1998,  τα σκήπτρα της μεγάλης λόγιας παράδοσης των Β. Σποράδων που ξεκίνησε τον 19^ο αιώνα με τον Σκοπελίτη Καισάριο Δαπόντε, συνεχίστηκε με τον διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο Δημητριάδη και κορυφώθηκε με τους δύο Αλεξάνδρους τους οποίους, όπως αναφέρθηκε ήδη,  λάτρευε και μελετούσε αδιάλειπτα μέχρι το τέλος.

Υπήρξε παμφαής πνευματικός φάρος των Β. Σποράδων, μια «λιτή βροχούλα» για τα άνυδρα εν πολλοίς ελληνικά γράμματα των τελευταίων ετών, φέρνοντας στην επιφάνεια την ιστορία και τη λαογραφία της γενέτειράς του, όπως έκαναν αντίστοιχα ο Δρας Ιωάννης Φραγκούλας κι ο παπά Γιώργης Ρήγας για τη γείτονα Σκιάθο. Η άπειρη αγάπη που Εκείνος έτρεφε για τον γενέθλιο τόπο του, κυρίως όπως τον έζησε στα παιδικά του χρόνια στο Παλαιό Κλήμα,  μα και για τα λοιπά νησιά των Β, Σποράδων, -ο μόνος  που έγραφε με τον ίδιο ζήλο και για τα τρία-, προστιθεμένη στη βαθιά ορθόδοξη πίστη του και στην αγνή βιωτή του, οδήγησαν το ταλέντο του να παράγει ένα σπουδαίο έργο για το οποίο ο Δήμαρχος Σκοπέλου Σταμάτης Περίσσης, με αφορμή τη βράβευσή του πρωτοπρεσβυτέρου π. Κων/νου Καλλιανού από το Δήμο την 1/8/2020, δήλωσε πως προτίθεται να εκδώσει στο σύνολό του κι αυτό αποτελεί το σημαντικότερο που μπορεί να πράξει η Σκόπελος για να τιμήσει τη μνήμη του μεγάλου της τέκνου.

Το σύντομο ετούτο σημείωμα στο άξιέπαινο αφιέρωμα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΥΤ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ  με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εκδημία του σεμνού λευίτη Κ. Καλλιανού, θα κλείσει μ’ ένα απόσπασμα από το άρθρο του «Εἰσοδικὸ στὸ Φθινόπωρο»*. Αναφέρεται  στη «λιτή βροχούλα» που μνημονεύθηκε παραπάνω ….

 «Θυμᾶσαι ἐπίσης τὴν πρώτη ἀπόπειρα νὰ γράψεις, μὲ τῆς καλῆς δασκάλας τὸ μητρικὸ τὸ χέρι νὰ κρατάει τὸ δικό σου, γιὰ νὰ χαραχτεῖ ἔτσι ἡ πρωτη γραμμούλα, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλο ἀπό τὴ βροχούλα. Πότε κάθετη, πότε λοξή… Ὅπως τὴ βλέπαμε ἀπό τὰ μεγάλα τὰ παράθυρα τοῦ Σχολείου νὰ πέφτει καὶ νὰ ποτίζει τὸ χῶμα, τὰ δέντρα, τὰ φυτά. Γυαλοκοποῦσαν τὰ φύλλα τότε, ἀλλὰ καὶ τὸ μωσαϊκὸ στὰ σκαλιά. Κοιτούσαμε κι ἐμεῖς καὶ σχεδιάζαμε αύτὲς τὶς κάθετες ἤ λοξὲς λεπτὲς ὓδάτινες κλωστές… Καὶ χαιρόμασταν, καθὼς γεμίζαμε τὰ φύλλα τοῦ τετραδίου, τοῦ ντυμένου μὲ κόλλα σκοῦρα μπλὲ καὶ στολισμένου μὲ τὴν ἀσπρογάλαζη ἐτικέτα ποὺ ἔγραφε τὸ ὄνομά μας. Ποῦ νὰ ξέραμε τότε πὼς ἡ λιτὴ βροχούλα θὰ μεταμορφωνόταν ἀργότερα σὲ γράμματα, σὲ λέξεις, αὐτὰ τὰ μαγικὰ στοιχεῖα τοῦ λόγου, σὲ φράσεις, ποὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσαν νὰ γράφουμε τόσα καὶ τόσα, νὰ ἐπικοινωνοῦμε καὶ ν᾿ ἀφήνουμε κομμάτια τῆς ψυχῆς μας ὡς κληρονομιά στοὺς μεταγενέστερους: τὰ βιβλία δηλαδή, τὶς ἐπιστολές, ἀκόμα καὶ τὰ πλέον λιτὰ σημειώματα…»

Απομένει να εκπληρωθεί το στερνό χρέος του γράφοντος για ένα ‘’σεργιάνι στο χθες της αθωότητας’’ της Σκοπέλου καθώς σίγουρα εκεί θ’ ανταμώσει  και πάλι τον φιλέταιρο Γέροντά του….

* το πρωτοδημοσίευσε στις 10/09/2013 στη διεύθυνση frear. Gr

Πρώτη δημοσίευση του άρθρου στο μεγάλο αφιέρωμα της εφημερίδας ‘’ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ’’ της 25/4/2025, απ΄’ όπου και η φωτογραφία,  για τον π. Κων/νο Καλλιανό: https://mygrevena.gr/wp-content/uploads/2025/04/%CF%80-.-%CE%BA.%CE%BD.%CE%BA.pdf