Το Skiathos Life με τον Γιώργο Κεχριώτη εξασφάλισε συνέντευξη με την έφηβη αθλήτρια του Α.Ο. Σκοπέλου στο τμήμα του βόλεϊ. Η ίδια χαμογελώντας απάντησε σε όλα τα ερωτήματα δίνοντας απαντήσεις που σίγουρα δείχνουν την αφοσίωση και την προσπάθεια για την κατάκτηση των στόχων της, ενώ σημαντικότερος είναι να τελειώσει την Τρίτη λυκείου και να περάσει φυσική ή μαθηματικά σε συνδυασμό με το αθλητικό της ενδιαφέρον που δεν είναι άλλο από το Βόλεϊ

Hσουν πάντοτε αθλήτρια του βόλεϊ ή σε πιο μικρή ηλικία είχες ασχοληθεί με άλλο άθλημα;

Είχα ασχοληθεί παλιότερα με το kick boxing (κικ μποξινκ). Συγκεκριμένα για εφτά χρόνια αλλά έκλεισε η σχολή και αναγκάστηκα να σταματήσω.

Μετά την αλλαγή από το ατομικό άθλημα, ήταν εύκολο να προσαρμοστείς στο βόλεϊ; Και αν ήταν δηλαδή κάτι το οποίο ήθελες από την πρώτη στιγμή που τελείωσες με τον μαχητικό αθλητισμό να κάνεις ή το ξεκίνησες καθαρά για άθληση και το αγάπησες στην πορεία;

Δεν ήταν ακριβώς προσαρμογή γιατί έκανα και τα δύο τα αθλήματα ταυτόχρονα. Δηλαδή πρώτη δημοτικού ξεκίνησα το μαχητικό άθλημα και στην Τρίτη δημοτικού ξεκίνησα και το βόλεϊ. Μου έλλειπε το kick box πάρα πολύ αλλά παρόλο που ξεκίνησα επειδή είχαν ξεκινήσει η συμμαθήτριες μου μπορώ να πω ότι κατευθείαν το ερωτεύτηκα και για αυτό και η μετάβαση ήταν αρκετά εύκολη.

Προχωρώντας λοιπόν ως έφηβη στο άθλημα θυμάσαι ποιος ήταν ο πρώτος στόχος που έβαλες στον εαυτό σου όσον αφορά το άθλημα;

Θυμάμαι ότι έβλεπα τις παλιότερες αθλήτριες του Α.Ο. Σκοπέλου που πλέον μεγάλωσαν και οι περισσότερες είναι μαμάδες, και τις θαύμαζα αρκετά. Έλεγα στους γονείς μου ότι ήθελα να μπω να παίξω και εγώ αλλά ποτέ δεν το είπα σοβαρά. Απλά σαν παιδάκι και εγώ τις θαύμαζα. Φτάνοντας όμως στο γυμνάσιο, που άρχισε να αλλάζει και το σώμα μου στην εφηβεία είδα ότι ίσως και να μπορούσα να παίξω και εγώ και κάπου εκεί ήρθε το όνειρο του: Θέλω να παίξω, και η προσπάθεια παράλληλα να γίνει πραγματικότητα.

Πριν φτάσουμε στο επίτευγμα σου με την εθνική παγκορασίδων, θεωρείς ότι όσα χρόνια ότι είσαι στο βόλεϊ έχουν γίνει θυσίες από την πλευρά σου για να είσαι σε μια καλή κατάσταση είτε στους αγώνες είτε στις προπονήσεις;

Όπως και κάθε αθλητής έτσι και εγώ έκανα τις θυσίες μου. Να μην πιω παραπάνω, να μην φάω παραπάνω, θα πάω για τρέξιμο, γυμναστήριο. Αλλά όλα αυτά τα επέλεξα εγώ οπότε ήταν και ευχάριστες θα έλεγα. Μου άρεσε κιόλας να προσέχω και το σώμα μου για να αποδίδω καλύτερα.

- Το μετάνιωσες ή αφού είδες ότι βγήκε σε καλό είπες ότι άξιζε ο κόπος;

Όχι σε καμία περίπτωση δεν θα το μετάνιωνα. Ακόμα και αν δεν έπαιζα πάλι δεν θα το μετάνιωνα. Η ευεξία που μου προσφέρει όλη αυτή η κατάσταση από μόνη της είναι ένα κέρδος.

