Ο γύρος, το φτηνό φαγητό αποτελούν μέρος της ταυτότητας της Σκιάθου, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Το brand, που θα λέγαμε και στη γλώσσα του μάρκετινγκ. Τα μικρά σημεία που ενωμένα φτιάχνουν μια ανάμνηση στον επισκέπτη. Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι εικόνες, οι εμπειρίες. Γύρος, σουβλάκι, μπιφτέκι, λουκάνικο, βλάχικο κεμπάπ, χωριάτικο κοκορέτσι, και σπέσιαλ κρέπες γλυκές κι αλμυρές.

Εμείς βάλαμε τα φτηνά φαγάδικα «πρώτη μούρη» στις βιτρίνες του κεντρικού εμπορικού πεζόδρομου και της Παλιάς Παραλίας του νησιού. Μα, θα πει πάλι κάποιος, τα άλλα «καλά νησιά» έχουν κι εκείνα γύρο και σουβλάκια (ακόμη και η πολυδιαφημισμένη Μύκονος). Ναι έχουν. Όμως εκεί το «πιτόγυρο» δεν αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο. Αντίθετα εμείς μετατρέψαμε τις πιο εμπορικές μας αγορές σε εμποροπανηγύρεις
που μυρίζουν καθημερινά τσίκνα και γεμίζουμε τα πλακόστρωτα με λίπος και μαυρίλα.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και το γούστο του καθένα που ενισχύεται από την έλλειψη ή την αδυναμία εφαρμογής και τήρησης κανόνων, τα πράγματα γίνονται χειροτέρα. Από χρώματα και αρχιτεκτονική άσχετα με το νησί και το περιβάλλον, μέχρι την πρόσφατη φυτεία με φοίνικες από το Μαϊάμι που δεσπόζει στο δρόμο προς τα Καλύβια, οι οποίοι αντικατέστησαν τις ελιές και τις γλιστροκουμαριές, μόνο και μόνο επειδή κάποιος έχει τα λεφτά να τους αγοράσει. Η αισθητική και ο σεβασμός, όμως, δυστυχώς, δεν αγοράζονται.

Είναι νομίζω η ώρα η τοπική κοινωνία να γίνει πιο επεμβατική. Πως; Πολλές ιδέες και σκέψεις μπορεί να υπάρξουν. Για να υπάρξουν βέβαια χρειάζεται πρώτα να δούμε, να παραδεχτούμε ότι υπάρχει το πρόβλημα. Και να το βάλουμε ανοιχτά στο δημόσιο διάλογο. Είναι και δικοί μου φίλοι ή συγγενείς κάποιοι που έχουν τέτοια φαγάδικα στην παραλία ή την Παπαδιαμάντη. Αλλά, το πρόβλημα είναι συνολικό και η πραγματικότητα μας ξεπερνάει.

Μια καίρια λύση είναι με απόφαση του δήμου να μετακινηθούν τα γυράδικα και όλα τα φαγάδικα στους μέσα δρόμους. Μα πώς;
αφού δεν υπάρχουν Χρήσεις Γης και Χρήσεις Καταστημάτων. Να αλλάξει λοιπόν αυτό άμεσα! Να μπει τέλος σε ψησταριές, γύρο, σουβλάκια, μπιφτέκια, κρέπες στην Παπαδιαμάντη και την Παλιά Παραλία. Αν ο δήμος δεν θέλει να πάρει τέτοια απόφαση, έστω ας διπλασιάσει (ή τριπλασιάσει) το κόστος χρήσης πεζοδρομίου για τα φαγάδικα, ταυτόχρονα με μεγάλη μείωση (κίνητρο) του ίδιου κόστους στους παραμέσα δρόμους. Προς όφελός τους τα φαγάδικα θα μετακινηθούν εκεί σε ένα-δυο χρόνια. Κι αν όχι, ξανά το ίδιο.

Και τι θα κάνουν όσοι είναι ταυτόχρονα χρήστες και ιδιοκτήτες των ακινήτων; Θα αφήσουν τα δικά τους ακίνητα που δεν πληρώνουν ενοίκιο για να πάνε να νοικιάσουν άλλα παραμέσα; Ναι είναι η απάντηση κι εδώ. Τα δικά τους ακίνητα που σήμερα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι ως φτηνά φαγάδικα, θα τα μισθώσουν με πολύ υψηλότερα ενοίκια, λόγω της αναβάθμισης, σε άλλων κατηγοριών επιχειρήσεις, όπως κοσμήματα, ένδυση ποιότητας ή άλλα καινοτόμα και υψηλής κερδοφορίας είδη που θα σκεφτούν οι ίδιοι ή εκείνοι που θα τα ζητήσουν. Σε τρία χρόνια οι εμπορικές αξίες θα ανέβουν, ίσως και πάνω από 30%. Άρα και οι τζίροι των επιχειρήσεων, άρα και τα κέρδη από πωλήσεις, άρα και τα εισοδήματα από ενοίκια, άρα το όφελος για όλους.

Οι άνθρωποι θα αναζητήσουν το φτηνό φαγητό όπου κι αν βρίσκεται. Επομένως τα φαγάδικα δεν θα χάσουν τίποτα. Αντίθετα

μπορούν να ωφεληθούν από τα χαμηλότερα ενοίκια και το μειωμένο κόστος χρήσης. Ταυτόχρονα η αγορά θα απλώσει. Το market density της Παπαδιαμάντη και της Παραλίας θα ελαφρώσει, ώστε οι πελάτες θα εξυπηρετούνται καλύτερα, τα προϊόντα θα γίνουν πιο ποιοτικά, τα καταστήματα θα λειτουργούν καλύτερα, οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν καλύτερα, τα σοκάκια του νησιού παραμέσα θα φροντιστούν περισσότερο, οι περιουσίες θα πάρουν μεγαλύτερη αξία, οι κάτοικοι θα ζουν καλύτερα, ο Δήμος και το Κράτος θα έχουν μεγαλύτερο όφελος.

Η εποχή μετα-Covid πέρασε, το ψυχολογικό τουριστικό ξέσπασμα ολοκληρώθηκε. Μπήκαμε στην μετα-μετα-Covid εποχή όπου ο
τουρισμός, ο κόσμος στο σύνολό του, αναπτύσσει νέες τάσεις, νέες ανάγκες ή, κατά το σύγχρονο, αναζητά νέες εμπειρίες. Ο
γύρος, το σουβλάκι, η κρέπα, το κεμπάπ, το κοκορέτσι, που συναντάμε από τον Μπαϊρακτάρη στο Μοναστηράκι της Αθήνας
έως κάθε γωνιά της Τουρκίας, είναι άραγε αυτά νέες και μοναδικές εμπειρίες για τον επισκέπτη της Σκιάθου; Ας απαντήσει
καθένας μόνος του.