Μετά από το πολυδιαφημισμένο δρομολόγιο Θεσσαλονίκη -Σκιάθος αποφασίζουμε για μια πενθήμερη απόδραση στη Σκιάθο μαζί με το γιο μου 13 ετών που πάσχει από τετραπληγία ,κλείνουμε εισιτήρια με ειδική βοήθεια στο πλοίο παίρνουμε μαζί μας το αυτοκίνητο και εξασφαλίζουμε ότι το κατάλυμά μας είναι ισόγειο με άνετη πρόσβαση για αμαξίδιο.

Αφού πληροφορήθηκα ότι από τον Αύγουστο του 2020 οι Κουκουναριές διέθεταν ράμπα για ΑΜΕΑ και seatrack αποφασίσαμε μια πεν θήμερη επίσκεψη στο πανέμορφο νησί. Η διαμονή μας στη Μεγάλη Άμμο άριστη με λίγο δύσκολη πρόσβαση βέβαια στη θάλασσα αλλά χάρη στη βοήθεια του ιδιοκτήτη απολαύσαμε το πρώτο μας μπάνιο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας αποφασίσαμε να πάμε στις Κουκουναριές αφού εκεί όπως πίστευα θα είχαμε εύκολη πρόσβαση για να μην επιβαρύνουμε και τον σπιτονοικοκύρη μας. Αφού λοιπόν κατεβαίνουμε με το αμαξίδιο από το αυτοκίνητο ψάχνουμε βαδίζοντας κατά μήκος του ξύλινου διαδρόμου ,ευτυχώς, κατά μήκος όλης της παραλίας,για την περιβόητη πρόσβαση ΑΜΕΑ και το seatrack. Ρωτώντας τους πυροσβέστες και τους εργαζόμενους στα beach bar πού είναι η πρόσβαση η μόνη απάντηση που πήραμε ήταν ότι είχαν άγνοια ενώ οι πινακίδες και στις δύο πλευρές της παραλίας του δήμου διαφήμιζαν μεταξύ άλλων και την περίφημη πρόσβαση ΑΜΕΑ, φυσικά η απάντηση ήταν από κάποιους ντόπιους, ότι μάλλον κάτι έπαθε και την αφαίρεσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει βέβαια ούτε ομπρέλα ούτε ξαπλώστρα, ζήτησα τουλάχιστον μια ξαπλώστρα από το beach bar αλλά μάλλον με ξέχασαν και μόνο μετά από τη διαμαρτυρία μιας κυρίας η οποία με βοήθησε να βάλω το παιδί στη θάλασσα και να το βγάλω μας έφεραν μία ξαπλώστρα για να μας «εξυπηρετήσουν» φυσικά με ιδιωτική πρωτοβουλία.

Το βράδυ και βγαίνοντας να περιηγηθούμε λίγο τη χώρα της Σκιάθου μετά από πολλή ώρα ψάξιμο για parking ΑΜΕΑ συνειδητοποίησα ότι δεν υπηρχε πουθενά αφού ρώτησα και περιπολικό της Αστυνομίας, μου είπαν να πάω μέσα στο λιμάνι να με εξυπηρετήσουν. Πράγματι στο λιμάνι στο χώρο αποβίβασης υπήρχε ένα δυσδιάκριτο σήμα ΑΜΕΑ και ο λιμενικός υπάλληλος με βοήθησε λέγοντάς μου ότι θα μπορούσα να σταθμεύσω όση ώρα ήθελα και μας καλωσόρισε. Φυσικά όλη η παραλία, το παλιό λιμάνι και η καινούργια παραλία δεν διαθέτουν ούτε μια θέση σταθμευσης ΑΜΕΑ, τη στιγμή βέβαια που οι θέσεις στάθμευσης για.δίκυκλα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα και ιδιωτικά σκάφη απλώνονται παντού. Την επόμενη μέρα επαναλήφθηκε βέβαια το ίδιο σκηνικό με τη διαφορά όμως ότι επειδή ήταν Παρασκευή βράδυ όταν πήγαμε να σταθμεύσουμε πάλι στο μοναδικό σημείο για ΑΜΕΑ μέσα στο λιμάνι ένας άλλος λιμενικός υπάλληλος μας επισήμανε ότι η θέση αυτή διατίθεται μόνο για προσωρινή στάθμευση ΑΜΕΑ, όταν έχουμε επιβίβαση ή αποβίβαση πλοίου, κι όχι για να κάνουμε τη βόλτα μας ή να πιούμε τα ποτά μας. Κι ότι, φυσικά, μας κάνει εξυπηρέτηση. Μετά από αυτό, το τελευταίο βράδυ της διαμονής μας σταθμεύσαμε στο πανω parking της χώρας,έτσι, για να μην αισθανόμαστε διαφορετικοί κι εξυπηρετούμενοι και κατεβήκαμε στο λιμάνι με το αμαξίδιο και τα πόδια. Βέβαια, θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα TAXI να το πληρώσουμε να μας παει από το parking μέχρι το λιμάνι, έτσι για να αισθανθούμε λίγο περισσότερο ΠΕΛΑΤΕΣ από όσο είμαστε. Τελικά, ενώ κατάλαβα ότι το seatrack κοστίζει 45000 ευρώ, λειτουργεί με φωτοβολταικό και παρέχεται δωρεάν στα ΑΜΕΑ για την πρόσβασή τους στη θάλασσα,φιγουράρει στα τουριστικά site, δίνοντας στο δήμο την αίγλη της ενσυναίσθησης και της κοινωνικής προσφοράς, δεν κατάλαβα πόσο κοστίζει ένα parking ΑΜΕΑ. Η γνωριμία μου με όλες τις αρχές του τόπου μου απάντησαν ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα στο νησί, οπότε μάλλον αυτό δημιουργεί επιπλέον «πρόβλημα». Πάντως όσες φορές είμαστε «πελάτες» στις επιχειρήσεις του νησιού δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα, όλοι μας βοηθούσαν.

Έτσι λοιπόν μετά τη διαμονή μας και τη φιλοξενία, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω το δήμο Σκιάθου που μας έκανε να αισθανθούμε περισσότερο πελάτες κι όχι επισκέπτες. Άλλωστε η κοινωνική παθογένεια δημιούργησε τη «Φόνισσα».