Σημαντικές οι θυσίες αλλά είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε καταλαβαίνουν σε όλες τις προσπάθειες σου.Εσύ είχες ανθρώπους δίπλα σου σε όλη αυτή την προσπάθεια;

- Εννοείται. Πρώτα από όλα η οικογένεια μου η οποία με στήριξε όσο δεν φανταζόμουν. Και σε προπονήσεις και στους εκτός έδρας αγώνες που είναι δύσκολο για εμάς που ζούμε στο νησί. Και ο προπονητής όμως και τα μέλη της ομάδας έπαιξαν τον ρόλο τους. Ειδικά ο προπονητής μου τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ, τον ξέρω από μικρό κοριτσάκι και ουσιαστικά αυτός με έβαλε στον δρόμο που είμαι σήμερα.

Πάμε λοιπόν σε ένα σημαντικό επίτευγμα σου, και αυτό είναι η συμμετοχή σου στους αγώνες all star με την προεθνική Παγκορασίδων και επίλεκτων πετοσφαιριστριών από ομάδες της Κεντρικής Ελλάδας. Τι θεωρείς ότι ήταν αυτό που σε έσπρωξε να φτάσεις σε μια τόσο μεγάλη συμμετοχή;

Έχουν συμμετάσχει και άλλα κορίτσια παλιότερα. Είτε ίδιας ηλικίας είτε με ένα χρόνο διαφορά. Εγώ είχα κληθεί και παλιότερα για μια προπόνηση με ένα κλιμάκιο στο Πήλιο αλλά λόγω του ότι τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια δεν εξυπηρετούσαν το έχασα και είχα στεναχωρηθεί αρκετά. Αλλά αυτή η ευκαιρία που ήρθε και προπονήθηκα έστω σε έναν αγώνα με την Εθνική ήταν πολύ σημαντική και ενθουσιάστηκα αρκετά. Ίσως κάποιες συμμετοχές από την περσινή σεζόν που ήταν καλές ήταν αυτές που έφτασαν στα αυτιά του προπονητή ή το ότι είχα βγει MVP του τουρνουά .

Έχοντας στο μυαλό μικρότερη έκανες δυο αθλήματα, στην πορεία φεύγεις από το ένα άθλημα και μένεις σε αυτό, το αγαπάς, κάνεις τόσες προσπάθειες πως ένιωσες την στιγμή που σε ενημέρωσαν ότι ήσουν στην αποστολή αυτή;

Στην αρχή ενθουσιασμός αλλά στην πορεία, δικαίωση. Και για τις θυσίες, και για τον κόπο μου. Σίγουρα για ένα παιδί που αθλείται δεν πάνε χαμένοι οι κόποι αλλά όταν έρχεται μια αναγνώριση έστω και για την μικρή κοινωνία της Θεσσαλίας και ιδιαίτερα της Σκοπέλου είναι μια προσωπική πρόοδος. Και ανακούφιση βέβαια.

Υπήρξε συγκίνηση όταν πάτησες στο παρκέ φορώντας την φανέλα της Εθνικής;

Δεν περίμενα ποτέ να με δω με τα χρώματα της Εθνικής, καθώς δεν το πίστευα ότι θα έφτανα αυτή την κατηγορία. Βέβαια επισήμως δεν είμαι στην Εθνική αλλά είναι αρκετή συγκίνηση να βλέπεις την σημαία της χώρας σου πάνω στην φανέλα, γιαυτό ελπίζω και στο μέλλον να παίξω ακόμα πιο σοβαρά σε αυτή την κατηγορία.

