Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή σου αν είχες πάρει εκείνη την απόφαση;
Αν είχες πει “ναι” τότε που είπες “όχι”;
Τα “αν” της ζωής μας είναι μικρές σιωπές που κουβαλάμε μέσα μας· κι όμως, τελικά, είναι κι αυτά που μας διαμορφώνουν.
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα μικρό “αν”.
Ένα “αν” που σιγοψιθυρίζει τις νύχτες που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.
“Αν είχα πει ναι τότε…”
“Αν είχα φύγει…”
“Αν είχα μείνει…”
Αυτά τα “αν” μοιάζουν με ανεπίδοτα γράμματα.
Λέξεις που γράφτηκαν αλλά δεν στάλθηκαν ποτέ.
Συναισθήματα που έμειναν μετέωρα.
Επιλογές που δεν έγιναν — όχι γιατί δεν μπορούσαμε, αλλά γιατί φοβηθήκαμε.
Φοβηθήκαμε την αποτυχία, την απόρριψη, την αλλαγή.
Ίσως και… τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όμως τα “αν” δεν είναι εχθροί.
Είναι δείκτες.
Μας δείχνουν τι έχει πραγματική σημασία για εμάς.
Πίσω από κάθε “αν” κρύβεται μια επιθυμία· ένα ανεκπλήρωτο κομμάτι μας που ζητά αναγνώριση.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται να αλλάξουμε το παρελθόν — αρκεί να σταθούμε απέναντί του και να πούμε: “Σε βλέπω. Ξέρω γιατί δεν σε τόλμησα τότε. Μα τώρα είμαι έτοιμος.”
Αν μπορούσες σήμερα να κάνεις ένα μικρό βήμα προς εκείνο το “αν”, ποιο θα ήταν;
Μια συζήτηση που ποτέ δεν άνοιξες;
Μια απόφαση που χρόνια αναβάλλεις;
Μια πλευρά του εαυτού σου που ζητά να εκφραστεί;
Η ζωή δεν είναι ένα σύνολο από ανεκπλήρωτα “αν”.
Είναι μια συνεχής ευκαιρία να τα μετατρέψουμε σε “έκανα”.
Κάθε στιγμή που τολμάς, κάθε στιγμή που επιλέγεις, κάθε στιγμή που λες “τώρα”, ένα παλιό “αν” ησυχάζει μέσα σου.
Άκουσε το “αν” σου.
Δεν σου κρατά κακία.
Σου δείχνει απλώς πού κρύβεται η ψυχή σου.

(*) Η Αναστασία Μουτζούρη, είναι Ψυχολόγος – Νευροψυχολόγος MSc