«Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως». Με τα λόγια αυτά ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ διαλύει τη ψευδαίσθηση που σήμερα καλλιεργείται συστηματικά στον σύγχρονο φαινομενικά κόσμο. Μια ψευδαίσθηση που τεχνηέντως προβάλλεται με κάθε τρόπο και μέσο από το σύνολο των πολιτισμών που σήμερα ανά τον κόσμο προσπαθούν να επιβληθούν μέσα από ιδεολογίες, φιλοσοφίες, διάφορες ακτιβιστικές κινήσεις και δυστυχώς μέσα από τους φρικτούς πολέμους. Αν όμως θελήσουμε να ιεραρχήσουμε αυτούς τους πολιτισμούς, σίγουρα σε περίοπτη θέση στέκει ο Δυτικός πολιτισμός. Τα επιτεύγματα του πολλά σε όλους τους τομείς, δεν εκλείπουν όμως και τα αδιέξοδα στα οποία τελικά υποκύπτει ο σύγχρονος άνθρωπος μιας και μοιάζει θηρευτής και θήραμα, την ίδια στιγμή που, στο όνομα της προόδου, η Δύση καταλύει κάθε αξία και ηθική στο βωμό του υλισμού και του εγωισμού. Οι κυριαρχικές τάσεις των κρατών αλλά και οι εγωκεντρικές αντιλήψεις των περισσοτέρων ανθρώπων, δασκαλεμένοι από πολιτικές ιδεολογίες και κοινωνικές παρεκτροπές είναι - θα λέγαμε - οι δυο πρωτεύοντες παράγοντες που δίνουν το έναυσμα. Οι κοινωνικές ανισότητες και η περιθωριοποίηση των αδύναμων γιγαντώνουν το χάσμα και ενώ από τη μια πλευρά τα πράγματα φαίνονται να εξελίσσονται ομαλά, στη πραγματικότητα η αποσταθεροποίηση των κοινωνιών οδηγεί την παγκόσμια κοινότητα σε τροχιά τραγικών εξελίξεων. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών, αφού επιλέξαμε το φορτίο αλλά απορρίψαμε το ζυγό «Ό γαρ ζυγός μου χρηστός και τό φορτίον μου ελαφρόν έστιν» (Ματθ. 11,30). Ο ευαγγελικός όμως λόγος ξεκαθαρίζει τα πράγματα  «θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις , 33). ’Ερχεται Εκείνος και αποκαθιστά την αταξία που σε κάθε εποχή προκάλει ο άνθρωπος. Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την αναστήλωση των ιερών εικόνων. Η σημερινή λιτάνευση των σεβασμάτων της πίστεώς μας (Τίμιος Σταυρός, Ιερές Εικόνες, Άγια Λείψανα), αποτελεί ομολογία πίστεως.  Αυτή η εορτή στην αρχή της Αγίας  Μεγάλης Τεσσαρακοστής - μέσα  σε έναν κόσμο που αδυνατεί να βρει τη σταθερή του πορεία και αυτό γιατί  «τυφλός τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» ( Ματ. Ιε' 14) - αφήνει αδιάφορους τους περισσοτέρους, ενώ μας καλεί όλους αποφασιστικά να αλλάξουμε τη στοχοθεσία μας.   Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αλλοτριώθηκε με αποτέλεσμα την απομάκρυνσή του από τον Θεό και την αποξένωσή του από τον συνάνθρωπο αλλά και το περιβάλλον. Έπαψε να είναι Θεοκεντρικός προτιμώντας την αδηφάγα εγωκεντρικότητα. Παραμένει όμως η έμψυχη εικόνα του Θεού. Άλλωστε από τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας είναι έκδηλος ο σεβασμός προς την ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου και αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τη λατρευτική πράξη που αποδίδει τιμή στον άνθρωπο. Θυμιάζοντας τις ιερές εικόνες του ναού, ο ιερέας θυμιάζει τιμητικά και τους εκκλησιαζόμενους, ορατή ένδειξη της ιερότητας του ανθρωπίνου πρόσωπο. Κατ’ εικόνα Θεού, προικισμένος με αυτοσυνειδησία και ηθική εκλογή, ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο  κάνοντας του χρήση ( περί του δικαιώματος της ελευθερίας ) όπως τα υπόλοιπα όντα. Όπως μας λέει ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware και συνεχίζει μιλώντας για το Μυστήριο του ανθρωπίνου προσώπου. Το ανθρώπινο ον μπορεί επιπλέον να δοξάζει το Θεό , αντιπροσφέροντας τη δημιουργία στο Δημιουργό με ευχαριστία και σε αυτή τη προσφορά ο καθένας γίνεται πραγματικός άνθρωπος, πραγματικό πρόσωπο. Η αποστολή της Εκκλησίας λοιπόν δε θα μπορούσε να ήταν άλλη από την αναστήλωση του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος στήριξε την ύπαρξή του πάνω σε σαθρό έδαφος με ανύπαρκτα θεμέλια και με τρίτης διαλογής οικοδομικά υλικά. Η άλλοτε καύχηση σήμερα έγινε απαξίωση, η άλλοτε αυτοθυσία σήμερα μεταβλήθηκε σε καιροσκοπισμό, η αξιοπρέπεια και η τιμή σήμερα αντικαταστάθηκαν από το προσωπικό όφελος και την επίφαση προσωπικών δικαιωμάτων. Η συνύπαρξη των πολιτισμών του κόσμου με την Εκκλησία του Χριστού φαντάζει αδυνατεί αφού η σχέση αυτή προϋποθέτει την άρση του σταυρού. Δεν κατανοεί ο σημερινός άνθρωπος το μήνυμα του σταυρού, αγνοεί το προϊόν της σταυρικής θυσίας, αποστρέφεται την αναμέτρηση με τις αλήθειες Του. Επιτακτική ανάγκη η αναστήλωση του ανθρωπίνου γένους με σημείο αναφοράς τον εσταυρωμένο Χριστό, αποκόπτοντας ό,τι φθείρει εμάς και τον διπλανό μας και ακολουθώντας πορεία ζωής, ενότητας και αγάπης μαζί με τον διπλανό, τον απέναντι, τον άλλον.