Έθιμο με εκκλησιαστικές ρίζες , στην ορθοδοξία εκκλησία η Μεγάλη τεσσαρακοστή είναι η παλαιότερη και πιο αυστηρή χρονική περίοδος νηστείας. Τον 4οΑιώνα μ.χ προβλέπεται κατά τα μοναχικά πρότυπα ξηροφαγία με τους πιστούς να τρώνε μια φορά την ημέρα και μάλιστα μετά τις τρεις το μεσημέρι. Μέσα στην περίοδο της αυστηρής νηστείας της τεσσαρακοστής δίνονταν στους πιστούς τρεις ευκαιρίες για ενδυνάμωση. Η πρώτη από τις τρεις εξαιρέσεις ήταν για την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου μια χαρμόσυνη γιορτή που είχε καθιερωθεί να γιορτάζεται την 25η Μαρτίου . Αφιερωμένη στην Παναγία και ιδιαίτερα σημαντική για τά μοναχικά τυπικά επιτρέπονται το ΨΑΡΙ το ΈΛΑΙΟ και ο ΟΙΝΟΣ . Από το 1938 και μετά με την καθιέρωση του εορτασμού της επανάστασης του 1921 την ίδια ημέρα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ο μπακαλιάρος γίνεται το έδεσμα της ημέρας και μάλιστα το έθιμο αυτό φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Γιατί όμως μπακαλιάρος και όχι κάποιο άλλο ψάρι από αυτά που ψαρεύουν στις ελληνικές θάλασσες; Ο μπακαλιάρος μας έρχεται στην Ελλάδα το 15ο αιώνα παστός έτσι είναι ένα τρόφιμο φθηνό και εύκολο στην συντήρηση και μεταφορά εκείνες τις εποχές. Αυτή η ευκολία στην συντήρηση και μεταφορά ήταν αυτή που τον καθιέρωσε γιατί εκτός από τα νησιά που είχαν φρέσκο ψάρι στην ενδοχώρα υπάρχει το πρόβλημα της μεταφοράς και είναι ένα τρόφιμο που δεν υπάρχει. Eτσι η ευκολία με την οποία φτάνει ο παστός μπακαλιάρος και στο πιο απομακρυσμένο χωριό τόν καθιερώνει ως το ψάρι τις 25ης Μαρτίου.