Πως είναι για μια έφηβη να παίζει πρώτη φορά στην εθνική με διαφορετικές όμως συναθλήτριες και προπονητή;

Αυτό που προσέφερε η εμπειρία του All Star Game δεν ήταν μόνο σημαντικό όσον αφορά στο βόλεϊ αλλά και σε άλλους τομείς. Συγκεκριμένα κλήθηκα να συναγωνιστώ και να ανταγωνιστώ με κορίτσια που δεν γνώριζα. Η γνωριμία πέντε λεπτά μέσα στο λεωφορείο λέγοντας μόνο το όνομα μας και την ηλικία μας και μου έκανε τρομερή εντύπωση το ότι κατάφερα να δεθώ μαζί τους και να παίξω έναν ολόκληρο αγώνα με κορίτσια που όχι μόνο δεν ήξερα και στην πορεία μπορεί να ξέχασα και το όνομα τους, αλλά μέχρι και το πώς παίζουν. Όπως και έναν προπονητή που γνώρισα και εκείνον μέσα σε πέντε λεπτά και μας εξήγησε και την τεχνική του παιχνιδιού και τις τακτικές. Κλήθηκα δηλαδή να δουλέψω χωρίς να ξέρω κανέναν αλλά πιστεύω αυτό ήταν που με εντυπωσίασε και με κράτησε κιόλας.

Φτάνοντας στον Ιανουάριο του 2024 και δουλεύοντας στο 100% όπως μέχρι τώρα, θεωρείς ότι είναι πιθανό να ξανά συμμετάσχεις σε τουρνουά που έχει σχέση με την εθνική;

Δυστυχώς φέτος λόγο τον πανελληνίων το 100% έχει πέσει, χάνω το γυμναστήριο μου και την προσήλωση μου στον αθλητισμό οπότε για το άμεσο μέλλον όχι. Αλλά πιστεύω ότι αν συνεχίσω και δουλεύω σκληρά υπάρχει μια πιθανότητα να παίξω και πιο μακριά. Είτε στην Εθνική είτε σε κάποια πιο μεγάλη ομάδα αγωνιστικά.

Εσύ σαν προσωπικότητα έχεις αρκετά κατορθώματα. Και ομαδικά, και ατομικά. Όπως ας πούμε την κατάκτηση κυπέλλου κεντρικής Ελλάδας , την άνοδο στην Β΄εθνική, την βράβευση σου ως mvp στο final four, την συμμετοχή στο βόλεϊ all star, ποιο από αυτά εσύ θα ξεχώριζες περισσότερο και γιατί;

Το πιο δυνατό για εμένα είναι σίγουρα ένα ομαδικό επίτευγμα γιατί πιστεύω καθορίζεται από πολλές κοπέλες και πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη αξία από κάτι που θα καταφέρω μόνη μου. Οπότε σίγουρα θα ξεχώριζα την άνοδο στην ΄Β εθνική γιατί για ένα μικρό μέρος όπως η Σκόπελος που έχει πέντε χιλιάδες πληθυσμό να βγουν ξαφνικά δέκα αθλήτριες και να μπορούν να ανταγωνιστούν αθλήτριες του Βόλου, της Λάρισας και γενικότερα όλης της Θεσσαλίας είναι πολύ σημαντικό. Κάποτε λοιπόν μετά από χρόνια θα λέω ότι ήμουν και εγώ σε αυτή την ομάδα. Για αυτό νιώθω και χαρά αλλά και συγκίνηση.

Στον αθλητισμό μαζί με τις ευχάριστες στιγμές υπάρχουν και οι δύσκολες, που εννοείται ότι ο κάθε αθλητής και αθλήτρια όταν αγαπάει αυτό που κάνει το ξέρει αυτό και προσπαθεί να κρατήσει μόνο τα θετικά. Υπάρχει για εσένα κάποια δύσκολη και παράλληλα λυπητερή στιγμή μέχρι σήμερα που μπορεί να έφτασες και σε σημείο να πεις εκείνη την στιγμή αδυναμίας ότι τέλος το βόλεϊ για εσένα;

Δόξα τω Θεώ σαν αθλήτρια δεν είχα πολλούς τραυματισμούς εγώ, μια φορά χτύπησα το γόνατο μου από δικό μου λάθος, που έκανα προπόνηση χωρίς επιγονατίδα και χτύπησα αλλά έμεινα μόνο δυο εβδομάδες έξω. Περισσότερο όμως αυτό που επηρεάζει στον αθλητισμό είναι η ψυχολογία. Συγκεκριμένα στο γυμνάσιο όταν πρώτο είχα μπει στην γυναικεία ομάδα και καθόμουν στον πάγκο, ήταν λογικό βέβαια γιατί δεν ήταν τότε οι ικανότητες μου έτοιμες για να μπω να παίξω αλλά μου φαινόταν λίγο έντονο να παίζουν οι συναθλήτριες μου και εγώ να μην μπορώ. Τότε είχα σκεφτεί μέχρι και να το παρατήσω αλλά ευτυχώς που δεν το έκανα γιατί σίγουρα θα το μετάνιωνα. Και εννοείται καταλαβαίνω και τους λόγους του προπονητή μου που έπρεπε να είμαι εκεί.

