[*] Ο Μανώλης Πασχάλης είναι Δημοτικός Σύμβουλος  Ο όρος «νέα εποχή» δυστυχώς στις μέρες μας δεν αντιμετωπίζεται  ως στοιχείο πρόκλησης και δημιουργίας. Δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις αλλαγές και τις εξελίξεις μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης σε ιδέες και απαιτήσεις κοινωνίας, ούτε για να καταγράψει στόχους και πρακτικές μέσω των οποίων μπορούμε να  οδηγηθούμε σε ένα ποθητό αποτέλεσμα. Στην αναστροφή, δηλαδή, της σημερινής πραγματικότητας, στην αναστροφή της σημερινής εικόνας. Μιας εικόνας που στη συνείδηση του κόσμου, θέλει τις Τοπικές Αυτοδιοικήσεις όχι μόνο να μην οδηγούν τις κοινωνίες, αλλά να μην μπορούν ούτε καν να διαχειριστούν τα προβλήματά τους. Χρησιμοποιείται, συνεπώς, ο όρος «νέα εποχή», μέσα σε νεφελώδεις διακηρύξεις και με περίτεχνα λεκτικά κατασκευάσματα, είτε ως άλλοθι για να καλύψουν την αδυναμία τους να πορεύονται με τους ρυθμούς της σύγχρονης εποχής, είτε για να δικαιολογήσουν την έλλειψη βούλησης και ικανοτήτων για να λύσουν προβλήματα που τα ίδια έχουν δημιουργήσει. Η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει όλοι όσοι έχουμε ασχολούμαστε με τα κοινά είναι ότι η επιτυχία μιας αυτοδιοίκησης συναρτάται με το μοντέλο που ακολουθεί ο επικεφαλής της. Αν, δηλαδή, ο εκάστοτε Δήμαρχος έχει βιώματα Δημοκρατικής διοίκησης ή αν ακολουθεί αυταρχικές ή συγκεντρωτικές μεθόδους που όσο και αν είναι ο ίδιος ικανός συναντούν δυσκολίες στην αποτελεσματικότητα και καθιστούν ένα ολόκληρο Δήμο σε δικό του «φέουδο». Η «νέα εποχή» δεν είναι μακρινό όνειρο ούτε και αποτελεί μια επερχόμενη αλλαγή, είναι ήδη πραγματικότητα. Και  επιβάλει τη σύνθεση των απόψεων στη λογική ότι οι μειοψηφίες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μειονότητες αλλά ούτε και να συμπεριφέρονται οι ίδιες με τη λογική που συνήθως διέπει τις μειονότητες. Η σημερινή εποχή δεν αλλάζει, ούτε θα αλλάξει. Έχει ήδη αλλάξει. Η πατερναλιστική συμπεριφορά καλείται να δώσει τη θέση της στη σύνθεση των απόψεων εγκαταλείποντας τη  λογική του άσπρου και του μαύρου, του απόλυτου καλού και απόλυτου κακού. Το σύγχρονο μάνατζμεντ έχει πλέον πάρει «διαζύγιο» απο τον καθαγιασμό των ενεργειών του κάθε επικεφαλής που του παρείχε η κυριαρχία της θέσης του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να αντιστρέψουμε την κατάσταση και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη, όπως επιχειρεί το νέο εκλογικό νομοσχέδιο για την Αυτοδιοίκηση. Γιατί η κουλτούρα των συνεργασιών και των συνθέσεων δεν επιβάλλεται από νόμους . Καθοδηγείται από νοοτροπίες. Αυτές πρέπει να αλλάξουν. Όχι οι νόμοι. Διαφορετικά θα βιώσουμε καταστάσεις όπου χτεσινοί ακόλουθοι να θέλουν να αυτοαναγορευτούν σε αυριανούς ηγετίσκους. Και ήδη, μια γεύση τέτοιων φαινομένων έχουμε αρχίσει να παίρνουμε στη Σκιάθο, όπου οι εσωκομματικές ισορροπίες και τακτικές φαίνονται να είναι οι μόνες που κυριαρχούν στο χώρο της χτεσινής πλειοψηφίας που τείνει να καταστεί μειοψηφία, θέτοντας σε αμφίβολη πλέον βάση την ομαλή άσκηση της διοίκησης. Με αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα που πριν καν οριστικοποιηθεί το εκλογικό σύστημα μετατρέπει την πολιτική, από τέχνη του εφικτού σε τέχνη του συμβιβασμού δεν μπορούμε να πορευτούμε έως το τέλος της θητείας της σημερινής Δημοτικής Αρχής. Δεν είμαι απαισιόδοξος ούτε λάτρης της στείρας κριτικής. Η πιστή όμως καταγραφή της κατάστασης είναι χρήσιμη. Άλλωστε,  η κρίση, η απογοήτευση, οι αδυναμίες, αν και δυσάρεστα ως γεγονότα, αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την αλλαγή και τη μετεξέλιξη των διοικούντων το Δήμο που ήρθε ο καιρός να αντιληφθούν ότι η εποχή των «Λουδοβίκων» έχει περάσει ανεπιστρεπτί.   Μανώλης Πασχάλης