Μια παλιά λατέρνα ομορφαίνει τα ηλιοβασιλέματα στον Βόλο και καθώς ο ιδιοκτήτης της, Γιώργος Κολτσίδας, 67 ετών σήμερα, γυρνάει τη μανιβέλα περιδιαβαίνοντας την παραλία, ήχοι γεμάτοι νοσταλγία πλημμυρίζουν το σημείο όπου έχει το στέκι του. Ο Λαρισαίος βιοπαλαιστής, ο οποίος μένει στη Νέα Ιωνία Βόλου εδώ και σαράντα χρόνια, την τελευταία δεκαετία βγαίνει με τη λατέρνα και συνεχίζει την παράδοση που κληρονόμησε από την οικογένειά του.  

Γράφει ο Χριστόφορος Σεμέργελης

«Η λατέρνα αγοράστηκε από τον παππού μου, με τον οποίον είχαμε και το ίδιο όνομα, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Μεταχειρισμένη την είχε πάρει. Οι καινούριες ήταν πανάκριβες. Έβγαινε στην Ελασσόνα και στη Λάρισα. Είχε κάρο, τη φόρτωνε επάνω και πήγαινε. Από τότε την είχαμε στο κατώι του σπιτιού μας στην Ελασσόνα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα», εξήγησε ο κ. Κολτσίδας μιλώντας στο Skiathoslife.gr. Το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου και η Κατοχή, υποχρέωσαν τον πρόγονο του Γιώργου Κολτσίδα να παροπλίσει τη λατέρνα. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, η λατέρνα της οικογένειας Κολτσίδα ξαναπήρε τους δρόμους. «Ο πατέρας μου τη δούλεψε μετά την απελευθέρωση, μέχρι και το 1960 περίπου», είπε. «Όταν είχαμε οικονομικές δυσκολίες έβγαινε με τη λατέρνα, στη Λάρισα κυρίως και έβγαζε έτσι το ψωμί του. Οι δικοί μου καταπιάνονταν με αγροτικές εργασίες, μεροκάματο πάντα. Δούλευαν στα καπνά, ενώ κατέβαιναν στον κάμπο και μάζευαν βαμβάκια. Ακόμη θυμάμαι τον πατέρα μου. Ήμουν πέντε - έξι χρονών, όταν γύριζε σπίτι και έφερνε τις τρύπιες δεκάρες που μάζευε και τις περνούσα σ’ έναν σπάγκο. Σπάνια να έβλεπες τότε φράγκο. Βέβαια τότε ήταν και πιο δύσκολα τα χρόνια. Δεν είχε χρήματα ο κόσμος», θυμήθηκε με νοσταλγία. Από την πρώτη ματιά γίνεται αντιληπτή η ηλικία της λατέρνας, ενώ ο στολισμός της παραμένει ίδιος και απαράλλακτος εδώ πολλά χρόνια. Είναι γεμάτη λουλούδια, κεντίδια και φλουριά, ενώ δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την κλασική, πλέον, ταινία του Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», συμπληρώνουν την εικόνα. Μία με τους αξέχαστους Βασίλη Αυλωνίτη και Μίμη Φωτόπουλο ενώ γυρνούν στον δρόμο με τη λατέρνα τους και μία με το δίδυμο της Τζένης Καρέζη και του Αλέκου Αλεξανδράκη από την ίδια ταινία. Κι ενώ η λατέρνα παίζει τη γνώριμη μελωδία από το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι», με τον κ. Κολτσίδα να σιγοψιθυρίζει τους στίχους του Μάνου Χατζιδάκι από το τραγούδι που ακούστηκε στη θρυλική «Στέλλα» με τη Μελίνα Μερκούρη, ένα ζευγάρι αλλοδαπών τουριστών στέκεται απέναντι από τον Γιώργο Κολτσίδα και τον παρακολουθεί με θαυμασμό να παίζει. «Οι ξένοι εντυπωσιάζονται κάθε φορά που βλέπουν μία λατέρνα. Το θέαμα φαντάζει πρωτόγνωρο σε εκείνους. Όμως και οι Έλληνες συγκινούνται ακόμη και σήμερα», παραδέχθηκε με χαμόγελο. Ο 67χρονος οργανοπαίκτης φέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να βγάζει με αξιοπρέπεια το μεροκάματό του κατ’ αυτόν τον τρόπο. «Την έφερα στον Βόλο από την Ελασσόνα. Μόνος μου την επισκεύασα, ενώ μετά την πήγα για κούρδισμα σ’ έναν μάστορα στην Αθήνα. Στο Μοναστηράκι είχε το εργαστήρι του, στο οποίο μετά δούλεψε ο γιος του. Έμαθα όμως ότι στο τέλος το άφησε το μαγαζί, αφού ήταν πλέον ασύμφορο να το συντηρεί», ανέφερε χαρακτηριστικά, θίγοντας παράλληλα το ζήτημα της εξαφάνισης των τεχνιτών που δίνουν «ζωή» στις εναπομείνασες λατέρνες που κυκλοφορούν μέχρι σήμερα σε όλη τη χώρα. Το μουσικό πρόγραμμα στη λατέρνα του Γιώργου Κολτσίδα περιλαμβάνει πολλά γνωστά τραγούδια, κυρίως του Μάνου Χατζιδάκι. «Κάπου στα 20 με 24 παίζει η λατέρνα, αν θυμάμαι καλά. Τα περισσότερα είναι από το ’50 και το ‘60», είπε ο πλανόδιος οργανοπαίκτης, ο οποίος επισήμανε ότι οι μελωδίες αυτές χαρίζουν αμέτρητα χαμόγελα σε όσους στέκονται απέναντι από τη λατέρνα του. Και καθώς ο ήλιος παίρνει να δύσει, ντύνοντας τον ουρανό με υπέροχα χρώματα, που μοιάζουν να συμπληρώνουν τους ήχους της λατέρνας με τρόπο μαγικό, ο Γιώργος Κολτσίδας συνεχίζει το παίξιμό του, που θυμίζει εποχές αλλοτινές. «Όσο βαστάω, θα βγαίνω έξω με τη λατέρνα, η οποία μπορεί να μην έχει μεγάλη αξία, αλλά για την οικογένειά μου είναι ένα πολύτιμο κειμήλιο, αφού κουβαλάει πολλές αναμνήσεις», κατέληξε με χαμόγελο. Την ώρα δε που τέλειωνε ο σκοπός από τη «Δημητρούλα» του αξέχαστου Σμυρνιού συνθέτη Παναγιώτη Τούντα, ξεφύσησε λέγοντας «Αχ, βρε ψεύτικε ντουνιά» και αφού πήρε μία ανάσα, ετοιμάστηκε για το επόμενο τραγούδι που θα τέρψει τους περαστικούς…