Όταν νιώθεις ότι δεν έχεις αποδώσει καλά, είτε σε προπόνηση είτε σε αγώνα υπάρχει κάτι που σε κάνει να χαμογελάς και να προσπαθείς ακόμα περισσότερο την επόμενη φορά;

Το ποδήλατο και το τρέξιμο μου αρέσουν. Όταν δηλαδή νιώθω πιεσμένη κάποια πίεση ξεδίνω εκεί. Βέβαια λόγο πανελληνίων μπορεί να γυρίσω σπίτι και να μην μπορώ απλά να διαβάσω, να νιώθω κάποια πίεση επειδή δεν έπαιξα καλά ούτε σε κάποια προπόνηση ούτε σε κάποιον αγώνα και να με στεναχωρήσει αυτό αρκετά, μπορεί ας πούμε να με κάνει το Σαββατοκύριακο να μείνω μέσα μόνο και μόνο επειδή δεν έπαιξα καλά στον αγώνα. Αλλά έτσι λειτουργώ.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;

Πρώτος στόχος είναι να τελειώσω την Τρίτη λυκείου, να περάσω εκεί που θέλω. Με ενδιαφέρει η φυσική και τα μαθηματικά, ένα από τα δυο θα ήθελα, αλλά ο δεύτερος να μπω σε μια ομάδα και να εξασφαλίσω ότι μαζί με τις σπουδές θα συνεχίσω να προχωράω και στο άθλημα μου.

Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς επαγγελματικά με το άθλημα; Πόσο εφικτό είναι για κάποιον από ένα νησί να το κάνει αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι στο βόλεϊ είναι πολύ δύσκολη η επαγγελματική αποκατάσταση και ειδικά στον γυναικείο τομέα στην χώρα μας. Σίγουρα θα με ενδιέφερε και σίγουρα θα το κυνηγήσω δουλεύοντας και ελπίζοντας σε κάποια ευκαιρία. Τώρα τα όνειρα κανείς δεν μπορεί να τα κόψει από κανέναν. Είναι ξεκάθαρα το πόσο προσπαθείς για να αξίζεις κάτι και το αν το έχεις βάλει όντως στόχο ή έχεις μείνει μόνο στο όνειρο και το όραμα. Εννοείται ότι για τα παιδία από την επαρχεία είναι αρκετά πιο δύσκολο να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Ειδικά για τα παιδιά από το νησί . Κυρίως γιατί οι αθλητικές εγκαταστάσεις πολλές φορές είναι ελλείπεις αλλά και γιατί δεν έχουν ερεθίσματα. Παράδειγμα, κάποιος σε μια πόλη μπορεί να παρακολουθήσει στο γήπεδο έως και τρείς αγώνες, ενώ εδώ τα παιδιά περιμένουν πως και πως έναν αγώνα μας για να έχουν επαφή με τον αθλητισμό. Κάποιοι όμως νιώθουν εμάς σαν ερέθισμα και προσπαθούν μαζί μας. Γιατί όπως είπα και πριν τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Πόσο εφικτό είναι για μια μαθήτρια να συνδυάζει σχολείο, φροντιστήρια, προπονήσεις και αγώνες και να είσαι σε όλα εξίσου δυνατή;

Το κλασικό που λένε όλοι ότι αν έχεις πρόγραμμα τα προλαβαίνεις όλα ισχύει. Προσπαθώ να μην χάνω καμία από τις τρείς προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα. Επίσης θεωρώ προτεραιότητα μου τους αγώνες το Σαββατοκύριακο αλλά εδώ ερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε πριν με τις θυσίες, ότι δηλαδή χάνω κάποιες βόλτες, το γυμναστήριο μου, συναντήσεις με φίλους, πάρτι. Όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα γιατί με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο και οι αγώνες, και οι προπονήσεις αλλά και το διάβασμα μου φυσικά.

