Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη θέσπιση της εορτής της ευρέσεως της θαυματουργού εικόνος της πολιούχου της Σκιάθου, Παναγίας Εικονίστριας. Πρώτος εμπνευστής της πανηγύρεως αυτής, ο μακαριστός π. Γεώργιος Ρήγας, δάσκαλος και λαογράφος 269 χρόνια μετά το ιστορικό γεγονός της ευρέσεως.

Την ασματική ακολουθία της εορτής συνθέτει ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, μετά από παρότρυνση  του π. Γεωργίου Ρήγα, ο οποίος μάλιστα συνδράμει με τη συμπλήρωση των στίχων στο συναξάρι . Νωρίτερα, το 1916, ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης έχει γράψει τον παρακλητικό κανόνα[1], ο οποίος τελείται τη παραμονή των Εισοδίων της Θεοτόκου πριν το ιερό εικόνισμα αναχωρήσει για το ομώνυμο μονύδριο.

Ακριβής ημερομηνία για τα όσα συνέβησαν στο λόφο της Κουνιστρίας, όπως λεγόταν η τοποθεσία από πριν, δεν υπάρχει καταγεγραμμένη. Αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως έως σήμερα είναι η θεομητορική επίσκεψη της Κυρίας Θεοτόκου στο νησί της Σκιάθου.

Στο πρόσωπο του Γέροντος Συμεών εκείνη τη νύχτα του 1655 αντικατοπτρίζονται όλες οι γενιές των σκιαθιτών που προηγήθηκαν και ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν. Οι ασκητικοί του αγώνες, η καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, και η αδιάλειπτη προσευχή του Γέροντος Συμεών προσέλκυσαν τη χάρη της Παναγίας και έγινε ο πρώτος μάρτυρας, και έπειτα ευαγγελιστής, της θαυμαστής ευρέσεως της ιεράς εικόνος.

Από τη στιγμή εκείνη το ταπεινό ησυχαστήριο πλησίον του τόπου όπου βρέθηκε το ιερό κειμήλιο πάνω στα κλαδιά ενός πεύκου, αναδείχθηκε σε πηγή ιαμάτων.

Δυστυχώς όμως μια μεγάλη πυρκαγιά κατά το 1915 κατέκαψε όλο το δυτικό και ανατολικό τμήμα του δάσους [2], μαζί και τον πεύκο της Παναγίας, τότε σύμφωνα με την παράδοση έσβησε και η φωτιά.

Τμήματα από ό,τι απέμεινε από το τίμιο εκείνο δέντρο βρίσκονται στο ναό των Τριών Ιεραρχών δίπλα από το θρόνο της ιεράς εικόνος, και στον ενοριακό ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου.

Σημαντικές πληροφορίες για το πλήθος και το μέγεθος των θαυμάτων αντλούμε από τις καταγραφές του Επιφάνειου Δημητριάδη τις οποίες εξέδωσε το 1903 ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης [3].

Έτσι λοιπόν, ο μακαριστός π. Γεώργιος Ρήγας επέλεξε να ορίσει το πρώτο Σαββατοκύριακό του Ιουλίου, μεταξύ 2-7, ως δεύτερη εορτή ώστε να έχουν την ευκαιρία οι ναυτικοί, που τον Νοέμβριο απουσίαζαν κατά την εορτή των Εισοδίων,να τιμούν και αυτοί την Υπεραγία Θεοτόκο.

Τα χρόνια πέρασαν. Γενιές παρήλθαν. Οι συνθήκες άλλαξαν και οι προτεραιότητες των ανθρώπων διαφοροποιήθηκαν. Αλίμονο όμως αν επιτρέψουμε σε αυτήν την όλο και αυξανόμενη κοσμική λαίλαπα να συντρίψει τα θεμέλια, την μόνη μας ελπίδα και προοπτική, την πίστη μας στο Θεό, την συνειδητή και ενεργή ζωή μας μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας μας, την Εκκλησία Του.

Να δώσουμε λοιπόν το παρόν στις εορταστικές εκδηλώσεις, να προστρέξουμε και πάλι στη χάρη Της όπως τα παιδιά πιάνουν τη μάνα τους από το φουστάνι, όπως τόσο εύστοχα σημειώνει ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Χρόνια πολλά, καλή πανήγυρη.

----------------------------------------

[1] Βλ. εκτενώς, Κων. Κουτούμπα, Η λειτουργική παράδοση στο έργο του Αλ. Μωραϊτίδη (αδημ).

[2] Σκιάθος, το νησί του Παπαδιαμάντη. Ιω. Φραγκούλας, Εκδόσεις Ιωλκός, Βόλος 1997

 [3]http://skiathosiconography.blogspot.com