Στο ανατολικό Πήλιο σε ύψος περίπου 300 μέτρων βρίσκεται το γραφικό πετρόχτιστο χωριό Συκή που σήμερα αριθμεί σχεδόν 400 κατοίκους. Η ιστορία του ξεκίνησε από τον 14ο αιώνα και την κατέγραψε ο Συκιώτης παπά Γεώργιος Ριματισόπουλος κατά τον 18ο αιώνα. Αυτή την ιστορία μετέφερε σε βιβλίο ο έγκριτος φιλόλογος, λαογράφος και αρχειοδίφης Βαγγέλης Σκουβαράς με τον τίτλο "Χρονικό της Συκής". Ας δούμε λοιπόν περιληπτικά τι γράφει στο βιβλίο για το 1700, όταν οι κάτοικοι της Συκής δοκίμασαν να περάσουν απέναντι, δηλαδή στη Σκιάθο…. Το χωριό τους, χωρίς τείχη όπως τα πιο πολλά στο Πήλιο, υπέφερε αιώνες πριν από τους κλέφτες της στεριάς μα κι απ’ τις πειρατικές επιδρομές που μάστιζαν και τις Σποράδες που γι’ αυτό λέγονταν και «Διαβολονήσια» «O μόνος τόπος που παρουσίαζε ασφάλεια εκεί κοντά, ήταν το αντικρινό τους νησί της Σκιάθου. Μάθαιναν πως το κάστρο της ήταν απάτητο, ασίμωτο από τους στεριανούς κλέφτες αλλά και για τους κουρσάρους άπαρτο.» Αποφάσισαν να ζητήσουν απ’ τους νησιώτες να τους επιτρέψουν τη μετοίκησή τους στο Κάστρο. Εκείνοι τους δέχτηκαν και μάλιστα τους έστειλαν καράβι για τη μεταφορά τους το οποίο κι άραξε στο Ποτόκι, τον όρμο κάτω απ’ το χωριό. Για να μη διστάσει κανείς «έκαμον όλοι όρκον φοβερόν, ότι, όστις ήθελε τολμήσει να μείνη εις την Συκήν, να τον διασπαράξουν πάραυτα είτε γέρων ήθελε είναι είτε νέος.» Άπαντες τήρησαν τον όρκο εκτός απ’ το Γιάννη Τσιργάνο και τη γυναίκα του που με πονηριά απέφυγαν ν’ ακολουθήσουν τους συντοπίτες τους στον εκτοπισμό ή μάλλον γιατί έτσι το’ θελε η μοίρα… Το καράβι βούλιαξε στ’ αγριεμένο μπουγάζι και πήγε αύτανδρο και το ζευγάρι σήκωσε το βάρος της επανασύστασης του έρημου χωριού… Πηγή: ιστολόγιο «Η Μαγνησία στο πέρασμα του χρόνου»