Εσύ ποια ομάδα υποστηρίζεις στο επαγγελματικό Βόλεϊ αλλά και στην προσωπική σου ζωή; Και ποια αθλήτρια βλέπεις και λες ότι θες να φτάσεις αλλά και να ξεπεράσεις;

Μου αρέσει πολύ να βλέπω αντρικό ποδόσφαιρο και αντρικό βόλεϊ γιατί το θεωρώ πιο γρήγορο άθλημα με περισσότερη αγωνία και γενικά πιο έντονο. Μου αρέσει να βλέπω τον Ολυμπιακό των αντρών στο βόλεϊ και τον ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο. Σαν Νίκη υποστηρίζω τον ΠΑΟΚ. Οι αθλήτριες που θέλω να φτάσω είναι πάρα πολλές. Και ξένες και ελληνίδες. Δεν είναι δηλαδή μια συγκεκριμένη, είναι πολλές που με κάνουν να θέλω να ζήσω και εγώ όλο αυτό που ζουν με αθλητική ζωή στο φουλ με αγώνες, ταξίδια και προπόνηση συστηματική στο φούλ.

Αν έρθει κάποια στιγμή ένα κορίτσι 10, 11, 12 χρονών και σου ζητήσει συμβουλές για το βόλεϊ τι θα την συμβούλευες;

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ο αθλητισμός για τα παιδιά είναι πολύ σημαντικός. Για ευεξία, για να αποκτήσει την έννοια της ομαδικότητας της πειθαρχίας γιατί θεωρώ ότι είναι και σημαντικό και αναγκαίο. Τώρα όσον αφορά την συμβουλή που θα έδινα σε κάποιο κοριτσάκι, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν είναι όλα τα αθλήματα για όλους θα της έλεγα πρώτα να πάει σε κάποια προπόνηση να δει αν της αρέσει, και έπειτα αν όντως νιώθει πως της ταιριάζει να μην το αφήσει. Να το ακολουθήσει χωρίς εννοείται να αφήσει το διάβασμα της γιατί σίγουρα και τα δυο συνδυάζονται.

Είπες πριν κάτι για το ποδήλατο και το τρέξιμο να σε ρωτήσω λοιπόν εάν εκτός από το βόλεϊ έχεις άλλα χόμπι;

Η γυμναστική με την ευρύτερη έννοια της. Είτε είναι στο γυμναστήριο, είτε το τρέξιμο ή το ποδήλατο. Επιπλέον μου αρέσει το εξωσχολικό διάβασμα γιατί μου αρέσει να μαθαίνω πληροφορίες και η μουσική.

Κλείνοντας, έχεις κάποια άτομα τα οποία θα ήθελες να ευχαριστήσεις προσωπικά μέσα από αυτή την συνέντευξη;

Αρχίζοντας από το βόλεϊ θα ευχαριστήσω τον προπονητή μου τον κ. Γιάννη Τσακάλη γιατί αυτός σαν πρότυπο που είχα μου έδωσε την δύναμη να ξεκινήσω το βόλεϊ. Ήταν αυτός δηλαδή που με εισήγαγε στο βόλεϊ μεταδίδοντας μου την τρέλα του για το βόλεϊ γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός με το βόλεϊ και φαίνεται μέχρι και σήμερα που πέρασαν χρόνια από τότε που ξεκίνησε. Σε προσωπικό επίπεδο όμως είναι οι γονείς μου και όλη η οικογένεια μου φυσικά, που ποτέ δεν μου είπαν να μην πάω σε εκτός έδρας αγώνα ακόμα και με δύσκολες καιρικές συνθήκες, στηρίζοντας με οικονομικά πάρα πολύ αλλά και με την παρουσία τους που σε κάθε αγώνα ήταν εκεί να μου φωνάζουν για να με βοηθήσουν να περάσω το σερβίς και να με χειροκροτούν. Πιστεύω ότι όχι μόνο ήταν σημαντικό όλο αυτό αλλά και ότι τα χρωστάω όλα σε αυτούς. Και φυσικά όμως και στην διοίκηση του Α.Ο. Σκοπέλου και στους ανθρώπους που τρέχουν πίσω από εμάς. Ο κόσμος βλέπει εμάς που παίζουμε στο γήπεδο αλλά για να παίξουμε εμείς είναι χάρης αυτών.